[MENING] Die dwaling van die gebrek aan buigsaamheid van die Spaanse arbeidsmark.

[Artikel deur liber_all]

Buigsaam: RAE 3. adj. Dit is nie onderhewig aan streng reëls, dogmas of struikelblokke nie.

Dit is baie algemeen dat mense, veral diegene wat hulself liberales noem, buigsaam verwys na 'n wetlike raamwerk wat vry is van struikelblokke en regulasies vir die aanstelling en afdanking van werknemers deur private maatskappye.

Wanneer hierdie mense rigiditeit noem as 'n oorsaak van strukturele werkloosheid, wat hulle vir ons sê, is dat die Spaanse wetlike raamwerk beperkend is met betrekking tot aanstelling of afdanking.

Buigsaamheid: Vermoë om maklik by verskillende omstandighede aan te pas of om die reëls by verskillende situasies of behoeftes te akkommodeer.

Die waarheid is dat die Spaanse arbeidsmark redelik buigsaam is, die resultaat van verskeie hervormings wat die afgelope 35 jaar uitgevoer is. Vandag kan die werkgewer ontslaan sonder rede of regverdiging buite die eenvoudige wil om dit te doen en kan selfs vir 'n enkele uur huur. Daar is 'n verskeidenheid kontrakte wat aanpas by byna alle situasies waarin 'n werker mag wees, jy kan onbepaald aanstel, maar vir onaaneenlopende tydperke, jy kan huur net om 'n werk of diens te verrig, om 'n ander werker te vervang, vir 'n rukkie vasgestel dat dit kan selfs een dag wees, vir 'n onbepaalde tyd, daar is selfs spesiale gevalle vir werkers in praktyke of opleiding kontrakte.

Dieselfde gebeur met die ontslag, die werkgewer kan te eniger tyd en sonder enige regverdiging ontslaan in ruil vir vergoeding wat bloot bydra tot die koste van die werker. Genoemde vergoeding het met elke hervorming afgeneem en boonop word gevalle oorweeg waarin dit verdwyn of verder verminder word. Dit is die geval van dissiplinêre afdankings of afdankings om objektiewe redes.

Arbeidswetgewing is dus baie buigsaam, en pas maklik by baie verskillende omstandighede, situasies of behoeftes aan.

Die volgende vraag sou wees, het die buigsaamheid gedien om 'n einde te maak aan strukturele werkloosheid? Die antwoord is natuurlik negatief soos ons elke dag kan sien. Ons sien hoe dit in die verlede was.

Die belangrikste arbeidshervormings word in rooi aangedui:

Oktober 9 1984

Die CEOE, UGT en die Sosialistiese Regering het die Ekonomiese en Sosiale Ooreenkoms onderteken met die doel om indiensneming aan te moedig en daar is besluit om die deure oop te maak vir tydelike aanstelling.

http://elpais.com/diario/1984/10/10/economia/466210807_850215.html

13 Junie 1994

Dit was die mees intense arbeidshervorming in die Spaanse arbeidsmark, bevorder deur die sosialistiese regering sonder die deelname van die vakbonde.

Die nuwe maatreëls het 'n verslapping van die kontrakterings- en kollektiewe bedingingsregulasies beteken. Maatskappye is van 'n nuwe hulpmiddel voorsien, met die toename in die oorsake vir afdankings weens tegnologiese of ekonomiese oorsake van force majeure, en hulle het funksionele en geografiese mobiliteit aangeneem om tegniese, organisatoriese en ekonomiese redes. ’n Nuwe leerlingskapkontrak, bekend as die rommelkontrak, is geskep om tydelike indiensnemingsagentskappe (ETT) te reguleer.

http://elpais.com/diario/1994/06/14/economia/771544808_850215.html

28 April 1997

Die CEOE- en CEPYME-werkgewers en die UGT- en CCOO-vakbonde het die Ooreenkoms vir Indiensnemingstabiliteit en Kollektiewe Bedinging onderteken, wat vir vier jaar geldig sou wees. Die ooreenkoms is in drie dele verdeel: maatreëls om werksonsekerheid te bekamp, ​​hervorming van kollektiewe bedinging en dekking van regulatoriese gapings. Die konsensus het gelei tot 'n nuwe permanente kontrak met 'n laer skeidingsloon (33 dae vergeleke met die huidige 45). Permanente kontraktering het goedkoper geword

http://elpais.com/diario/1997/04/29/economia/862264820_850215.html

Die volledige tydlyn kan hier gevind word http://economia.elpais.com/economia/2010/06/15/actualidad/1276587186_850215.html

Die reeks wat die grafiek insluit, strek net so ver as 2004, maar ons ken almal daardie storie. Brutale toename in werkloosheid en 'n nuwe arbeidshervorming gelei deur Zapatero in 2009 wat nie verhoed het dat werksgeleenthede vir nog 3 jaar teen 'n baie hoë koers vernietig word nie.

