Die oormatige gewig van terrorisme in die media

By geleentheid van vandag se aanvalle in Manchester, red ons die inskrywing wat ons twee maande gelede op dieselfde webwerf gepubliseer het, ná die aanval in Londen.

Aanvanklik gepubliseer op 23 Maart 2017:

Vir jare het ons dit in Spanje gewoon. Elke aanval, elke nuwe daad van barbaarsheid wat ETA in die 80's en 90's gepleeg het, is deur die media versprei, versterk. En die blote feit dat dit publisiteit gegee is, het gedien as 'n aansporing vir die terroriste om die volgende gruweldaad te pleeg.

Soveel so dat die terreurgroep uiteindelik meer teenwoordigheid, meer impak gesoek het, en probeer doodmaak op die manier wat die grootste media-impak sou hê. Dit is hoe die bloedigste aanvalle gekom het, dié wie se name ons nog onthou (Hipercor) of dié wat bykomende dosisse wreedheid na die tafel gebring het (Ortega Lara, Miguel Ángel Blanco).

Die verloop van die jare dek honderde vermoorde mense met die mantel van vergetelheid, maar dit is juis hul impak op die media wat meebring dat enkeles, juis dié wat hierbo genoem is, steeds onthou word. Hulle het iets anders gehad: hulle het 'n kinkel gebring wat hulle in ikone verander het wat onmoontlik was om te vergeet.

Vandag ly ons aan 'n ander soort terrorisme. Dit is 'n godsdienstig gebaseerde terreur wat bereid is om homself op te offer, en dit maak dit selfs meer gevaarlik by sy wortels. Maar dit is bowenal 'n terreur wat gebore is met die les wat geleer is, in 'n samelewing waar die media baie meer, meer onmiddellik en ook meer geneig is tot sensasie as ooit tevore.

Anders as ander terrorisme, het jihadiste nie huiwerig begin en dan die dosis geweld verhoog nie, totdat dit uiteindelik deur sy eie barbaarsheid verslind is, soos wat met Europese terrorisme in die 20ste eeu gebeur het. Inteendeel: die terreur wat ons vandag ervaar, het begin deur nie een, twee of drie mense dood te maak nie, maar tweeduisend, tweehonderd, vyftig op een slag. Dit is 'n terrorisme wat 'n nuwe vorm van vrees uitbuit, wat nie gebaseer is op die vrees vir die volgende aanval nie, maar op die herinnering van vorige aanvalle.

Dit is die enigste manier om te verduidelik waarom die jongste aanvalle soveel teenwoordigheid in die media geniet het terwyl die omvang daarvan objektief baie kleiner is as dié wat hulle voorafgegaan het. Die jihadiste het dadelik die werk gedoen, in hul eerste bedryfsjare, en nou, vir die oomblik, beperk hulle hulself tot die lewe van die inkomste, sodat die eensame optrede van geïsoleerde gekke, skaars gekoppel aan die outentieke kriminele organisasie, genoeg is vir hulle, om die vlam lewendig te hou. Die voortsetting van hul barbaarsheid was nog nooit so goedkoop vir die barbare nie: die media, en die klimaat wat in die Westerse openbare mening geskep word, sit dit elke dag vir hulle op 'n bord.

In die ou dae van IRAS en ETAS, van Rooi Brigades en Baader-Meinhof, van terroriste wat uit klein plaaslike broeiplekke gebore is, was daar reeds baie besprekings oor die bekendmaking van hul optrede of nie.

Vandag is daardie debat meer tydig as ooit. Gister het 'n geïsoleerde ou, gewelddadig maar skaars regtig verwant aan diegene wat die vrugte van sy optrede gaan pluk, drie mense in Londen vermoor. Die geleentheid het 'n werklik buitensporige teenwoordigheid en sosiale aandag geniet met inagneming van die ware dimensie daarvan. 'n Paar jaar gelede het verskeie Europese lande voortdurende en veel erger slae verduur sonder veel ophef en soms selfs met 'n slegte gewete omdat hulle hul situasie openbaar gemaak het. Vandag blyk dit dat die debat verdwyn het oor hoekom ons aanvalle soveel, en so swak versterk, waarvan die enigste doelwit (deur diegene wat die toutjies van 'n afstand af trek) juis is om versterk te word om ons nie in terreur te laat leef nie, maar in haat.

Ons moet die debat oopmaak, want dit is die probleem. Ons gaan nie die behoefte aan selfsensuur bespreek wanneer hierdie nuus, of iets soortgelyks, versprei word nie. In 'n wêreld soos vandag s'n, vol netwerke en informele kommunikasiemiddele, is daar geen moontlikheid om te ontsnap wat die publiek besluit om as "viraal" te behandel nie. Daar sal voortgaan om aanvalle te wees en mense sal voortgaan om hulle 'n massiewe teenwoordigheid op die internet te gee, hoewel al die televisiestasies in die wêreld sal aandring om dit stil te maak. Ons kan dit nie help nie.

Maar ons moet die debat oopmaak, nie om die verspreiding van terreur te voorkom nie, maar om onsself te beskerm teen die gevolge van haat. Want ons moet in gedagte hou dat terroriste, ten spyte van hul naam, weet dat hulle die stryd van terreur verloor het. Ons sal aanhou reis ten spyte van jou. Ons sal aanhou leef, van een plek na 'n ander beweeg, binne die Weste, sonder dat die bedreiging van sy teenwoordigheid ons terugtrek. Niemand sal 'n reis na Londen of Berlyn of New York kanselleer omdat 'n aanval pas plaasgevind het nie, verder as die twee of drie dae onmiddellik nadat dit plaasgevind het. Daar is geen terreur nie en daar sal nie wees nie.

Maar aan die ander kant, die herhaling van nuus oor gebeure soos die een in Londen gister, aangesien dit nie terreur skep nie, genereer dit wel haat, segregasie en uitsluiting. En dit is presies waaroor dit gaan. Die groei van sekere partye en sekere diskoerse in Europa en Noord-Amerika is nie toevallig nie. Daardie haat is die suksesvolle nalatenskap van jihadistiese terrorisme. Meer as terroriste, is die ISIS ouens makers van wrok teen die mense wat hulle beweer hulle verdedig. Hierdie groeiende wrewel voed die skeiding tussen die Moslemwêreld en die res van die mensdom aan. Daarin lê die groot triomf van die fundamentaliste, want hierdie skeiding tussen Moslems en die res is wat sin gee aan hul eie bestaan ​​en wat hulle sterk maak in hul vestings.

En, hoewel ons nie op die oomblik kan keer dat dit gebeur nie, moet ons ten minste daarvan bewus wees en nie soveel ammunisie aan die vyand verskaf nie.