Gaan weg, meneer Sanchez.

Baie van ons het grootgeword met 'n hegemoniese PSOE. Die party kon verkiesings wen of verloor (dit het dit gewoonlik gewen), maar sy doelwit was altyd die regering van Spanje en dit het nooit die wentelbaan van 130-200 afgevaardigdes verlaat nie. Dit was so en dis hoe dit gelyk het dit altyd sou wees.

Sewe maande gelede het die PSOE egter 90 adjunkte gekry en skaars die tweede plek onder die Spaanse partye behou. Dit was iets ongekend, katastrofies, maar niks het gebeur nie. Toe, 'n maand gelede, het hy 85 behaal, sy voordeel in setels teenoor die derde party is selfs 'n bietjie meer verminder, en die afstand teen die eerste het vlakke bereik wat nog nooit tevore gesien is nie.

Die beoordeling van verkiesingsuitslae is altyd gebaseer op hul kruising met onlangse verwagtinge. En aangesien die verwagtinge vir die PSOE vir die 26-J-verkiesing selfs erger was as die finale verkiesingsuitslag, het die mislukking van ander die sosialiste se eie monumentale ramp weggeneem.

Maar data is data. Daar is nêrens om weg te kruip nie en geen manier om jouself te bedrieg nie. Pedro Sánchez het die PSOE tot die twee swakste resultate in sy geskiedenis gelei, verreweg. Hy het sy party agtergelaat soos nog nooit tevore nie, weerloos teen die soliditeit van die Populêre Party. Sánchez het die PSOE in 'n hulpelose party verander, verlore in klein gevegte om hegemonie ... aan die linkerkant. Wie het jou gesien en wie sien jou, Sosialistiese Party, skik vir die stryd om die rol van tweede-in-bevel.

Nou moet die PSOE kies tussen die fasilitering van Rajoy se besetting, die maak van 'n nuwe onderhandelingsparipé, of die afdwing van derde verkiesings. Niemand weet vandag wat de hel Sánchez sal doen nie, en daardie selfde inkonsekwentheid is die grootste bewys van sy mislukking. Maar of hy uiteindelik aan Rajoy toegee of veroorsaak dat die derde verkiesing gehou word, hy sal geen rol hê om te speel nie, hetsy as leier van die opposisie of as 'n kandidaat vir die presidentskap van die regering in nuwe verkiesings.

Daar is 'n hangende federale kongres, wat nooit gehou word nie, want die party is altyd op die verkeerde voet, en wag vir die wonderwerk wat nooit opdaag nie, die regering waartoe nooit toegang verkry word nie, die magiese besluit wat die mis opklaar ...

Maar genoeg van die afleidings: hulle kan nie langer wag nie. Hulle moet dringend 'n plaasvervanger soek en sal in 'n posisie moet wees om dit aan die publiek bekend te stel wanneer die nuwe kursus begin, dit wil sê baie gou.

Sal hulle dit doen? Soos? Waar moet hulle kyk?

Die PSOE is in 'n noodsituasie en moet dit dringend erken. As dit verkeerd is, sal die party die ondoeltreffendheid waarin dit geruime tyd vasgevang is verdiep. Verder is daar ’n nuwigheid: daar is ’n plaasvervanger in die politieke panorama wat juis wag dat die PSOE ’n laaste fout maak, gereed om dit te verdring: sy naam is Podemos. Podemos sal dit net kan bereik as die sosialiste die weg daarvoor oopmaak. En Sánchez is die groot punter.

Die PSOE moet dus kies vir 'n veilige waarde. Hy kan nie eksperimente bekostig nie. Jy moet 'n bekende kandidaat kies (of verkiesings voor die einde van die jaar gehou word of nie, daar is nie tyd vir 'n nuweling om ervaring op te doen en uiteindelik 'n impak in die publieke opinie te maak nie). Die nuwe leier moet 'n stewige, gekonsolideerde poel stemme verskaf wat die PSOE waarborg dat hy nie van meet af aan 'n land van sowat vier miljoen stemme sal verloor nie. Dit gesê, die kandidaat moet sumar 'n bietjie bykomende waarde van dié wat vandag 'n deel van die kiesers kan mobiliseer, hoe klein ook al: 'n lokmiddel wat sommige haak sonder om ander af te skrik. Die kandidaat kan byvoorbeeld 'n gestremdheid hê, of 'n vrou wees, of 'n suidelike aksent hê, benewens 'n politieke loopbaan wat reeds aan die gang is. Jy kan natuurlik nie meer as vyftig jaar oud wees nie (verkieslik moet jy jonger as veertig wees). Hoe meer eienskappe soos hierdie, wat vandag sosiaal hoog aangeslaan kan word, wat 'n pluspunt bied, hoe beter: die kandidaat moet die sagkens roman met die konsekwente kombineer.

Daardie persoon bestaan ​​en daar is eintlik net een. Die feit dat Susana Díaz nie gehou word deur sekere sektore, verfyn of keurig nie, is ietwat meer in haar guns. Die feit dat dit afstootlik is vir die mees linkse hart van Spanje, nou verpersoonlik deur die helfte van Podemos se kiesers, is ook weersinwekkend. Die PSOE se obsessie met Podemos het hom byna sy eie voortbestaan ​​gekos, en daarom het die tyd aangebreek dat die party op homself en sy eie waardes fokus, of diegene rondom hom daarvan hou of nie. Slegs so sal hy grond kan herwin. Dan, met 'n saalsak wat weereens gevul is met sewe of agt miljoen kiesers, sal dit met derde partye kan onderhandel vanuit die enigste posisie waaruit die PSOE dit nog altyd gedoen het: hegemonie. Maar intussen het die Sosialistiese Party 'n sekere selfabsorpsie nodig, terugtrek in sy wese, wat dit aanvul met 'n paar nuwighede wat dalk bloot kosmeties is, maar wat aantreklik sal wees vir 'n gemiddelde kieser wat nie te verpolitiseer of geïnteresseerd is nie: 'n kieser wie wil nuwigheid, maar nie diepte nie. . Hierdie kieser eis 'n nuwe, maklik herkenbare leier, 'n ander en plat-op-die-aarde toon, 'n duidelike, kragtige toespraak wat terugkeer na wat die Sosialistiese Party was en Sánchez se eie sagte vorms in 'n hoek laat totdat hulle later herwin kan word. onderhandel, maar altyd vanuit 'n posisie van krag en meerderwaardigheid.

Die kandidaat wat dit alles kan bereik, het net een naam en ons weet almal wat dit is. Hulle is reeds laat.