ประกาศหายนะมากมาย...และสุดท้ายก็เป็นเช่นนั้น

หากวารสารศาสตร์ของ 10 ปี มันเป็นเพราะความฉาบฉวย

เราเริ่มต้นทศวรรษนั้นด้วย หนังสือพิมพ์อยู่ใต้แขน. ในเวลานั้น หลายคนซื้อหนังสือพิมพ์โดยไปที่ตู้ สัปดาห์ละครั้งหรือสองครั้ง โดยเฉพาะในวันอาทิตย์ คนบ้าบางคนยังทำมันทุกวัน...

หนังสือพิมพ์เมื่อย้อนกลับไปในปี 2010 เป็นสิ่งที่จับต้องได้ซึ่งได้รับการออกแบบในห้องข่าว การทำงานหลายชั่วโมงและหลายชั่วโมง และ ผลิต ในเครื่องพิมพ์จริงเป็นพันๆ หรือหลายแสนด้วยหมึกและกระดาษเป็นตันๆ พอออกไปมันก็เป็นข่าวเมื่อวาน ตอนนี้ดูเหมือนเกือบจะนึกไม่ถึงสำหรับเรา แต่นั่นคือสิ่งที่เป็น... ในสมัยนั้น ประวัติศาสตร์. มีแม้แต่ความคิดเห็นและการสืบสวนที่ต้องใช้เวลาหลายสัปดาห์ ชิล. ในอนาคตอันใกล้นี้ มีทีวีเปิดตลอดเวลาหลายชั่วโมงในห้องครัว ในห้องนั่งเล่น

ไม่ใช่ว่าทุกอย่างจะยอดเยี่ยมในตอนนั้น นอกจากนี้ยังมีการจัดการและการโกหก พู่กันกว้าง ๆ และพาดหัวข่าวง่าย ๆ แต่อย่างน้อยก็มีพื้นที่ว่างสำหรับการไตร่ตรองและระยะยาว ตอนนี้ดูเหมือนว่าจะไม่เป็นเช่นนั้น

เพราะ ทุกอย่างเปลี่ยนไปในเวลาเพียงสองสามปี ทันใดนั้นอินเทอร์เน็ตก็ถูกสร้างขึ้น ไวรัส และผู้คนเริ่มคิดว่าการจ่ายเงินสองยูโรต่อวันเพื่ออ่านข่าวล่าสุดนั้นบ้าไปแล้ว คลื่นของ ฟรีทั้งหมด มันทำให้ทุกอย่างท่วมท้นตั้งแต่หนังสือไปจนถึงภาพยนตร์และแน่นอนว่าสื่อต่างๆ มาพร้อมกับอีก: the “คลิกง่าย”

ผู้อ่านไม่ต้องเลือกที่หน้าตู้อีกต่อไป ค่อย ๆ จ่ายหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งหรืออีกฉบับเพื่อจ่ายเงิน ณ จุดนั้นด้วยเหรียญสองสามเหรียญที่หยิบออกมาจากกระเป๋าของเขา แต่ให้ทุกอย่างอยู่ในมือของเขาเอง มันเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมใช่มั้ย ก็ใช่ แต่ มี สองปัญหา: อีกหนึ่งเรื่องธรรมดาและอีกปัญหาหนึ่งทางจิตวิทยา

El น่าเบื่อ คือหนังสือพิมพ์เริ่มที่จะ มีช่วงเวลาที่ยากลำบาก เพื่อให้จบสิ้น: กระดาษเพราะมีคนซื้อน้อยลงเรื่อย ๆ และดิจิทัลใหม่เพราะไม่มีใครซื้อ พวกเขาเป็นอิสระ ไม่มีใครชอบปิด ดังนั้นพวกเขาจึงต้องต่อสู้อย่างบ้าคลั่งเพื่อเรียกร้องความสนใจและคว้าชัยชนะ ผู้ฟัง.

ปัญหา จิตวิทยา หรือ จิตสังคม ผู้คนมีความต้องการน้อยลงและรีบเข้ามาแทนที่การตัดสินใจแบบดั้งเดิมและสำคัญว่าหนังสือพิมพ์ฉบับใดจะได้รับข้อมูลจากหนังสือพิมพ์ XNUMX ฉบับ การตัดสินใจประจำวันที่ไม่สำคัญโดยสิ้นเชิง (คลิกที่นี่ จิกที่นั่น…) ตามแรงกระตุ้นของช่วงเวลานั้น

ทั้งสองเหตุการณ์นำสื่อไปสู่เส้นทางเดียวกัน: การเข้าชมจะต้องมีกำไร จ้างโฆษณาที่สะดุดตา สร้างสมดุลรายได้เหมือนเดิม เคาะประตูฝ่ายบริหารเพื่อขอเงินอุดหนุน ลดค่าใช้จ่าย (เงินเดือน) และท้ายที่สุด ได้รับความสนใจในทันทีจากผู้อ่านตามอำเภอใจด้วยบทสรุป พาดหัวข่าวที่สะดุดตาและน่าประทับใจ ..

