Die peilings was verkeerd, maar dit het met ons almal gebeur

Was die peilings reg op 26-J?

Almal sê nee, dat hulle baie, baie verkeerd was, 'n verontwaardiging. Maar die kwessie verdien 'n bietjie meer tyd.

Ons waarsku jou oor wat kan gebeur in 'n artikel in die middel van Mei, toe almal blykbaar seker was wat gaan gebeur. Hiervoor gebruik ons ​​Kiko Llaneras se skattings, en ons trek 'n parallel met kwantummeganika. Die sleutelwoord was onsekerheid, en sal altyd wees. Onsekerheid is nie dieselfde as fout nie: onsekerheid is ’n aangebore eienskap van die stelsel wat ons probeer ontleed (die kiesstelsel) en ons moet dit in ag neem want dit sal altyd daar wees.

Natuurlik het niemand in ons onderwêreld van politieke aanhangers enige aandag gegee aan hierdie artikel of, trouens, aan Llaneras se pragtige klokvormige grafika nie. Ons was almal te besig om te glo ons weet wat gaan gebeur.

Maar nou het ons die regte data, so ons kan die resultate wat Kiko Llaneras rondom 16 Junie as waarskynlik gesien het, vergelyk met dié wat werklik plaasgevind het:

Of ons daarvan hou of nie, of ons dit wil glo of nie, al die speletjies het binne die omvang van wat 'n maand gelede moontlik was, geval. Sommige meer as ander, dit is ook waar.

Grafieke soos die een hierbo (wat voor die verkiesing net die swart vertikale strepe ontbreek het) is dadelik vergeet. Trouens, die enigste een wat so iets gepubliseer het, was Llaneras vir El Español, maar die opskrifte van hul koerant was baie meer indringend as wat, in dieselfde artikel, die grafika later gesê het. Llaneras het self, asof hy om verskoning gevra het, en in 'n poging om nie te onakkuraat voor te kom nie, reekse gepubliseer wat slegs 50% van die moontlike gevalle ingesluit het. Dit kon hoër reekse gepubliseer het, wat heeltemal redelik sou gewees het, maar wat miskien die algemene publiek nie sou geduld het nie.

Die koerante het dus verkies om presiese, harde syfers te publiseer. Lesers het verkies om presiese, harde syfers te lees. Die beweerde politieke wetenskaplikes het verkies om presiese, afdoende syfers te ontleed ...

Maar was dit wat die peilings gesê het? Die peilings, soos in die koerante gepubliseer, miskien. Maar die sentrale waardes in 'n opname is slegs 'n spesifieke geval, redelik skaars, binne die moontlikhede wat dieselfde opname oopmaak. Kom ons sê nie of ons dit met ander vergelyk nie. Die waarheid is dat ons almal in Mei en Junie daarna streef om sentrale waardes te sien en nie reekse nie, alhoewel die sentrale waarde wat 'n opname aan ons vir 'n party gee, in terme van die aantal adjunkte byvoorbeeld, skaars dek, vir die grootste partye, 2% van die moontlike finale uitslae. Ons weet almal dat daar 'n foutmarge is, maar dan ignoreer ons almal dit heeltemal wanneer dit kom by die interpretasie van 'n opname. Die koerantopskrifte beklemtoon hierdie tendens, en beklemtoon ook minimale veranderinge met betrekking tot vorige opnames. Niemand gee om dat die variasies tussen een opname en die volgende binne die foutmarges kan val en dus irrelevant is nie. Hulle sorg vir sappige opskrifte en net dit tel. Koerantlesers eis hierdie tipe interpretasie. Die kragtige ding verkoop; die reflektiewe, die realistiese, nee.

Die waarheid is dat die opskrifte nie help nie en ook nie die meningsklimaat wat geskep word nie. Albei versterk mekaar in 'n spiraal wat onmoontlik is om te keer. Ons is mal daaroor om onsself te mislei om die werklikheid by ons ideologiese vooroordele aan te pas, en dit is ons, ja, ons, die lesers, wat eis dat die pers van ons eie ideologiese snaar ons mislei met kategoriese opskrifte en klinkende gevolgtrekkings.

Om die meningsklimaat te verstaan ​​wat voor en tydens hierdie laaste verkiesingsveldtog geheers het, en wat dit alles moontlik gemaak het, is daar niks beter as om hierdie ander opname net voor die verkiesing te sien gepubliseer nie.

Infotegnies: Daar is geen verbypad nie

Die opname bied 'n skatting van setels (hoewel beslis nie stemme nie) wat uiteindelik 'n hoë suksessyfer sou behaal. Die beste. Wel, die reaksie wat plaasgevind het met die publikasie daarvan in Electomanía was allesbehalwe kalm. Die mees algemene versoek was dat die inskrywing tot daardie opname verwyder word, as bevooroordeeld, manipulerend en duidelik vals. Hoe is dit moontlik dat 'n eenvoudige opname so 'n reaksie ontlok het, op 'n webwerf soos hierdie, waar al die opnames altyd en altyd gepubliseer word? Laat elkeen self sy eie houdings beoordeel. Miskien het die eensgesindheid wat toe geheers het iets daarmee te doen: dat eensgesindheid, eenvormigheid, altyd onverdraagsaamheid voortbring teenoor die wat anders is. Daarom is die diversiteit van opinies en standpunte so belangrik, want dit bring 'n wesenlike element in: twyfel. Ons moet dit in gedagte hou vir die toekoms.

