Inwestytura: obywatele (i Podemos) ryzykują

La strategię, którą Pedro Sánchez przyjęte po jego zwycięstwie w wyborach 28 kwietnia, w dalszym ciągu przynosi doskonałe wyniki: siedzieć i czekać, podczas gdy (prawie) wszystkie pozostałe strony dojrzały, łamały sobie głowy i wyczerpały się przy podejmowaniu decyzji, jaką przyjąć pozycję, jak bardzo się poddać i jaką stanowczość zachować.

Pierwszą ofiarą był Podemos, która bardzo ucierpiała w wyborach samorządowych i regionalnych, przytłoczona liczbą głosów na zwycięską partię, która z miesiąca na miesiąc gromadzi się w PSOE. Cała lewa strona jest jasnachoć może to ciążyć na wielu, że jego odniesieniem jest PSOE. Ta przygnębiająca rzeczywistość pozostawiła Podemos na drugim planie, podzielone terytorialnie i pozbawione sił do odgrywania wiodącej roli w niemal każdej radzie miejskiej lub społeczności.

Ale to już się wydarzyło, to już zostało założone, i teraz Iglesias może również pozwolić sobie na ciszę, aby pozwolić Prawa strona dojrzały. To jest to samo co robisz, espera że w końcu sytuacja pozwala nabrać rozpędu, pozostają jedyną opcją dla PSOE, i móc wynegocjować z nim pewne korzyści, większe niż oczekiwano, na przyszłość rząd współpracujący z Sánchezem.

Wręcz przeciwnie, na drugim skrzydle, prawym, sprawy potoczyły się w odwrotnym kierunku. Rivera doświadczył mirażu po 28 kwietnia: iluzję, że zostanie przywódcą opozycji. Każdy miraż cieszy oko, przywraca siły i pozwala szybciej chodzić. Ale wizje szybko się rozwiewają. Okazało się to najgorszym koszmarem dla przywódcy Ciudadanos, ponieważ uczyniło go upartym i skierowało go w złym kierunku: prosto w stronę słońca na środku pustyni, bez cienia, w którym można by się schronić, bez wody i prawie bez tlenu, skończyło się na dodaniu powietrza do PP któremu to wszystko ani nie pasuje, ani nie pasuje (bo tak naprawdę nikt od niego niczego nie żąda) i za rozbicie własnej organizacji. I co gorsza: doprowadził swoich wyborców do szaleństwa, uwięzionych pomiędzy „nie znaczy nie” a „z Podemos i niezależnymi byłoby znacznie gorzej niż z nami”.

Tymczasem, społeczeństwo znów wykazuje braki, a w sferze politycznej ponownie pojawiają się dwie luki. Skrajnie prawicowe nastawienie jest już reprezentowane: nazywa się Vox i przy skromnych rozmiarach pozostanie na stałe. Lewicowy nurt centralny, wcale nie rewolucyjny, jest w PSOE bardzo wygodny. Stary konserwatyzm, który wydawał się śmiertelnie zraniony, zadomowił się ponownie tam, gdzie był zawsze: w PP.

Pero najbardziej przełomowa lewica, najbardziej utopijna i najbardziej antysystemowa Znów wypadli z gry. Ta nieakomodacyjna lewica potrzebuje entuzjazmu, a już go nie ma. W niektórych miejscach, np. w Katalonii, znaleźli inne odniesienia, ale w Hiszpanii jako całości uciekają się do wstrzymania się od głosu lub rezygnacji (i chwilowego) poparcia dla PSOE. Nie będzie to schronienie stałe: od tego będzie zależało jego ostateczne przeznaczenie Unidas Podemos czy uda mu się je odzyskać na potrzeby własnej wypowiedzi, czy też nie.

Y w środku pojawia się ciągła frustracja innej części, co ważne, społeczeństwa: społeczeństwa tych, którzy nigdy nie czuli się komfortowo w starej dynamice „PP kontra PSOE”. Ludzie moderatory że czasem na nich głosowali (bo tylko oni istnieli), a innym razem wstrzymywali się od głosu (bo ciągle byli rozczarowani). To wyborcy, którzy Nadzieję znaleźli w pojawieniu się Ciudadanos o odnowę społeczną bez utopii, proeuropejski i postępowy, będąc jednocześnie liberalnym gospodarczo. Ta, niemała część tego społeczeństwa, po raz kolejny została pozostawiona bez odniesień i dzisiaj wychodzi na światło dzienne, mając głos, ale bez partii, na którą można głosować.

Krótkoterminowe, wiemy, jak to się skończy: z Pedro Sánchezem w rządzie, tak, czy inaczej. Wygrał ją w wyborach 28 kwietnia, więc jego strategia opóźniania w ostatnich miesiącach była słuszna, bardzo słuszna z jego punktu widzenia, ponieważ postawiła innych przed lustrem ich własnych sprzeczności, zmusiła ich do zadawania sobie pytań i osłabił ich, aż stali się łatwymi towarzyszami w drodze.

A więc za miesiąc Sánchez w ten czy inny sposób znajdzie odpowiedniego partnera dla swojego następnego rządu. Niemal najmniej istotne jest to, kim jest: najważniejsze, że trudno będzie mu przyćmić tego, który będzie bohaterem i dyrektorem operacyjnym.

Ale w dłuższej perspektywie Te dwie grupy populacji, które powróciły do ​​sieroctwa, będą czegoś żądać. Coś, co teraz utracili i do czego mają prawo: partia, która ich reprezentuje.