จู่ๆ ระหว่างปี 2011 ถึง 2015 เราเต็มไปด้วยอุกกาบาตที่กำลังจะชนโลก พายุสุริยะที่จะทำให้เราสุกงอมในเวลาไม่กี่ชั่วโมง วัวบิน หายนะนับแสน และสิ่งไร้สาระอื่นๆ ผลลัพธ์จากการเปิดรับแสงมากเกินไปคือ a การสร้างภูมิคุ้มกันโดยทั่วไปจากพาดหัวข่าวฉูดฉาด เพื่อไม่ให้ใครเชื่ออะไรอีกและไม่มีใครเอาเป็นเอาตายอีกต่อไป ทุกอย่างเป็นการคลิกเป็นพักๆ โดยผู้อ่าน (ซึ่งในท้ายที่สุดคือบุคคลเดียวกับผู้มีสิทธิเลือกตั้ง) กระโดดจากง่ายไปง่าย และไม่ต้องการยุ่งเหยิงหรือคิดไปเอง

การเมืองก็ดำเนินไปในแนวทางเดียวกันแน่นอน เพราะคุณต้องตอบสนองความต้องการของผู้มีสิทธิเลือกตั้ง แล้วถ้าของเรา วรรณะ ผู้นำมักจะพูดไร้สาระมากพอที่จะทำให้ตำบลพอใจ เรื่องไม่สำคัญในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาได้เน้นย้ำถึงแนวโน้มนี้มากยิ่งขึ้น วาทกรรมประชานิยมผุดขึ้นในทุกจุดของสเปกตรัมทางอุดมการณ์ ไม่ใช่เรื่องของฝ่ายซ้ายหรือฝ่ายขวา: มันส่งผลกระทบต่อทั้งสังคม

และพูดและทำ เราอยู่ในปี 2014 หรือ 2015 และล้อมรอบด้วยหายนะที่ประกาศอีกนับแสนครั้ง เราได้รับคำเตือนถึง ภัยพิบัติที่แท้จริง แต่เราหัวเราะออก เราไม่ได้อ่านก็ไม่รู้ เสียงรบกวนล้อมรอบทุกสิ่งและทำให้ทุกสิ่งไม่สำคัญ

ดังนั้น การประกาศโรคระบาด ย้ำ จริงจัง มีข้อมูล สำหรับผู้อ่านเพียงหนึ่งพาดหัวข่าวจากพาดหัวข่าวนับพัน อีกอันหนึ่งที่ต้องลืม เช่นเดียวกับข่าวชิ้นที่สิบห้าที่เป็นอยู่ แม้ในข่าวที่ร้ายแรงที่สุด โรตารี่ (ถัดจากโฆษณาที่อธิบายว่าเกิดอะไรขึ้นกับ Leticia Sabater หรือที่บอกเราว่าเพื่อให้ลำไส้ทำงานได้ดีคุณต้องกินไข่ลวก)

ใครเตือน การมาถึงของโรคระบาดหนึ่ง (หรือหลายอย่าง) ถูกละเลย. มันไม่ได้ช่วยอะไรเลยที่พวกเขาปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า ดาว ที่ยืนยันโทร “อีโบลา”, “ไข้หวัดนก”, “ซาร์ส”, “ไข้หวัดใหญ่สายพันธุ์เอ”ฯลฯ เป็นต้น เนื่องจากพวกเขาไม่ได้มาเคาะประตูบ้านเราโดยตรง เราจึงเก็บมันไว้ในสมองของเรา นอกเหนือจากเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ราวกับว่ามันเป็นแค่เรื่องไร้สาระ

ภัยพิบัติที่ใกล้เข้ามาได้รับการอธิบายอย่างแม่นยำ เกือบจะเป็นมิลลิเมตรโดย เสียงที่ได้รับอนุญาตและแม้กระทั่งมีบางส่วน ปกป้องด้วยการแสดงตนของสื่อ แต่ถึงกระนั้นคำทำนายก็ถูกแต่งแต้มด้วยความหวือหวาแบบสันทรายจนเราหัวเราะออกมา เหมือนได้ยินเสียงฝน

ต้องเผชิญกับความเสี่ยงที่ชัดเจนเช่นนี้ การป้องกันโรคระบาดอย่างเพียงพอจะทำให้เราเสียค่าใช้จ่าย ถ้าเราได้ทำเมื่อถึงเวลา หนึ่งในพันของความหมายสำหรับเราที่ต้องทนทุกข์กับมันในตอนนี้ นั่นเป็นเงินนับประสาอะไรกับชีวิตมนุษย์

