Verkiesings 26-J: Te veel skyn in die borrel-Kan ons?

In Spanje stel 80% van mense slegs by omstandigheid in politiek belang. En daar is hoogstens 20% aanhangers. Seker minder.

Hierdie persentasies moet nie letterlik opgeneem word nie, want hulle reageer nie op enige studie of opname nie. Ek het hulle net uitgevind om iets te illustreer wat vir my baie werklik lyk: die meerderheid mense leef in ware borrels, in omgewings waar baie van hul vriende, familie, kontakte op sosiale netwerke, ens., dieselfde dink as hulle. Wanneer hierdie mense ook 'n spesifieke belangstelling in iets het (byvoorbeeld politiek), kan hulle begin glo dat die borrel waarin hulle leef die werklikheid is.

Die idee van Ons leef nie in die werklikheid nie, maar in borrels binne die werklikheid, is nie nuut nie: dit is 'n alledaagse wat al duisende kere herhaal is en vir my ongetwyfeld lyk.

As ons die verskillende inligtingskanale in Spanje hersien, sal ons hulle natuurlik in alle kleure kry. Oor die algemeen, ongelukkig vir ons, het elke medium sy eie lyn en elke persoon gaan net na hul eie. Daar is geen interne pluraliteit in die media nie, maar eerder eenstemmigheid. Die regse leser mag nooit sy borrel verlaat nie, want hy lees en kyk net sekere media. Die linkses kan dieselfde doen. En die een in die middel … die een in die middel het dit 'n bietjie moeiliker, maar hy kan dit ook regkry.

Normaalweg doen die 80% van die bevolking wat nie juis in politiek belangstel nie. Hy sien of lees wat sy vorige vooroordele bevestig, en verwerp met 'n gebaar van afsku wat dit nie bevestig nie, deur die kanaal of webwerf te verander. As jy Twitter het, volg jy net jou mense, jy lewer net kommentaar saam met jou vriende. Daar is geen debat nie. Daar is geen dilemma nie. Hy weet wat die waarheid is.

En wat gebeur met die 10 of 20% wat die meeste by politiek betrokke is? Wat met hulle gebeur, is dat hulle die netwerke oorstroom: nie net die media wat met hul party verband hou nie, dit ook, maar die netwerke in die algemeen. En wat tans gebeur, is dat, met 'n enorme verskil, Die wat die meeste betrokke is, is die kiesers van Unidos Podemos. Ek kan hierdie feit ook nie met studies of opnames staaf nie, maar dit lyk vir my redelik duidelik. Die meerderheid van diegene wat oor politiek op sosiale netwerke praat, praat oor Podemos en verdedig Podemos. Op sigself is dit nie goed of sleg nie. Eenvoudig, op die huidige oomblik in die Spaanse politiek, is dit so.

Die probleem ontstaan ​​wanneer die meerderheid ten gunste van Unidos Podemos die werklikheid aan homself verduidelik: aangesien wanneer hulle toegang tot die netwerke kry, hulle omring word deur mense wat soos hulle dink, onbewustelik 'n vooroordeel aanneem: glo dat hulle meer is as wat hulle is, dat hulle meer saak maak as wat hulle werklik saak maak, en dat hul opinies meer weeg as wat hulle werklik doen.

Kom ons neem 'n voorbeeld. In hierdie dae, Die president van Spanje se vierde party het na 'n Suid-Amerikaanse land gereis wat deur 'n baie ernstige sosiale en ekonomiese krisis gaan, afgelei van die paramilitêre versoeking van sy owerhede en die verkeerde ekonomiese maatreëls wat dit aangeneem het. Dit is natuurlik my interpretasie. Ander sal ander hê. Die besoek op sigself is onbelangrik. Dit is net 'n gebaar, soos die een wat dieselfde politikus 'n maand gelede gemaak het terwyl hy 'n vlugtelingkamp besoek het. Jy mag dalk meer of minder daarvan hou, dit mag dalk min of meer kieskeurig lyk, maar dis waar dit bly.

Wel, Die reaksie op sosiale media was woedend. Disproporsioneel. Die volgelinge van 'n party wie se leiers oor die jare baie keer na daardie Suid-Amerikaanse land gereis het, in ruil vir groot rekeninge, en wat daardie land herhaaldelik oor politieke en ekonomiese aangeleenthede geadviseer het; Die volgelinge van ’n party wat dus tot ’n mate verantwoordelik is vir die ramp waarin hy betrokke is, skeur hul klere omdat ’n politieke leier nou vir twee dae daar kom belangstel in wat gebeur. Nie net dit nie, maar daardie selfde volgelinge lui klokke en sê dat “daardie oranje fascis” duur gaan betaal by die stembus (hulle noem dit 'n politikus wat drie maande gelede 'n ooreenkoms aangegaan het met dieselfde party waarmee hulle sê wie wil volgende maand in te stem). Die benaming “fascis” is die sagste ding wat jy deesdae kan lees. Geen bloos nie. Ander beledigings of sinspelings op beweerde private ondeugde van die geteisterde politikus is heel normaal. Alles is baie demokraties.

