Obywatele w obliczu przepaści

W Obywatelach zaczynają 2016 rok bardzo zdezorientowani. Niecały rok temu partia jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki pojawiła się w sondażach, przekazując wiadomość, która wielu podekscytowała. Szybko rozprzestrzenił się w całej Hiszpanii. Przez całą wiosnę i lato ujawnił liczne propozycje pod względem odnowy politycznej, reform gospodarczych i ulepszeń społecznych. Ich przywódca był jak dotąd najbardziej ceniony. Ani Mariano, ani Pedro, ani Pablo, ani Alberto: Albert. obywatele znajdował się na środku planszy, jako świetna alternatywa dla starych stron, znienawidzony przez wielu Hiszpanów. Miał określone i ugruntowane stanowisko. Nowa partia, która walczy z korupcją, opowiada się za reformami i promuje odnowę demokracji. Ponadto bronił osiągalnych celów, co podobało się wielu, którzy chcieli czegoś nowego, ale nie ufali Podemosowi.

Metroskopia, listopad 2015 r.

Partia pojawiła się pod koniec listopada, na miesiąc przed wyborami, z realną szansą na ich wygraną. A przynajmniej tak się wydawało. Co się stało, że efekt końcowy jest tak różny od oczekiwanego?

Chociaż wszystko zostało odkryte w grudniu 2015 r., przyczyny źródłowe pochodzą z tyłu:

W wybory samorządowe i regionalne maja był już a poważne ostrzeżenieale nie mogłem tego zobaczyć. Wyborcy odwrócili się od niego w ostatnich tygodniach kampanii wyborczej z dwóch powodów:

Ponieważ zrekrutowany w pośpiechu, bez porządku, bez koncertu, bez kryteriów, do ludzi, którzy przybyli z przeszłości, zwłaszcza z PP i PSOE, właśnie z partii, które ich wyborcy chcieli pokonać. I nie byli byle jakimi ludźmi. W wielu przypadkach byli to właśnie ci najgorsi, odbici, ci, którzy starali się utrzymać krzesło i tym samym zagwarantować sobie tradycyjny udział we władzy. Nieskończona niezdarność tej decyzji.
Dlaczego Obywatele Nie było jasne, kiedy miał powiedzieć, co zrobi ze swoimi głosami dzień po wyborach. Dzięki temu kampania wyborcza wreszcie skupiła się na tej sprawie, a nie na konkretnych propozycjach każdego z osobna. Ostatecznie wyborca, pełen wątpliwości, wybrał znane zło.

Wynik tych wyborów był mierny, ale partia za taki go nie uznała. Drzwi zewnętrzne ogłosiły rzekomy sukces, dokonując interesującej i stronniczej interpretacji danych. Za kulisami nie było nawet powierzchownej refleksji nad tym, co się stało, która dotarła do całej organizacji, debaty, dlaczego połowa potencjalnych wyborców, jaką partia miała na początku maja, postanowili nie głosować na niego pod koniec tego samego miesiąca. Uniemożliwiała to hierarchiczna struktura partii, oparta na izolowanych lokalnych bańkach i bez mechanizmów bezpośredniego udziału afiliantów w podejmowaniu decyzji. Partia, o której mówi się, że jest XXI wieku, bez bezpośrednich cyfrowych mechanizmów uczestnictwa lub debaty. Nie ma to nic wspólnego z Podemosem, drugą nową partią. Ciudadanos, partia, o której mówi się, że XXI w., przygotowująca miejskie kandydatury, w której stacjonują setki przedstawicieli dawnych lokalnych władz. impreza, że zignorował wiele tysięcy bojowników i entuzjastycznych zwolenników, właśnie tym, którzy bez plecaków na plecach powinni być bohaterami kandydatur.

Jako aukcja, Obywatele dał uczucie, z porozumieniami powyborczymi, wspierać najgorsze w każdym miejscu, najbardziej skorumpowany, najstarszy.