แต่ลองคิดดูสักครู่:เราจะพูดอะไร หากรัฐบาลบางรัฐบาลหรือรัฐบาลกลุ่มหนึ่งใช้เงินไม่กี่พันล้านดอลลาร์ในแต่ละปีเพื่อจัดหาวิธีการที่จำเป็นในการเผชิญกับมัน ผู้ปกครองคนใดที่สามารถแบกรับค่าใช้จ่ายในการวิจารณ์สำหรับการ "ทิ้ง" จำนวนดังกล่าวได้?

การป้องกันการแพร่ระบาดหมายความว่ามันจะไม่มีทางไปถึงมิติที่มันได้มา และถ้าเป็นเช่นนั้น: เราจะพูดอะไรในตอนนี้เกี่ยวกับเงินที่ลงทุนเพื่อหลีกเลี่ยงสิ่งที่ไม่เคยเกิดขึ้น? ฝ่ายค้านหรือฝ่ายค้านฝ่ายค้านใด ๆ ที่จะได้รับด้วยคลังแสงวิภาษวิธีเช่นนี้?

โควิด-19 ควรทำให้เราไตร่ตรองเกณฑ์ที่เราตัดสินนโยบายของรัฐบาล เราไม่ให้ความสำคัญกับความฉับไว มาตรการประชานิยม ผลประโยชน์จากการเลือกตั้ง แทนที่จะมองการณ์ไกลหรือ? การกล่าวโทษผู้รับผิดชอบนั้นเป็นเรื่องง่าย และยังเป็นการฝึกฝนประชาธิปไตยที่สำคัญอีกด้วย ในฐานะสังคมเราทุกคนจะไม่รับผิดชอบต่อเส้นทางที่ดำเนินไปหรือไม่?

วันนี้บางคนตำหนิรัฐบาลเพราะตัดสินใจช้าและไม่ดี (พวกเขาพูด) และบางคนโทษฝ่ายค้านเพราะเมื่อรัฐบาลปกครองมันทำลายประชาชน (พวกเขาพูด) แต่ที่น่าสงสัย ไม่มีใครสนใจที่จะโต้เถียงกับคำตำหนิของฝ่ายตรงข้าม แต่ละคนอยู่ในฟองสบู่ แต่ละคนมีคำพูดของเขา การโยนสิ่งสกปรกใส่มันสำคัญกว่า ศัตรู ยอมรับในสิ่งที่พวกเขาทำผิด ของเราเอง.

เราไม่สามารถเสนอให้ผู้คนกลับไปอ่านหนังสือพิมพ์กระดาษที่มีสมอง เพราะโลกที่เป็นไปนั้นจะไม่หวนกลับมาอีก แต่เราควรทำการสอนสักนิดเพื่อหยุดการคลิกอย่างบ้าระห่ำ วิเคราะห์ใหม่ให้มากขึ้น และมีจิตวิญญาณแห่งวิจารณญาณ. ในบางครั้ง ผู้เชี่ยวชาญ นักวิทยาศาสตร์ ผู้รู้ และไม่ใช่นักการเมืองคนสุดท้ายที่ตะโกน จะไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน และการที่เราได้บำเหน็จวาจาอันสงบไม่มีผู้ปรารภย่อมเป็นที่สิ้นสุด.

เราควรมุ่งมั่นที่จะไม่ลืมบทเรียนอันโหดร้ายนี้ การแยกความแตกต่างของสิ่งที่อยู่รอบตัวเราจากเนื้อหาที่มีคุณภาพนั้นเป็นเรื่องยากแต่มีวิธีเดียวเท่านั้นที่จะทำได้: ใช้ เวลาและจิตวิญญาณที่สำคัญ ไม่ปล่อยให้ตัวเราถูกชักจูงไปด้วยความสมัครพรรคพวกไม่แน่นอน เรียกร้องกับบรรดา ด้านของเรา มาก่อนด้วยสิ่งที่ตรงกันข้ามเราจะชนะมาก เฉพาะเมื่อนั้นเราสามารถกำหนดให้รัฐบาลนำนโยบายระยะยาวมาใช้ได้ และจากนั้นรัฐบาลจะเต็มใจดำเนินการแม้ว่ารัฐบาลจะไม่ได้ให้ข้อได้เปรียบในการเลือกตั้งในระยะสั้นแก่พวกเขาก็ตาม

เพราะถ้าหลุดจากนี้แล้วยังเหมือนเดิม แย่ แย่ แย่ เจอคนต่อไปแน่