Sulke dialektiese excesses aan die kant van die pro- Podemos-massas op sosiale netwerke is myns insiens te wyte aan hul borrelvisie van die werklikheid. Natuurlik trap nie almal binne daardie wêreld in die vereenvoudigingsstrik nie. Maar baie doen. Hulle praat onder mekaar, hulle herbevestig hul argumente, hulle vind nie teengewigte nie en, om sake te vererger, sien hulle hulself in 'n duidelike meerderheid in al die land se sosiale netwerke, wat hulle veroorsaak, as gevolg van die bekende effek trein, om te groei, en om jou eie geestelike voorstelling selfs meer te glo.

Dit alles sal baie positief (vir hulle) wees as dit die samelewing as geheel bereik en oortuig. Maar dit is nie so nie. Die samelewing as geheel is nie so betrokke nie en gee ook nie soveel om oor hierdie kwessies nie. Die hele samelewing word gepla deur beledigings en diskwalifikasies, en het 'n sekere neiging om die kant van die beledigdes te kies. Die samelewing, kortom, leef in ander borrels waarin dit min saak maak wat die gewildste hutsmerk op Twitter is.

In hierdie verband, Die Popular Party was in die verlede en is steeds Podemos se beste bondgenoot, deur hulle daaraan toe te wy om hom te diskwalifiseer deur sekere perke oor te steek. En dieselfde kan andersom gesê word. Albei stel nou belang in polarisasie, en albei speel dieselfde speletjie, om PSOE en Ciudadanos daaruit te laat.

Die ou uitdrukkinglaat hulle oor jou praat, al is dit sleg“, is gebaseer op 'n fundamentele beginsel: wanneer 'n debatteerbare alternatief tussen net twee opsies aan 'n menslike groep voorgehou word, sal die groep in beginsel geneig wees om in helftes te verdeel.

Daarom, in die geval van Rivera se reis na Venezuela, vir 'n party wat 13,9% van die stemme in die Desember-verkiesing behaal het, kan so 'n avontuur baie winsgewend wees: dit plaas jou in die kollig, mense praat oor jou, jy kry prominensie danksy , grootliks op die irrasionele reaksie van sekere politieke teëstanders. Die blote feit dat duisende kwaai Twitter-gebruikers sleg van jou praat, sal ’n persentasie van die bevolking aan jou kant bring wat altyd baie hoër sal wees as daardie 13,92% van stemme wat jy by die stembus gekry het.

Ciudadanos se weddenskap op Rivera se reis na Venezuela is dus dalk nie so vergesog nie soos dit lyk vir diegene wat in die raserige Podemos-borrel woon. Die borrel waarin Ciudadanos-kiesers woon, is baie anders, en die maneuver kan stemme van nabygeleë borrels lok net soos dit hulle kan laat verloor. Ons weet nie, maar oor die algemeen Dit lyk na 'n aanvaarbare risiko vir diegene wat meer het om te wen as om te verloor.

Wat die euforie betref wat in die Podemos-borrel ingeasem word, moet hulle miskien gedwing word om daarna te kyk. Om die samelewing met jouself te verwar is die beste manier om dit aan te val. Deur diegene wat reeds oortuig is, te oortuig, deur te veel uit te spreek, kan die vlug van die res van die samelewing veroorsaak word.

Baie groot sterre verbrand hul brandstof vinnig en leef net 'n paar miljoen jaar. Die heel kleintjies leef stadig, met die geduld van hul liggie, maar hulle skyn sedert kort nadat die heelal self gebore is. Hulle het nog baie biljoene lewensjare oor en sal heers wanneer die grotes vir eeue uitgesterf het.

Die helder gemeenskap van Podemos-aanhangers is reusagtig en baie aktief. Dit skyn helderder as alle ander gemeenskappe saam. Maar wees versigtig: dit verbrand al lank brandstof op volle spoed en gee beledigings en diskwalifikasies aan lede van ander gemeenskappe en sonder om eers daarvan bewus te wees.

Gelukkig is 26 Junie naby, en die helderheid van die podemiet neem steeds toe. Jou ster kan tot daardie dag uithou en seëvier. Maar sommige moet aan brandstofreserwes begin dink: Selfs die vier weke wat voorlê, voel dalk te lank. Wat wel seker is, is, as hulle nie verbruik reguleer nie, sal die vier jaar wat volg, ewig wees. En hulle sal die laaste wees.