Rewolucja aplauzu

Wczoraj o dziesiątej wieczorem, kiedy społeczeństwo dopiero zaczynało trawić skutki instytucjonalnej deklaracji przewodniczącego rządu Pedro Sáncheza, kiedy tekst dekretu regulującego stan alarmowy nie został jeszcze opublikowany w BOE, Setki tysięcy obywateli wyszło na swoje balkony, tarasy, okna... do oklasków.

Dziś prawdopodobnie zrobią to miliony.

Nie ma znaczenia, jak trudna jest umowa przyjętych przez Radę Ministrów, gorzkich rozbieżności lub osiągniętych minimów. Nie bez znaczenia jest niechęć niektórych prezydentów Wspólnoty Autonomicznej, którzy widzieli, że przejęcie władzy przez Rząd oznaczało przejęcie władzy, która w normalnych czasach im odpowiada.

Ważną rzeczą, podstawową rzeczą jest to, aby społeczeństwo zrozumiało to raz na zawsze Podstawową rzeczą jest poszanowanie prawa do życia innych, a konkretnie z najsłabszy. Ważne jest, aby zrozumieć, że system opieki zdrowotnej na krawędzi upadku życie innych nie jest czymś, co zależy od osób trzecich, ale jest to w naszych rękach: w tym, że nie zbliżamy się do nich, aby ich zarazić.

Kiedy kryzys się skończy, kiedy choroba stanie się jeszcze jedną chorobą, nie będzie już potrzeby kładzenia na to nacisku: będziemy mogli ponownie zrzucić odpowiedzialność na „system”. Ale teraz system to my. Wszyscy jesteśmy pierwszymi pracownikami służby zdrowia i dlatego naszym obowiązkiem jest wypełnianie naszych obowiązków.

Wczoraj na balkonach położono akcent na tych, którzy stoją w pierwszym rzędzie, bezpośrednio ratując życie: lekarzy i pielęgniarki. SiemaIstotne jest, aby tak było i byśmy nigdy o nich nie zapomnieli ani nie przestali ich wspierać.

Pero nie należy zapominać o wszystkich innych. Te oklaski, na które zasługują, tak samo jak ktokolwiek inny, na uzupełniacze w supermarketach, które są naszą tamą przeciw histerii; the nośniki, ryzykując typ na drogach, z dala od swoich rodzin, aby nadal przynosić na półki to, czego potrzebujemy; the farmaceuci, narażeni twarzą w twarz na żądania uwagi ze strony tych, którzy mogą ich zarazić; the Siły bezpieczeństwa, którzy muszą zapewnić, że wszyscy przestrzegamy zasad, z ulicy, podejmując ryzyko, podczas gdy inni pozostają bezpieczni w swoich domach. The wewnętrzny ośrodków penitencjarnych, które muszą znosić bez widzeń i zezwoleń, oraz urzędnicy z tych samych ośrodków, które będą musiały stawić czoła napiętym sytuacjom wynikającym z tych samych ograniczeń, zostawiając zaniepokojonych krewnych daleko, czasem dziesiątki kilometrów. The autonomiczny że będą kontynuować u podnóża kanionu, jednak mogą, gdzie mogą, każdy na swojej zasadniczej działce. The niezbędni pracownicy usług Codziennie muszą wychodzić z domu do pracy. The rolnicy że powinni nadal zapełniać rynki produktami, abyśmy mogli jeść... i wiele innych.

Jest tak wielu, tak różnych, tych, których trzeba oklaskiwać codziennie, o dziesiątej wieczorem, że wielu z nas zapomni. Z góry przepraszamy.

Na koniec musimy pochwalić wszystkich, których wkład w społeczeństwo będzie polegał właśnie na bezczynność. Będą to miliony i miliony, i będą one niezbędne. Zostań w domu, nie zarażaj, nie bądź nieodpowiedzialny, czuwaj nad życiem innych. To będzie największy akt bohaterstwa, tyle samo, co toaleta, która ryzykując typ, bezpośrednio ratuje życie.

Przyjmijmy więc wszyscy ten aplauz. Ale wygrajmy. Codziennie.

To nie jest dla innych. To zależy od Ciebie.