ספּאַין 2016: צווישן האַס און מורא

ד י װא ס זײנע ן איצ ט אלט ט געװאר ן פו ן פערציק ־ פופצי ק יא ר זײנע ן געבויר ן געװאר ן װע ן דע ר דיקטאטא ר הא ט געבליב ן עטלעכ ע יאר ן צ ו לעבן , או ן ז ײ זײנע ן נא ך אויפגעװאקס ן צװיש ן שנאה . זײנ ע עלטער ן האב ן זי ך מור א געמאכ ט פו ן דע ר פארגאנגענהייט , או ן געהא ט צ ו באשיצן . טאן פאליטיק איז דעמאלט באשטאנען פון רעדן מיט כעס וועגן דער פארגאנגענהייט: די מלחמה, די שלעכטע בחורים, די גוטע... אין די XNUMXער יארן האט נישט יעדער געהאסט די זעלבע זאך, ווייל יעדער האט געהאט אנדערע רוחות, אבער די האס איז נאך געווען אַלגעמיין. די אַלטע נומער פון די צוויי ספּאַנס איז געווען זייער לעבעדיק אין דער מדינה.

אבע ר ע ם הא ט זי ך ארויסגעװיזן , א ז ד י עלטער ן פו ן יענ ע קינדער , װעלכ ע ז ײ זײנע ן געװע ן קינדע ר פו ן האס , װײ ל ז ײ זײנע ן געבויר ן געװאר ן אי ן א בירגער ־ קריג , ז ײ זײנע ן געװע ן ד י װא ס האב ן דערי ט געמאכ ט א סוף . זיי האבן געבויט א בעסערן לאנד פאר זייערע קינדער, וואס זענען נאך דעמאלט געווען קינדער, אין וועלכן אנשטאט אפצוזאגן דעם צווייטן, האבן זיי זיך אויסגעלערנט צו טראכטן, אז דער קעגנער איז כאטש א טעות. זיי געלערנט זייער קינדער צו זיין מוחל און טאָלעראַנט פון דיפעראַנסיז. די עלטערן האבן דעמאלט באזונדערס שווער געפונען די ווערטן איבערצוגעבן, ווייל זיי האבן אין זיי איינגעבויגן דאס פארקערטע. דער דור, וואָס איז איצט אַלט זיבעציק, אַכציק, ניינציק יאָר, פֿאַרדינט אַ סך רעספעקט. זייערע קינדער זײַנען געוואָרן דערוואַקסענע אין אַ לאַנד, וווּ זייערע עלטערן האָבן מורא געהאַט און זײַנען אויפֿגעוואַקסן אין מיטן פֿון אַ נייטמער, אָבער מען האָט זיי געשטופּט צו לעבן מיט בטחון און רויִק בויען אַ בעסערע צוקונפֿט.

און זײערע קינדער האָבן זײ צוגעהערט. זיי האָבן דערוואַקסן אין אַ לאַנד וואָס איז געווען קלאָר פאָרויס: מער אָופּאַנד, ווייניקער פונדאַמענטאַליסט און פיל בעסער צו לעבן אין. האַס און מורא זענען געווען אַ ווינקל, סיקלודיד אין גרינג-צו פירן סלאַמז: פיר שלעכט גענוצט גראַפיטי, ווענט אָדער פלאָרז פאַרשוועכט מיט בייז אַרטיקלען וואָס קיינער האָט נישט גענומען אין חשבון. דאָס איז געווען אַלץ וואָס איז געבליבן פון דער מלחמה:

די יארן זענען אריבער, די גראפיטי איז געווארן אלץ מער קנאפער, און מיטאמאל האבן די קינדער פון די זיבעציקער איינגעזען אז זיי זענען דערוואקסענע: דרייסיק יאר נאכן אנהויבן זייער רייזע האבן זיי געהאט א גוטן לאנד אין די הענט, און עס קומט די צייט צו נעמען. די רעצעלן.

עס איז געווען 2006.

מיט צען יאָר שפּעטער, איצט, וואַרטן נאָך אויף זיי די רעצעלן, אָדער בעסער, זיי זענען דורכגעגאנגען. זײערע עלטערן, די װאָס זײַנען געקומען פֿון שנאה, שטאַרבן, און זײ, װאָס זאָלן אױפֿנעמען דעם פֿײַרקל, זעען װי אַ פּרעזידענט, װאָס זעט אױס װי אַן אַלטער, זאָגט שױן מאַנטן צו אַלצדינג ניט. דערװײ ל האב ן זי ך א ס ך אײגענ ע קינדע ר מי ט ד י אײגענ ע קינדע ר מי ט ד י עלנבויג ן אוי ך ארײנגערים ן צ ו זאגן . די אַטמאָספער איז ווידער אָנגעפילט מיט פאַרדראָס.

