O kadar çok felaket duyuruldu ki... ve sonunda bu oldu

Eğer gazetecilik 10 yıl Bunun nedeni yüzeysellikti.

O on yıla hâlâ şununla başladık: koltuğun altındaki gazete. Daha sonra birçok kişi, özellikle pazar günleri olmak üzere haftada bir veya iki kez büfeye giderek gazeteyi satın aldı. Hatta bazı çılgınlar bunu her gün yapıyordu...

Gazete, 2010 yılında Bir haber odasında saatlerce süren çalışmayla tasarlanan fiziksel bir şeydi ve üretilmiş fiziksel bir matbaada binlerce kişiye veya tonlarca mürekkep ve kağıtla yüz binlerce kişi. Sokağa çıktığında içinde dünkü haberler vardı. Bu bizim için artık neredeyse inanılmaz görünüyor, ama o zamanlar işler böyleydi. tarih öncesi. Hatta haftalarca süren görüş yazıları ve soruşturmalar bile vardı. Şaşkın ol. Bir an için mutfakta, oturma odasındaki televizyon saatlerce açıktı.

O zamanlar her şey harika değildi. Aynı zamanda manipülasyon ve yalan, geniş fırça ve kolay başlık da vardı, ancak en azından düşünmek ve uzun vadeli bir miktar boş alan vardı. Şimdi öyle bile değil gibi görünüyor.

Çünkü Sadece birkaç yıl içinde her şey değişti. Bir anda internet oldu viral ve insanlar geriye dönük haberleri okumak için günde iki avro ödemenin çılgınca olduğunu düşünmeye başladı. dalgası toplam ücretsiz Kitaplardan filmlere ve tabii ki basına kadar her şeyi sular altında bıraktı. Onunla birlikte bir başkası daha geldi: "kolay tıklama".

Okuyucunun artık gazete bayisinde yavaş yavaş bir gazeteyi ya da diğerini seçmesi, cebinden aldığı birkaç bozuk parayla ödeme yapması gerekmiyordu, ama kendi evinde her şey parmaklarının ucundaydı. Harika bir şeydi değil mi? Evet evet ama había iki sorun var: biri sıradan, diğeri psikolojik.

El sıradan gazeteler başladı zor zamanlar geçirmek geçimini sağlamak için: Kağıt olanları giderek daha az insan satın aldığı için ve yeni dijital olanları ise kimse satın almadığı için; Bedava çıktılar. Kimse kapalı kalmaktan hoşlanmaz, bu yüzden dikkat çekmek ve kazanmak için çılgın bir savaşa girdiler. izleyici.

sorun psikolojik ya da psiko-sosyal, İnsanların daha az talepkar hale gelmesi ve hangi gazeteden bilgi alınacağına ilişkin geleneksel ve önemli kararın yerini, o anın dürtülerine dayanan on dört tamamen önemsiz günlük kararla (buraya tıklayın, oraya tıklayın...) hızla değiştirdiler.

Her iki olay da basını aynı yola sürükledi: ziyaretlerin karlı hale getirilmesi gerekiyordu, göz alıcı reklamlar kiralayın, geliri bir bakıma dengeleyin, sübvansiyonlar için dilenen idarelerin kapısını çalın, maliyetleri (maaş bordrolarını) düşürün ve sonuçta kaprisli bir okuyucunun dikkatini kesin, göz alıcı, muhteşem manşetlerle çekin. ..

Aniden, 2011 ile 2015 arasında Dünya'ya çarpmak üzere olan meteorlarla doluyduk. bizi birkaç saat içinde kızartacak güneş fırtınaları, uçan inekler ve diğer yüzbinlerce felaket ve saçma şey. Sonuç, aşırı maruz kalma nedeniyle dikkat çekici manşetlere karşı genel aşılama, öyle ki artık kimse hiçbir şeye inanmıyor ve kimse hiçbir şeyi ciddiye almıyor. Her şey, (sonuçta seçmenle aynı kişi olan) okuyucunun kolaydan kolaya atladığı ve kafasının karışmasını ya da düşündürülmesini istemediği, aralıklı bir tıklamadır.

Siyaset aynı yolda ilerlediElbette çünkü oy verenlerin taleplerinin karşılanması gerekiyor. Yani eğer bizim kast Lider her zaman cemaati memnun edecek kadar saçma şeyler söylerdi. Son yıllardaki önemsizleşme bu eğilimi daha da güçlendirdi. Popülist söylemler ideolojik yelpazenin her noktasında mantar gibi çoğaldı. Bu sağ ya da sol meselesi değil; tüm toplumu etkiliyor.

Ve söylendi ve bitti. 2014 ya da 2015'teydik ve etrafımız yüz binlerce ilan edilmiş felaketle çevriliydi, bizi uyardılar asıl felaket. Ama buna gülüyoruz. Ne okuduk ne de biliyorduk. Gürültü her şeyi çevreliyor ve her şeyi önemsiz kılıyor.

