2018: Die jaar van die Verenigde State van Europa?

Na verskeie "annus horribilis" in 'n ry vir die Europese Unie, iets beweeg in die agterkamer van die vasteland.

Die ontevredenheid van 'n groeiende deel van die burgery, tesame met spesifieke afwykings soos dié van Groot-Brittanje, en die duidelik onondersteunende houding van verskeie Oosterse lande, plaas die unie in toom. Soveel so dat die idee dat die idee dat in 2018 maak ons ​​óf werklike vordering óf die EU sterf.

Dit is nie 'n oordrywing nie. Die idees (eerder die kolle) wat al jare lank in sommige burokrate se gedagtes swerm (Europa teen twee snelhede, Europa van die “harde kern”, ens.) is nou iets van die verlede. Wat nou voorgestel word, is iets meer skerp en brutaal: "wie wil voortgaan, moet voortgaan, maar met al die gevolge, en wie nie wil nie, nie doen nie, maar moet ophou om die pad te verhinder van diegene wat wil voortgaan."

Brexit, waarvan die besonderhede tans onderhandel word, was die laaste wekroep wat kom net ná die voorlaaste waarskuwing, wat die houding van baie lande teenoor die ontvangs van vlugtelinge was. Die gevolgtrekking waartoe hy kom is duidelik: Óf gebrek aan solidariteit, eensydigheid en halwe maatreëls is verby, óf die Europese Unie self is verby. Daar is nêrens meer om weg te kruip nie.

Die projek van om 'n ware Verenigde State van Europa te vorm, begin krag kry, nadat dit gered is deur sommige prominente politici, soos die Duitse sosiaal-demokratiese Martin Schulz. Die ou ideaal van die middel XNUMXste eeu: die bou van 'n supranasionale werklikheid en nie net 'n internasionale konglomeraat nie, het teruggekeer. En hy doen dit met baie duidelike idees. Slegs wie ook al wou, sou by die projek aansluit, deur middel van nasionale referendums of ander meganismes wat die bestaan ​​van ’n “ondubbelsinnige wil” sou duidelik maak. Want wie ook al op die projek kom, moet weet dat die eindresultaat 'n sessie van effektiewe soewereiniteit en miskien onherroeplik, wat aspekte sou bereik wat nog nooit tevore gesien is nie: werklike belastingharmonisering, burgerskap, buitelandse beleid, verdediging en natuurlik vrye beweging en valuta. daar is geen uitsonderings nie, is dit nie moontlik om voort te gaan om nasionale egoïsme voor die Unie te stel nie.

In die skaduwees, doelbewus min geraas, sommige Europese leiers met Macron en Merkel soos spietkop, hulle kan reeds 'n beproewing voorberei: 'n ware kwasi-federale Grondwet vir Europa, waarby min state aangesluit het (baie verwerp dit as vanselfsprekend, gegewe algemene eurosceptisisme), maar met werklike krag en oortuiging.

Dit sou selfs vir daardie Verenigde State van Europa moontlik wees om afstand te doen om individueel aan die Huidige Europese Unie deel te neem, en as 'n enkele staat deel daarvan te word, wat die huidige in al hul regte en verpligtinge opvolg, maar deure na binne bou, 'n baie meer soliede unie as die een wat vandag deur die EU aangebied word

Alle alternatiewe is oop en daar is 'n algemene atmosfeer van weddery, van "alles of niks" wat uiteindelik na die openbare mening sal spring as die besluit volwasse genoeg is.

Dit maak nie saak dat net ses of agt lande uiteindelik besluit om op die wa te klim nie: wat saak maak, is dat hulle regtig daarop klim. Byna seker sal die mees skeptiese uitstaan, soos Pole of Hongarye, en vele meer uit die Ooste, en selfs sommige van groot simboliese en historiese belang soos Italië, waar die verwerping van Europa die afgelope jare baie gegroei het. Dit sal nie saak maak nie. Hulle reken daarop (en hulle sal later spyt wees as die projek goed gaan, so wanneer hulle vra om die Verenigde State binne te gaan, sal hulle dit doen met aanname van al die voorwaardes, soos die verslane altyd doen).

Die projek sou dus bestaan ​​uit drie groot bene:

• 'n soliede wetlike, ekonomiese en institusionele struktuur, gedetailleerde en naatlose ontwerp, wat die gebreke van vorige pogings sou vermy, baie swakker (Maastricht-verdrag van 1992, Europese Grondwet van 2004).
• La die huidige burokratiese strukture te oorkom en ondergeskik aan die lidlande wat aan die EU behoort, hulle te vervang met outentieke instellings van 'n staat: 'n Werklik wetgewende Parlement, werklik jurisdiksie-liggame wat uitloop op die verskillende nasionale regstelsels, en 'n uitvoerende gesag wat direk deur die wetgewer aangestel is en met al die onderhandelings- en selfs besluitnemingsmagte voor derde State.
• 'n wed op die kwaliteit van die skakels, eerder as die hoeveelheid. ’n Massiewe unie en selfs territoriale kontinuïteit self sal afstand gedoen word, indien nodig. 'n Effektiewe unie van 'n paar State sal verkies word, in die hoop dat die sukses daarvan na ander sal uitstraal.

Juis hierdie laaste punt kan die vernaamste struikelblok en terselfdertyd die grootste krag van die projek wees. Dit streef daarna slegs daardie lande waarin sowel die regerings as die bevolking onomwonde gunstig is, word daarby ingesluit. Daarom word vereis dat die projek werklik gewild is en dat daar nie meer integrasies is wat gerig word van die regerings wat later sosiale opposisie ondervind nie. Dit is, gegewe die huidige en algemene eurosceptisisme, 'n wapen van enorme krag (vir diegene wat hul bevolking betrokke raak), maar ook 'n groot swakheid (want dit is moontlik dat die oorgrote meerderheid besluit het om uit te bly).

In een opname wat deur YouGov in verskeie lande uitgevoer is, die opponente seëvier duidelik bo die gunstiges, hoewel die groot aantal onbeslistes en die groter geneigdheid ten gunste wat in die twee noodsaaklike lande bestaan ​​vir die nuwe Staat om vorentoe te beweeg: Frankryk en Duitsland baie merkwaardig is.

Politico.ue-grafiek gebaseer op YouGov-data

Miskien sal 2018 uiteindelik die jaar van groot weersin vir Europa wees, as idees soos hierdie dit regkry om te floreer.  Vir die oomblik heers egter euroskepsisisme en die gevoel dat die meerderheid van die bevolking verkies dat elkeen op sy eie oorlog voer. Maar dit kan verander as die leiers die regte knoppies druk. Binne 365 dae sal ons weet of hierdie jaar weereens terugslae vir die Europese Unie-projek meegebring het, of as daar uiteindelik iets nuuts na vore gekom het wat die samelewing werklik opgewonde maak.

Kaart van 'n hipotetiese "Verenigde State van Europa" wat slegs gereserveer is vir lande wat 'n ondubbelsinnige begeerte toon om by hulle aan te sluit. Die moontlike kombinasies is eindeloos.

@josesalver