דאָ זענען מיר ווידער, סאַנדוויטשיז צווישן האַס און מורא, באַקומען נויז רעכטס און לינקס,  גאָר אַנדערש אָבער פּראַקטאַקלי ינדיסטינגגווישאַבאַל נעגאַטיוועס. צום סוף מיר צוריקקומען צו לעבן אין די צווישן פון גאָוס. די פֿון פֿופֿציק יאָר צוריק האָט מען גערופֿן "מלחמה", "קאָמוניזם", "פאַשיזם", "ליסענטיאָוסקייט", "עטאַ". יענע פון ​​איצט זענען גערופן "אַרבעטלאָזיקייַט", "קאַץ", "יבעקס", "ווענעזועלאַ", "פּיגטאַילס".

וואָס איז געשען מיט אונדז? װאָס איז געװאָרן פֿון אונדזער לאַנד, פֿון דעם גלײַכן צוזאַמענלעבן, װאָס אונדזערע אַלטע האָבן געבויט?

װא ס אי ז געשע ן אי ז געװע ן א ברוטאלע ר עקאנאמישע ר קריזיס , צ ו װעלכ ן מי ר האב ן זי ך ניש ט צוגעגרײ ט : אונד ז מי ר האב ן זי ך אויםערגער ט פו ן זײ . א קריזיס , װא ם הא ט געדארפ ט קומע ן , אבע ר מי ר האב ן ניש ט געװאל ט פארויסזען . און ווען ער איז אָנגעקומען, האָט ער אונדז געפֿונען לעבעדיק אין באַבאַלז וואָס האָבן פּלוצלינג אויפגעריסן און לאָזן אונדז אין דער לופט, אַ הונדערט מעטער הויך און אָן אַ פּאַראַשוט. אי ן א קורצע ר צײ ט זײנע ן מי ט א קורצע ר צײ ט געװארפ ן מילי ־ נען ן בירגער , צו ם אמאל : צ ו אומגליק , ארעמקײט , עמיגראציע . מיליאַנז פון זאמען זענען ארלנגעווארפן צו געבן געבורט צו אן אנדער דור פון האַס.

מיר האָבן שוין אַז נייַ דור פון האַס דאָ. זיי זענען די וואָס זענען איצט, שטעלן מורא אין דעם גוף פון אונדזער זקנים.

עס איז לאַדזשיקאַל אַז יונגע מענטשן האָבן זיך אויסגעדרייט אַזוי: זיי האָבן אַ פּלאַץ פון סיבות צו זיין אַוטריידזשד. דעם געשאלטן יאָרצענדלינג וואָס מיר האָבן דורכגעקאָכט האט אונדז אַלע אַנכיינדזשד. און זיי זענען מער שפּירעוודיק. זיי זענען נישט פאַראַנטוואָרטלעך אָבער וויקטימס, און זיי האָבן, לפּחות, די מוט צו בונטאַר.

מיר זענען אַלע שולדיק אין די געזעלשאַפטלעך בראָך אין וואָס מיר האָבן גאַטאַן זיך. גאַווערמאַנץ האָבן ניט אַנטיסאַפּייטיד: זיי זענען צופרידן מיט סטאַטיסטיק וואָס געפֿינט ויסגעצייכנט גדפּ דאַטן אָבער מיטלמעסיק אַרבעטלאָזיקייַט פיגיערז. אין 2000, אין 2004, און אפילו אין 2008, האָבן זיי רעזיגנירט צו האָבן אַ ניסימדיק לאַנד, וואָס האָט פונדעסטוועגן געהאַט אַן אַרבעטלאָזיקייט ראטע וואָס האָט דריי מאָל דאָס וואָס קאָרעספּאָנדענט צו אונדז. די פלאַגראַנט סטירע זאָל האָבן געווען גענוג צו מאַכן זיי פֿאַרשטיין אַז זיי טאָן פילע טינגז פאַלש: אַ לאַנד מיט פופצן מיליאָן מיטארבעטערס קען נישט לעבן אין די מיטן פון אַ עשירות בלאָז און האַלטן צוויי מיליאָן אַרבעטלאָז. אבער אין יענע יארן האבן נישט די רעגירונגן און נישט די בירגער געוואלט דאס זען. קיינער האָט נישט געוואָלט וויסן, אַז אויב עטלעכע זאַכן זאָלן זיך נישט אויסהאַלטן ווען אַלץ גייט אַזוי גוט, הייסט עס, אַז זיי וועלן סוף־כּל־סוף גיין שוידערלעך אומרעכט, ווי באַלד ווי דאָס איז אַ ביסל פאַלש.