Mimo to przyszło lato i postawa partii w Katalonii wraz z prestiżem Alberta Rivery, Meble udało się uratować. Na chwilę zapomniano o pomyłkach i odżyły oczekiwania wobec generałów. Ale w międzyczasie Podemos odzyskiwał inicjatywę. Pablo i jego rodzina poradzili sobie jako pierwsi portale społecznościowe, wśród jego wiernych; ale potem dotarcie do całego społeczeństwa, które Ciudadanos zostanie sklasyfikowany jako brat bliźniak PP. Propozycje, w niektórych przypadkach bardzo zaawansowane w kwestiach społecznych, które złożył Ciudadanos, były bezużyteczne. Najlepsi przeszli niezauważeni. Inni zostali źle zinterpretowani i nikt z partii nie bronił ich z przekonaniem. Reakcja na krytykę była przerażająca, jakby zawstydzona. To było jeszcze poważniejsze propozycje odnowy politycznej pozostaną w połowie drogi, bez niezbędnej siły, aby być przekonującym. Co się tyczy idee ekonomiczne, wysoko oceniane przez sektory ekspertów, zderzył się z rzeczywistością kraju, przyzwyczajeni do zupełnie innego dyskursu paternalistycznego i ponownie utknęli w sieciach społecznościowych, gdzie królował Podemos. Służyły one tylko w końcu do ułatwienia zaszufladkowania jako partia wyraźnie prawicowa. W międzyczasie Krajowy Zarząd partii patrzył bezmyślnie w sufit, robił liczby i spekulował na temat przyszłości z sondażami w ręku.

Bez możliwości reagowania, pochłonięty triumfem w Katalonii, dryf mógł trwać, powierzając wszystko przyciąganiu przywódcy. Mocne motywy nie były konsekwentnie podkreślane (korupcja, reformy strukturalne, głęboka odnowa demokratyczna) oraz wiadomość wyblakła pomylić między PSOE a PP. Ostatecznie dla niezdecydowanych wyborców stało się to jasne ta partia była częścią kastyI nie jest alternatywą przed nią. Właśnie w tym momencie do Alberta Rivery dotarła słynna czterostronna debata kampanii wyborczej. Wystąpił w nim jako jeden z tzw krawat i garnitur: te z systemu. Nie tylko formy, ale przede wszystkim treść: gładka, umiarkowana, nic odkrywczego, wprawiły go w zakłopotanie. Nikt go chyba o tym nie uprzedził złudzenie nie jest podtrzymywane sloganem, ale to jest przekazywany grzecznie, ale stanowczo przeciwstawnie tych, którzy przywieźli go z kraju. W przeciwnym razie iluzja zostaje utracona.

Po wyborach 20-D Ciudadanos zostało odizolowane, bezradne i nieistotne, bez wagi terytorialnej lub władzy w Kongresie Deputowanych. Jego mocne strony nie były wówczas wykorzystywane, a słabości pozostawiono do wglądu dla wszystkich. Wciąż ma (małą) szansę: odzyskać własną mowę, donośną i nienaznaczoną od innych. Politycznie, społecznie i ekonomicznie. Nie ma już nic do stracenia, bo stracił prawie wszystko. Wciąż jest coś do zyskania: zaangażowany elektorat, który już nigdy nie będzie tak liczny, jak mógł być w 2015 roku, ale wciąż może być znaczący. Aby to zrobić, nie ma innego wyboru, jak tylko być znacznie bardziej zdecydowanym i radykalnym w proponowanych przez siebie środkach odnowy politycznej, wyraźnie w sprawach społecznych, bez obawy o złośliwe interpretacje, które zawsze będą czynione z jego propozycji, oraz odważny w sprawach gospodarczych , choć część społeczeństwa nie rozumie jego argumentów, zbyt liberalnych jak na latynoski gust.

O Ciudadanos porzuca strój kamuflażowy, w który został owinięty, i robi krok naprzód, aby wyróżnić się i poruszyć sumienia poprzez impuls etyczny (tak jak zrobił to Podemos, ale z własnym stylem), albo umrze, jak to bywało wcześniej z takimi projektami jak UPyD czy CDS.

Wybory parlamentarne nie były pierwszą okazją dla Ciudadanos. Byli drugą, po zdecydowanej porażce gminnych. I w polityce trzecia szansa prawie nigdy nie jest dawana nowicjuszom. Przede wszystkim nie są one przyznawane tym, którzy nie wiedzą lub są zdecydowani nie chcieć dowiedzieć się, o co chodzi na imprezie.

@josealver