En as ons die afgevaardigdes verkies soos in Frankryk?

Ons kla oor die gebrek aan proporsionaliteit van die Spaanse stelsel, dat die PP en die PSOE meer setels kry as wat hulle sou kry as die stelsel regverdiger was, dat Ciudadanos (en selfs Podemos) baie minder kry, dat sommige nasionaliste bevoordeel het, ens. , ens. Maar wat as ons stelsel soos die Franse een was?

In Frankryk het hulle môre verkiesings. Daar word die adjunkte nie deur lyste verkies nie, maar in enkellid-kiesafdelings: Slegs een persoon word in elke distrik verkies. adjunkWie kry die meeste stemme? Hulle doen dit in twee rondtes; in die eerste, wat op die 11de gehou is, is die kandidate wat minstens 50% van die uitgebrachte stemme en 25% van die totale sensus behaal het, direk aangewys. Die voorwaardes is so streng dat, as ons data korrek is, van die 577 setels in die Franse Nasionale Vergadering, slegs elf verkose afgevaardigdes gevind is. Die res, 566, is oor vir die 18de.

Die eerste twee kandidate in aantal stemme gaan na die tweede rondte (stembrief), en die derde kandidate wat ten minste 12.5% van die steun bereik op die totaal van die sensus, wat, afhangende van die deelname wat gegee word, meer as 20% van die uitgebrachte stemme mag vereis. Dit lewer 'n paar eienaardige gevolge van "bedanking", "alliansie" en nuttige stem onder Franse kiesers, wat soms verrassings in hierdie tweede ronde laat opduik, veral in distrikte waarvoor drie kandidate kwalifiseer.

Om te sien wat in Spanje met so 'n stelsel sou gebeur, het ons 'n simulasie uitgevoer. Met respek vir die aantal afgevaardigdes wat elke provinsie nou het, het ons hulle verdeel in distrikte van soortgelyke bevolking, en ons het gekyk watter party in elke distrik sou gewen het op 26 Junie 2016. Die resultaat is hier (regskliek, maak nuwe oortjie oop om uit te brei):

NOTAS: Die blou "eiland" in Alava is nie 'n distrik nie, maar deel van die noordelike distrik Burgos. Tussen Cuenca en Teruel is daar 'n Valenciaanse enklawe wat nie 'n distrik is nie, maar deel van die aangrensende deel van sy outonome gemeenskap. In die suidweste van Toledo is daar 'n enklave van Ciudad Real, wat deel daarvan is en nie 'n aparte distrik nie.

In Spanje sou ons in die eerste rondte reeds elf afgevaardigdes toegewys het, almal aan die Populêre Party (in distrikte in die binneland van Galicië, suidwes van Castilla y León, Ceuta en Murcia).

In die tweede, soos ons in die groot kaart hierbo sien, sou die voorrang van die Populêre Party baie duidelik wees, hoewel die spel van alliansies, veral aan die linkerkant, verrassende resultate in spesifieke distrikte kan gee.

Die oefening wat ons aanbied is natuurlik 'n blote speletjie, want die eenvoudige feit van die verandering van die kiesstelsel beïnvloed die gedrag van kiesers, en dit maak dat die data waaruit ons begin (die algemene verkiesings van 26-J) nie korrek is nie. Om hierdie simulasie uit te voer, is dit boonop nodig om uit te gaan van 'n reeks aannames, arbitrêre verdelings in distrikte en oordragte van stemme wat, hoe logies dit ook al mag lyk vir wie dit ook al bereken, altyd debatteerbaar sal wees.

Alhoewel die kaart hoogs debatteerbaar is op die vlak van detail, die inligting wat dit vir die land as geheel bied, is geldig. Die Franse stelsel maak dit moontlik om volstrekte meerderhede te behaal met redelike klein persentasies van die stemme (die PP sou 'n groot meerderheid daarmee behaal ten spyte daarvan dat hulle slegs 33% van die stemme het). Maar, anders as die Engelse stelsel, bevoordeel Frankryk die ontstaan ​​van groot "sentristiese" partye wat verteenwoordigers in die tweede ronde wen. Ciudadanos bereik niks in ons simulasie nie, maar as hierdie kiesstelsel werklik in Spanje geïmplementeer is, kan hy na iets heel anders streef as hy weet hoe om sy kaarte distrik vir distrik korrek te speel. Dit is die sleutel wat die voorspelbaar goeie resultate verklaar wat Macron se “sentristiese” party sal behaal.

En 'n ander item Ons het 'n paar weke gelede die simulasie vir Groot-Brittanje gepubliseer.

die unieke skoot, tipies van die Engelse stelsel, maak die pale, die uiterstes, die beste verkiesingsweddenskap. In plaas daarvan is die dubbele Franse draai,  waar drie kandidate na die tweede rondte gaan, maak die sentrum die beste opsie. Daarom, 'n party tussenbeide getree tussen die twee grootstes, solank dit persentasies van stemme naby aan 20% in baie distrikte behaal, het baie opsies om 'n groot aantal adjunkte in die tweede ronde te behaal.

Om hierdie rede, met die Engelse stelsel en dieselfde stemme wat op 26-J verkry is, sou Unidos Podemos meer adjunkte as die PSOE behaal. Nie met Frans nie.

Ten spyte van die verskille, Beide stelsels, Engels en Frans, het die essensiële in gemeen: hulle is diep meerderheid. Daarin is geen noue ooreenstemming tussen die persentasie stemme en die aantal setels nie. In Spanje, sonder om ver van perfek te wees, is die korrelasie baie hoër.

Vir die volgende verkiesings wat in Europa uitgeroep word, sal ons voortgaan om soortgelyke benaderings te probeer, en ons sal die model geleidelik verbeter. Alle voorstelle en bydraes sal welkom wees.