ווען דערגרייכט 2007 און 2008 איז געקומען דער באַשערט, דער פאַל. און אין 2009 און 2010 האָט די האַרבע מציאות אויפגעלעבט די האַס וואָס איז אַזוי פיל אונדזער, וואָס איז געווען דאָרמאַנט אָבער נישט אויסגעשטרעקט. מי ר האב ן זי ך אל ע געזוכ ט אוי ף דע ם תהום , אי ן װעלכ ן מי ר זײנע ן ארײנגעפאלן , או ן מי ר האב ן אונד ז געזוכ ט שולדיקע .. איז מענטש. מי ר האב ן זי ך צוריקגעקוק ט אוי ף דע ר אלטע ר שפאניע ר פו ן ד י צװ ײ שפאניע : מי ר האב ן זי ך אומגעקער ט צ ו האס ן או ן באשולדיקן .

מיר זענען צוריק צו באַשולדיקן אנדערע, און האַסן זיי

אין קאטאלאניע האבן זיי געפונען א שולדיגער, וואס הייסט שפאניע, און טייל האבן אים פיינט געהאט. דער רעכטער פליגל האט געפונען א שולדיגער, וועמענס נאמען איז געווען José Luis, און זײ האָבן עס פֿײַנט. מיט יארן שפעטער לעבן זיי ווייטער פון די איינקונפט פון יענע האס, פארוואנדלט אין שרעק. איצט רופֿט מען אים "פּאַבלאָ", און ער מאַכט די פחד פֿון די עלטערע אין נדרים. ד י לינק ע הא ט אוי ך געפונע ן זײ ן שולדיג און זײערע פעטישען. זיי האבן זיי גערופן קאַץ, קאַפּיטאַליזאַם, נעאָליבעראַליזם, באַנקינג, IBEX,... צו סאַכאַקל עס אין אַ איין וואָרט: Rajoy. או ן דאר ט װײטע ן ז ײ װײטער , פארשטארק ט זײע ר האס , או ן זוכ ן נײ ע חפצים בירגער די צו האַסן ווען מאַריאַנאָ איז ניטאָ. וואָס וועט זיין באַלד.

אבער שוין פריער, אין 2011, איז די שפּאַנונג געווען אומדערטרעגלעך, און די גאסן זענען אָנגעפילט מיט צערודערטע מענטשן. צומ גליק, די צארן האט געפֿונען טשאַנאַלז און ענדיקט זיך אין קאנגרעס אין 2015. דאָס מאָל האָבן מיר געטאָן די זאַכן בעסער, מיר מוזן דאָס מודה זײַן. א פארהאלטענער גרימצארן האט זיך נישט אויסגעבראכן אין פארלאמענט, אזוי ווי עס פלעגט, פארבינדן מיט א גרויםן קראפט, מיט א טריקארנע הוט און א פּיסטויל אין האנט, נאר מיט דרעדלקעס, קושן פריינט און שוועסטעריי בייביז. ע ר אי ז ארײ ן מי ט דע ר גאנצע ר לעגיטאצי ע או ן מי ט גאנצ ן רעכט , א ן ניש ט באגאנגע ן ד י רשעו ת פו ן צװינגע ן ד י טירן .

עס כאַפּאַנז, אָבער, אַז לעגיטימאַציע איז נייטיק אָבער נישט גענוג. אין דעם ספּאַין פון די יאָרן קסנומקס, מיר האָבן אויפגעהערט צו זען דעם אומרעכט אין דעם שכן. מיר צוריקקומען צו פּראָקלאַמירן וואָס די שפּאַניש שטענדיק געשריגן: אַז דער שכן איז אַ באָכער וואָס איז ווערט פיינט און פאַראַכט. האַס האט פארפלייצט אַלץ, מיט די קלאָוסאַסט מעגלעך סטיל, קיין ענין ווי פיל אַנפּראַונאַנסאַבאַל מיטלען זענען איצט געניצט פֿאַר אונדזער אָוועס: טוויטטער, פאַסעבאָאָק, גרופּעס, ווהאַצאַפּפּ. די אַלטע האַס האָט אָנגעטאָן נײַע קליידער, כּדי צו שאַפֿן אַ בייזן, האָפענונגסלאָזן דור, וואָס דאַרף אידענטיפֿיצירן די פנימער פֿון די שולדיקע. אבער צו די וואס האָבן עטלעכע דערפאַרונג, אַלע דעם איז נישט פולד: דאָס איז נישט דער ענדערונג, דאָס איז געשעפט ווי געוויינטלעך. די קינדער הייַנט זענען אונדזער אייגן גילגול זיידע-באָבע: די זעלבע פּנים, דער זעלביקער כּעס, די זעלבע בלינד ביטערניש.

