Cokolwiek stanie się na 28A, d'Hont nie będzie winny

Wybory parlamentarne odbywają się 28A. wybierzemy 350 deputowanych i okręg wyborczy jest prowincja.

Dlatego pierwszą rzeczą jest rozdzielenie 350 posłów między różne prowincje. Jak to jest zrobione? CoIle odpowiada każdemu? Logiczne byłoby rozłożenie ich proporcjonalnie do liczby ludności. Więc nie. Przed przydzieleniem miejsc na podstawie liczby ludności, Dla każdej prowincji wyznacza się dwóch zastępców „darowych”., plus jeden dla Ceuty, a drugi dla Melilli. Daje nam to 102 posłów rozłożonych w równych częściach na województwa. W ten sposób pozostają w oczekiwaniu na przyznanie nagrody 248 deputowanych oferuje nasz konfigurator tak, są równo podzielone według populacji. Po wykonaniu tej czynności Madryt otrzymuje na przykład 37 zastępców (2 stałe plus 35 dla ludności), a Soria 2 (2 stałe i żadnego dla ludności).

Konsekwencją tej procedury jest to, że korzystają najmniej zaludnione prowincje. Szkodzi to proporcjonalności naszego systemu wyborczego: od samego początku odsetek głosów na szczeblu krajowym nie będzie pokrywał się z odsetkiem mandatów, ponieważ Soria, Teruel czy Guadalajara mają większą wagę niż to, co by im odpowiadało, podczas gdy Madryt, Barcelona czy Malaga mają mniej. Tam jest bardzo wyraźna różnica między liczbą posłów, którzy deberia tener każdej prowincji gdybyśmy zadbali o jego populację i ten, który naprawdę ma:

to zniekształcenie nie ma to nic wspólnego z systemem d'Hondta. Wiąże się to z tym, że dalibyśmy po dwóch zastępców na każde województwo, nawet jeśli w żadnym z nich nie mieszkałaby ani jedna osoba.

Po wyznaczeniu liczby posłów partie przedstawiają swoje listy. W Barcelonie lista z 32 nazwiskami. W Teruel, jeden z 3. Są to listy zamknięte, czyli wyborca ​​głosuje na nich en bloc i nie może nikogo skreślić ani nadać priorytetu, a tym bardziej wybrać kandydatów z dwóch różnych list. Głosujesz na listę partyjną i nic więcej. Po oddaniu głosów są one liczone i posłowie są rozdzielani proporcjonalnie między wszystkie partie, które przekraczają 3% głosów ważnych w tym okręgu wyborczym.

Tu jest błąd! Co to jest, że są one rozdzielane „proporcjonalnie”? Przyzwyczailiśmy się czytać w prasie, że w Hiszpanii tzw prawo d'Hondta. I wszyscy myślą, że to A prawo bardzo mało proporcjonalne. To nie jest tak?

Zgodnie z normą d'Hondta, na początek listy każdej partii w każdym województwie wszystkie głosy są przydzielone które zostały złożone na rzecz tej strony. do drugiej połowy. Do trzeciego, trzeciego. I tak dalej, tyle razy, ilu posłów ma woj. Jeśli więc partia uzyskała 100.000 50.000 głosów w Madrycie, to druga na liście otrzymała 33.333 10.000, trzecia XNUMX XNUMX, a dziesiąta XNUMX XNUMX. W ten sposób wszystkim kandydatom na wszystkich listach można przypisać określoną liczbę głosów. Następnie pozostaje tylko wskazać tych trzech, ośmiu lub trzydziestu siedmiu, którzy mają najwięcej głosów (tyle posłów jest wybieranych do tego województwa).

Istnieje wiele innych sposobów na próbę proporcjonalnego podziału, ale prawie zawsze dają one takie same lub podobne wyniki jak ta procedura. Norma d'Honta jest całkiem sprawiedliwa, a głosy na małe partie nie idą „do kosza” z ich powodu: są tracone, ponieważ nie ma wystarczającej liczby mandatów do rozdzielenia.

więc problemem nie jest d'Hondt. Problemem jest mamy zbyt wiele województw z małą liczbą posłów w każdym. Gdybyśmy chcieli uzyskać dobrą proporcjonalność należałoby zaprojektować okręgi z dziesięcioma lub więcej deputowanymi, albo ustanowić jedną listę wyrównawczą na szczeblu państwowym, albo włączyć „dodatkowe miejsca” dla wyrównania dysproporcji, albo… zrobić coś innego. Ale dopóki mamy tak wiele i tak małych okręgów wyborczych, wiele głosów będzie nadal „do kosza”. Z d'Hondtem i bez d'Hondta.

Do tych wyborów tzw prawdziwy zgrabny przez system były oba duże partie ogólnokrajowe (tych, którzy uzyskali więcej niż 25% głosów), natomiast najwięcej uszkodzony są małe imprezy, które pojawiają się w całej Hiszpanii (ci, którzy uzyskali mniej niż 10% głosów). Przy tej okazji, jeśli będzie więcej partii z możliwościami i wyrównają się proporcje procentowe, efekty również się wyrównają, a straty jednych w niektórych prowincjach zostaną zrekompensowane stratami innych w innych… chyba że istnieje jedno wybitne , który skupi swoją łaskę na dużej części korzyści, które niewłaściwie wielu nazywa „resztkami”.

 Jeśli chodzi o autonomiczne partie, jej wyniki są znacznie bardziej proporcjonalne. Ogólnie rzecz biorąc, system faworyzuje ich, jeśli są pierwszymi partiami w swoich prowincjach, a boli, jeśli są trzeci lub czwarty. Ale w każdym razie odchylenia, które przedstawiają, są znikome w porównaniu z odchyleniami partii krajowych i na tym właśnie polega problem. Wbrew temu, co często się mówi, hiszpański system wyborczy nie daje pierwszeństwa partiom nacjonalistycznym.

Wreszcie, nasze prawo określa a minimalny próg 3% tak, aby lista mogła być brana pod uwagę przy podziale mandatów w województwie. To jest granica raczej dekoracyjny: Tylko w Madrycie i Barcelonie partia mająca mniej niż 3% głosów może stracić swojego przedstawiciela z powodu tego progu.