2017: Terrorisme in Wes-Europa

Diegene wat in 1990 of 2000 gebore is, dink dalk dat ons in veral slegte tye leef wat terrorisme en geweld betref. Spesifiek, dit blyk dat terrorisme is verwoestend Europa. Elke maand kom hier en daar nuus na vore, inligting oor polisie-aksies wat jihadistiese selle ontwrig wat op die punt was om verskriklike aanvalle te pleeg. En ander kere word niks ontwrig nie, so uiteindelik kry ons aanvalle. Hulle kom voor wanneer dit die minste verwag word, in die land waar dit die minste verwag word, en hulle veroorsaak vir ons menslike skade, dikwels aansienlik.

Dit is egter raadsaam om die sirkel oop te maak en in perspektief te kyk. Die waarheid is dat terrorisme nie in Europa toeneem nie. Dit is waar dat daar in die laaste twee of drie jaar 'n herstel was, maar die langertermyndata (wat die enigste dinge is wat die moeite werd is om in ag te neem as 'n mens die waarheid wil weet) is beslissend.

Die sewentiger- en tagtigerjare was veral baie erger as vandag. Terrorisme het dus die hart van sommige Europese samelewings baie meer geraak as nou, want verder was die oorsprong daarvan nie in ingevoerde ideologieë of godsdienstige fanatisme nie, maar in die werklikheid van ons lande.

Hierdie eenvoudige feit moet ons 'n pouse gee wanneer ons ander beskuldig, veral Islamitiese terrorisme, daarvan dat hulle nou al die euwel veroorsaak. Die terroris veroorsaak byna altyd baie meer skade in sy eie land of sy omgewing as weg daarvan. Dit het gebeur met ons Europese terrorisme in die tweede helfte van die 20ste eeu, en dit gebeur vandag met die terreur wat uit die Midde-Ooste kom. Dit is daar, in Egipte, in Tunisië, in Irak of in Noord- en Sentraal-Afrika, veel meer as hier, waar dit die ergste skade aanrig. Die Europese media, gefokus soos hulle op ons eie vrese is, vertel ons feitlik net van die aanvalle in Madrid, Berlyn, Brussel of Londen. Maar daar is baie terrorisme, baie ernstiger, en selfs wreeder, wat straffeloos plaasvind, duisende kilometers van Europa af.

Beteken dit dat ons nie wakker hoef te wees nie, dat ons ons spanning in die stryd teen terreur kan verslap? Nee. Inteendeel. Die stryd teen geweld is miskien die belangrikste wat die mensdom moet aanhou veg, en Europa moet aan die voorpunt wees. Want as ons Europeërs enigiets uit ons eie terrorisme van die 20ste eeu moes leer, is dit dat die geweldenaars met polisie- of geregtelike optrede in die wiele gery word, maar op die ou end eers verslaan word wanneer hul steun afneem in samelewings wat, selfs minimaal, , hulle gee hulle dekking.

Ons sal voortgaan om aanvalle te ly, maar vroeër of later sal die lande, die gebiede waar terreur steun en leiers werf, hul rug op hierdie idees begin draai. Sonder twyfel verwerp baie reeds, in die plekke wat hul aanvanklike teelaarde was, gewelddadige fanatisme, alhoewel die proses stadig sal wees en vir jare gaan kom en gaan, omdat hulle komplekse samelewings is en omdat armoede altyd 'n aansporing vir geweld.. Maar uiteindelik sal hierdie waansin uiteindelik oplos soos altyd gebeur met diegene wat poog om naasbestaan ​​te verander om hulself gewelddadig op te dwing. Mense, oral, wil meestal net hul lewens in vrede leef. Terroriste, as die samelewing ferm teen hulle is, bereik nooit hul doelwitte nie. So Islamitiese terrorisme sal uiteindelik verdwyn soos al die ander voorheen gedoen het, en soos sal gebeur met almal wat in die toekoms opduik. Sy eie samelewing, die een waar hy ontstaan ​​en gegroei het, sal hom verslaan.