Bu yüzden salgının duyurulması, tekrarlanan, ciddi, verilerle dolu, Okuyucu için bu, binlerce manşet arasında yalnızca bir başka manşetti. Unutulması gereken bir haber daha, tıpkı on beşinci haber gibi, en ciddi durumda bile döner (Leticia Sabater'e ne olduğunu açıklayan ya da bağırsağın iyi çalışması için haşlanmış yumurta yememiz gerektiğini söyleyen reklamın hemen yanında).

Uyarıda bulunanlar bir (veya daha fazla) salgının gelişiyle ilgili ihmal edildi. Gökyüzünde görünmelerinin bile bir faydası olmadı yıldız bunu doğrulayan aramalar “Ebola”, “kuş gribi”, “SARS”, “influenza A”, vesaire vesaire. Doğrudan kapımızı çalmadıkları için, sanki bunlar da birer saçmalıkmış gibi, anekdotun ötesinde beynimizde dosyaladık.

Yaklaşan felaket, neredeyse milimetresine kadar tam olarak anlatılmıştı. yetkili seslerve hatta biraz vardı Medya varlığına sahip savunucular. Ancak tahmin bile o kadar kıyamet imalarıyla doluydu ki ona güldük. Yağmurun sesini duyan biri gibi.

Böyle bariz bir riskle karşı karşıyayız. Salgını yeterince önlemenin bize maliyeti olurdu, Eğer zamanı geldiğinde yapsaydık, şimdi bu acıyı çekmenin bizim için anlamının binde biri. Bu, bırakın insan hayatını, parayla ilgili.

Ama bir an düşünelim:Biz seçmenler ne derdik? herhangi bir hükümet ya da daha iyisi bir grup hükümet, bu yılların her birinde bize bununla yüzleşmek için gerekli araçları sağlamak üzere birkaç milyar dolar harcamış olsaydı? Hangi hükümdar bu kadar miktarı çöpe atmanın eleştirisinin bedelini ödeyebilirdi?

Salgının önlenmesi, hiçbir zaman ulaştığı boyuta ulaşamayacağı anlamına geliyordu. Ve öyle olsa bile: Hiçbir zaman olmayacak bir şeyi önlemek için yatırılan paraya şu anda ne derdik? Muhalefet, herhangi bir muhalefet, böylesi bir diyalektik cephanelikle ne gibi kazançlı bir dilim elde edebilir?

Kovid-19, hükümet politikalarını değerlendirirken kullandığımız kriterler üzerinde düşünmemizi sağlamalı. Uzun vadeli vizyonlar yerine, seçim sonuçlarıyla ilgili aciliyete ve popülist önlemlere öncelik vermedik mi? İktidardakileri suçlamak basittir ve aynı zamanda temel bir demokratik uygulamadır, ancak Toplum olarak hepimiz, gidilen yolun sorumluluğunu büyük ölçüde üstlenmeyecek miyiz?

Bugün bazıları hükümeti geç ve kötü karar verdiği için suçluyor (derler), bazıları da muhalefeti suçluyor çünkü iktidara geldiğinde halkı parçaladı (diyorlar), ama merakla İkisi de rakiplerinin kendilerine atfettiği suçlamalara karşı çıkmaya tenezzül etmiyor. Her biri kendi baloncuğunda, her biri kendi konuşmasıyla, çamur atmak daha önemli düşman Yanlış yaptıklarını kabul ediyorlar bizim.

İnsanların düşünceli kağıt gazeteleri okumaya geri dönmelerini öneremeyiz çünkü bunun mümkün olduğu dünya asla geri dönmeyecek. Ama biraz pedagoji yapmalıyız ki insanlar çılgınca tıklamayı bıraksın, daha fazla analiz etsin ve eleştirel bir ruha sahip olsun.. Zaman zaman konuşan son politikacının değil de uzmanların, bilim adamlarının, bilenlerin dinlenmesi duyulmamış bir şey olurdu. Ve eğer yüce konuşmayı değil de sakin konuşmayı ödüllendirseydik, bu son olurdu.

Bu zor dersi asla unutmamaya kararlı olmalıyız. Çevremizi saran çöpleri kaliteli içerikten ayırmak zordur.ancak bunu yapmanın tek bir yolu var: kullanmak zaman ve eleştirel ruh. Şekilsiz bir partizanlığa kendimizi kaptırmamak, olanlarla talepkar bizim taraf karşıt olanlarla değil, çok şey kazanırdık. Ancak o zaman hükümetlerden uzun vadeli politikalar benimsemelerini talep edebilirdik ve ancak o zaman kısa vadeli seçim avantajı sağlamasalar bile bu politikaları üstlenmeye istekli olabilirlerdi.

Çünkü bundan kurtulduğumuzda eskisi gibi devam edersek, bir sonrakine çok kötü bir şekilde ilerleyeceğiz.