Nog 'n eienaardige verskynsel wat in die maande voor die 26-J-verkiesing plaasgevind het, was die toeval tussen byna al die peilings. Daar was werklik verrassende eensgesindheid onder hulle. Die konvergensie onder opnames het dit in Maart verskyn, in April vererger en in Mei-maand sy uiterste bereik. Dit het nie saak gemaak of die media wat die peilings gepubliseer het regs of links was nie. Die grootte van die steekproef of die metode waardeur die data verkry is, het nie saak gemaak nie: die resultaat vir elke party was byna altyd dieselfde, met variasies van net een persentasiepunt, of hoogstens twee. Nog nooit was daar so groot harmonie tussen sulke verskillende opnames nie, en ek is amper seker dat dit nooit weer sal gebeur nie.

Watter vreemde kollektiewe hallusinasie het al die meningspeilers binnegeval om dit moontlik te maak? Ek dink dat sosiale druk, diffuse maar baie werklik, enorm is en beïnvloed. Polleerders vra vir hul werk, en die vrees dat daardie werk as 'n publieke bespotting sal eindig, maak hulle bang. Hulle verkies om in te meng eerder as om uit te staan. Ons het gekom van 'n onlangse verkiesing, waarin die peilings in 'n sekere rigting verkeerd was, en die geheue daarvan nog te vars was. Die samelewing etiketteer, diskwalifiseer en straf diegene wat uitstaan. Die vrees om weer in dieselfde rigting as die vorige keer foute te maak, het die dataverwerking bedees gemaak, en almal was geneig om hul opnames te publiseer en skeef te kyk na die data wat ander publiseer om nie te veel te bots nie. In hierdie geval was die mees gemobiliseerde sosiale groep verder baie sensitief vir die resultate van 20-D. Daar was 'n legio aktiviste op Twitter, op Facebook, in die forums, baie veglustig en sigbaar, duidelik in die meerderheid in al daardie netwerke, wat bereid was om enige opname te beskuldig wat nie die resultate van manipulasie bied nie. korrek is. Ek glo nie die meningspeilers het bewustelik en doelbewus aan daardie druk toegegee nie. Maar ek glo wel dat die atmosfeer van euforie wat tussen Maart en Mei aan die linkerkant ontstaan ​​het, die meningspeilers die punt laat mis het wanneer dit by die weeg van die data kom. Spesifiek, miskien die groter motivering van diegene wat, omdat hulle baie meer gemobiliseer is as die res (en dus meer sigbaar), meer gepraat het en meer bereidwilligheid uitgespreek het om te stem, maar dit het nie beteken dat hulle meer gaan wees wanneer stembriewe getel word nie. En die stilte van diegene aan die ander kant wat al hoe meer moeg was vir hierdie sosiale druk en dus oor hul stem geswyg en gewag het vir hul oomblik, wat op 26 Junie sou aanbreek, is nie voldoende in ag geneem nie.

Dit was 'n fout aan die kant van die meningspeilers, in die lig van die resultate, want slegs die paar het dit gewaag om in die regte rigting te gaan, soos Juan José Domínguez of Infortécnica, en het dus daarin geslaag om hul voorspellings naby genoeg te kry aan wat die stembusse uiteindelik urns gebring.

Maar selfs met inagneming van die eienaardige eenstemmigheid van die opnames (die drif van Metroscopia, in daardie maande, is 'n perfekte voorbeeld van toegee, bewustelik of onbewus, aan druk), as ons kyk na die vurke hierbo wat Llaneras gepubliseer het voor die 26 -J, die resultaat wat deur PSOE en Ciudadanos verkry is, val binne die 50% mees waarskynlike, en selfs beide dié van die PP en Unidos Podemos pas binne die 80%. Dit wil sê, nie een van die groot vier het 'n resultaat behaal wat na die mees onwaarskynlike 20% gekantel het nie. Die peilings was verkeerd, ja, maar selfs te midde van so 'n bedwelmde en gepolariseerde klimaat was dit nie so rampspoedig soos sommige beweer nie.

Om die foute te kroon, was die Israeliese oproepe, dié op dieselfde dag van die verkiesing, nie meer akkuraat as die peilings wat op die laaste wetlik toelaatbare dag, 20 Junie, gepubliseer is nie. Ons kan dus nie die rede vir die onderwaardering van die PP en die oorwaardering van Podemos verduidelik deur Brexit of enigiets anders wat in die laaste vyf dae van die veldtog gebeur het, te blameer nie. Die kwessie was te algemeen en het van agter gekom. Die meningspeilers het meer as nodig misluk, miskien weens 'n gebrek aan moed wanneer dit gekom het om hul eie data te glo soos dit na goeie, tegnies konsekwente kombuis uitgekom het, ongeag of hulle min of meer geloofwaardig gelyk het of min of meer verskil van dié van ander.die maatskappy langsaan.

Dit alles behoort ons daartoe te lei om 'n bietjie meer te besin en in die toekoms 'n bietjie meer versigtig te wees. Versigtig in oordeel en dapper in die data, wat dit is, of diegene wat dit gaan lees daarvan hou of nie.

Een na die ander, aan die einde van die Electoa-gemiddeldes van opnames wat ons die afgelope maande gepubliseer het, het ons die volgende vermelding ingesluit, waaraan niemand natuurlik aandag gegee het nie:

NOTA: Stephen Hawking en Kiko Llaneras Hulle herinner hulle daaraan dat opnames soos kwantumfisika is: hulle is vol onsekerhede, en selfs al word dit korrek uitgevoer, is die data wat hulle verskaf slegs, op sy beste, die mees waarskynlike alternatief onder vele ander. Hulle verskaf nooit sekerhede nie, maar die leidrade wat hulle ons bied, is waardevol.

Na 26-J het ons die gevolge gesien. Moenie sê ons het jou nie gewaarsku nie.