ווי אַלט זענען די יונג: ווי גאָר טייַער און פּרידיקטאַבאַל!

זיי פֿאַרנעמען שוין אַן אָרט אין פּאַרליאַמענט און אין דער געזעלשאַפֿט. אָבער כּמעט גאָרנישט איז געביטן אין אַ הונדערט יאָר: קוים די קליידער אין וואָס האַס איז אנגעטאן, קיינמאָל זייַן יסוד. עלטער-גראַנטשילדראַן זענען קלאָונז פון זייער גרויס-זיידע-באָבע.

צומ גליק, ניט אַלץ איז אַזוי. צוזאמען מיט האַס לעבן האָפענונג און די אָפנהאַרציק פאַרלאַנג צו פֿאַרבעסערן. צוזאמען מיט פאַרדראָס, עס איז אַ פאַרלאַנג צו בויען. מיר זענען מער געבילדעטער און מיר זענען מער צוגעגרייט ווי אין דער פאַרגאַנגענהייט. די פּראָבלעם איז אַז, פֿאַר איצט, די שלעכט דערטרונקען די גוטן. אין יענע מיר זענען. עטלעכע פּראָקלאַמירן אַז "איך בין דער ענדערונג", און זיי גלויבן אַז די פּראָקלאַמאַציע איז דעמאָקראַטיש. אבער די ענדערונג אָדער מיר זענען אַלע אָדער עס וועט נישט זיין. איר קענען נישט טוישן דורך ווענדן דיין צוריק אויף אַ טייל פון געזעלשאַפט. און דער אמת איז אז האלב שפאניע האט פיינט די פאפולער פארטיי, אבער די אנדערע העלפט איז דערשראקן פאר פאדעמאָס, דערפאר קענען ביידע נישט פירן עפעס וואס דינט אונז אלע.

העלפט פון שפאניע האט פיינט די פאפולער פארטיי, אבער די אנדערע העלפט איז דערשראָקן פון פּאָדעמאָס, אַזוי ביידע קענען נישט פירן עפּעס וואָס אַרבעט פֿאַר אונדז אַלע.

די אַרבעט פון טראַנזישאַנאַל עלטערן, איצט זיידע-באָבע, איצט כּמעט טויט (עטלעכע באשטימט טויט) איז געפאלן באַזונדער. מיר קערן זיך צוריק צו די צוויי שפּאַנישן, מיט איינעם דערשראָקן צום טויט, דער צווייטער פֿול מיט האַס, און ביידע באַשטימט דעם פֿאַרקערט די ראָלע פֿונעם שולדיקן. אזו י פא ר פי ל אי ז ווער , ווא ס בוי ט בריקן , א פחדני ם פאררעטע ר פו ן זיינ ע פרינציפן , או ן ווער , ווא ם דינאמיטיר ט ז ײ אי ז א צוזאמענשטענדי ק קעמפע ר פא ר ד י אײנציק ע אמת ע אידעאלן .

עטלעכע טרינקען פון האַס. אנדערע פון ​​מורא:

עס וועט נעמען צייט צו סוטשער ווונדז ביז ינטאַלעראַנס דיקריסאַז ווידער. די יאָרן פון קריזיס, די אומרעכט, די ברוטאַל אָרעמקייַט און אומגלייַכקייט וואָס אַרומרינגלען אונדז, האָבן באַגראָבן אונדזער הערצער אין שנעל לייַם און דעמאָלט ויסגעמאַטערט עס צו ויסשטעלן אין די מיטן פון קאנגרעס. און כאָטש אַלעמען גלויבט אַז דער שולדיק איז דער אנדערער, דער שולדיגער איז א גאנצע געזעלשאפט, וואס אין די 90ער און 2000ער יארן האט נישט געוויסט ווי אזוי צו אננעמען די נויטיגע רעפארמען, כדי מיר זאלן זיין גרייט, ווען ס'איז אומרעכט. קיין קערעקטיוו מאָס איז נישט אנגענומען. קיין טיף ענדערונג וואָס וואָלט פֿאַרבעסערן אונדז ווייַטער פון די ייבערפלאַך. "מיר טוען שוין שיין גוט," מיר געווען צו טראַכטן. לאָמיר גאָרנישט אָנרירן, לאָמיר קיינעם נישט אַרן, קיינער זאָל נישט אָנטאָן אַ דעמאָנסטראַציע קעגן אונדז פאַרן אַטאַקע אויף זייערע פּריווילעגיען, לאָמיר זיך אַוועקפירן... נישט אין די טעריטאָריאַלן, נישט אין די עקאָנאָמישע, נישט אין די סאציאלע אַספּעקטן, די רעפארמען. אז אלע רעקאמענדירטע עקספערטן זענען אונטערגענומען געווארן, און אז מיר וואלטן זיך צוגעגרייט פאר דער צוקונפט. עס איז געווען קיין אַמביציע אָדער געפיל פון שטאַט. "זאל זיי אויסטראַכטן," האָט דער עלטער-זיידע אונאַמונאָ געזאָגט. "זאל אנדערע רעפארמירן" האבן אזנאר און דער ערשטער זאפטערא פראקלאמירט פאר זיך אליין, מיטפאראנטווארטליך פאר די באבלען און פיקטיווע וואקסן. און וויבאלד זיי האבן נישט געמאכט רעפארמען ווען זיי האבן געקענט, האבן זאפאטערא און ראדזשוי שפעטער געמוזט אננעמען ווילדע שניידן, ווען עס איז געווען צו שפעט פאר עפעס אנדערש.

וועלן מיר בלייבן סטאַק אין דעם סיטואַציע, אָדער איז עס צייַטווייַליק? מיר ווייסן נאך נישט. אונדזער צוקונפֿט דעפּענדס, אין אַ גרויס מאָס, אויף וואָס כאַפּאַנז צווישן הייַנט און 26 יוני: גרויסקייט אָדער צאָרעס, עגאָיזם אָדער ברייטהאַרציקייט פון די וואס באַשליסן אויף אונדזער ביכאַף. עס איז וויכטיק, און פיל, אויב מיר לעסאָף אַפּט פֿאַר אַ רעגירונג פון האַרמאָניע אָדער איינער פון קאַנפראַנטיישאַן. איז נישט די זעלבע. עס וועט נישט זיין די זעלבע. און אויב עס איז קיין רעגירונג, אויב מיר לעסאָף דערגרייכן 26-J, די בירגערס האָבן זייער זאָגן. דעמאָלט עס וועט זיין אונדזער צייט. ע ס װער ט נויטיק , א ז מי ר קיק ט דע ם הינט ן פו ן ד י צװ ײ שפאניע , װא ס קוק ן אי ן שפיגל , האב ן זי ך פײנט ן אײנע ר דע ם צװײטן , פחד ן אי ן דע ר אנדערע ר או ן דאר ף אײנע ר דע ם אנדערן . נאָר אויב מיר טאָן אַזוי, מיר באַקומען אויס פון דעם.

"האַרמאָניע איז געווען מעגלעך", איז דער דעוויז אַז די תקופה פון Adolfo Suárez און Santiago Carrillo לינקס אונדז. איצט, נאָך דעם פֿאַרשאָלטן יאָרצענדלינג, האָבן מיר אַלץ צעוואָרפֿן און זיך אומגעקערט צו פֿאַרדראָס, פֿאַרגעסט, אַז די שנאהדיקע אָפּשפּיגלונג, וואָס מיר זעען זיך אין די אויגן פֿון דעם אַנדערן, איז נישט דאָס בילד פֿון וועמען מיר קוקן, נאָר אונדזער אייגענעם מיאוס פּנים.

מיט 37 יאָר צוריק, אונטער קאָווער און אין מיטן דער הייליגער וואָך, האָט אַדאָלפאָ סואַרעז געהאַט די מוט צו לעגאַליזירן די קאָמוניסטישע פארטיי, אַנטקעגן אַ גאַנצע היסטאריע פון ​​האַס עס צו באַקומען. איצט, וואָס כאַפּאַנז הינטער די סינז און אין די מיטן פון רוח וואָך אין 2016 וועט צייכן אונדזער צוקונפֿט אויף אייביק. עס זענען בלויז צוויי רעגירונג אָפּציעס: קאָנקאָרד אָדער יקסקלוזשאַן. אָדער מיר דערגרייכן אַ ברייט העסקעם צווישן פאַרשידענע פּאַרטיעס וואָס געבן זיך און אַרבעטן צוזאַמען, אָדער מיר אַפּט פֿאַר די פראָנטיזאַם וואָס איז ימפּאָוזד קעגן די קעגנער.

די קאַנסאַקווענסאַז פון טשוזינג איין וועג אָדער די אנדערע וועט זיין זייער אַנדערש.