Maart 6 2009

Die Raad van Ministers het by wetsbesluit ses buitengewone maatreëls vir die handhawing en bevordering van indiensneming en die beskerming van werkloses goedgekeur, aangesien die voorstelle reeds voldoende gedebatteer is by die maatskaplike dialoogtafel.

http://elpais.com/diario/2009/03/07/economia/1236380402_850215.html

Die opsomming van daardie 35 jaar is 'n deurlopende poging om afdanking en aanstelling te fasiliteer, indirekte maatreëls om indiensneming te bevorder soos die vermindering van bydraes, maatreëls om lone te beperk, ens. Kortom, 'n toenemende buigsaamheid.

Ons kan egter nie 'n oorsaaklike verband tussen hierdie maatreëls en die afname in werkloosheid sien nie, in geen geval het die neiging gebreek nie en na 35 jaar van buigsaamheid is strukturele werkloosheid 'n konstante in die Spaanse ekonomie en die volume van indiensneming is uiters sensitief vir die ekonomiese groei.

Daarom maak dit geen sin om aan te dring dat daar selfs meer buigsaamheid is om 'n probleem op te los wanneer 35 jaar se ondervinding ons gewys het dat sulke optrede nutteloos is nie.

Hier is dit nodig om iets te kwalifiseer, die titel "die dwaling van die gebrek aan buigsaamheid van die Spaanse arbeidsmark" is slegs gedeeltelik waar omdat dit slegs verwys na wat die oorgrote meerderheid mense onder "buigsaamheid" verstaan, wat is wat tot dusver bespreek is. Maar dit verwys slegs na eksterne buigsaamheid, wat klaarblyklik teenwoordig is in 'n mark waarin 2 miljoen werksgeleenthede in net 6 jaar vernietig en herskep kan word, en neem nie interne buigsaamheid in ag nie, wat baie belangrik is en waar dit die werklike oorsaak van herhalende werkloosheid.

Ek beveel aan om hierdie te lees, dit is nie lank nie en dit is redelik direk. Uit hierdie dokument haal ek die volgende idees uit.

https://www.uam.es/otros/jaeet13/comunicaciones/14_Macroeconomia_y_MT1/Lebrancon_Nieto.pdf

Wat ons in die tabel en in die grafiek sien, is die aantal ure gewerk per werknemer en die variasie in ure gewerk in die tydperk 2007-2011, te midde van die krisis.

In 2007/2008 is 'n neiging verbreek en tydens die krisis het werkloosheid toegeneem, maar die ure gewerk per werknemer het toegeneem, anders as die oorgrote meerderheid OESO-lande. Dit toon 'n kenmerk van die Spaanse arbeidsmark, dit is in staat om vinnig werk te vernietig en te skep, maar dit is baie ondoeltreffend om die werklas te versprei.

Die werkloosheidskoers word hieronder getoon met twee aannames waarin die werkslading en die aktiewe bevolking gehandhaaf word, maar die neiging van afnemende ure gewerk voortduur.

Maar hoekom is die vermoë van die Spaanse ekonomie om die werklading te versprei so beperk?

Een rede kan op die besigheidskaal gevind word.

Veronderstel dat dit 'n kwessie is om 'n gegewe werklading onder 'n sekere aantal werkers te verdeel. 'n Maatskappy sal 51 werknemers in die eerste kontrafeitlike en 17 in die tweede nodig hê om sy personeel met 'n nuwe werker te kan vergroot. Hierdie operasie is uitgevoer met die veronderstelling dat die firma nie sy totale werklading kan verander nie en dat al die werkers dieselfde tyd opgee totdat hulle daarin slaag om 'n nuwe pos te voorsien met 'n skedule identies aan hulle s'n. Kombinasies van poste met verskillende werkladings word nie hier oorweeg nie. In die eerste kontrafeitlike, met 'n gemiddelde werksdag van 33,8 uur, 'n arbeidsmag van 52 werkers sumarEk het dieselfde totale aantal ure gewerk as nog 51 met die werklike werksdag: 1.756 18 ure. In die tweede kontrafeitlike sal 32 werkers teen 17 uur dieselfde las bereik as 35,4 op 585: 2011 uur per week. In 6 in Spanje het slegs tussen 6,5 en 17% van maatskappye met werknemers 'n arbeidsmag gelyk aan of meer as 50 mense gehad. Firmas met meer as 1,7 werknemers was selfs minder: net 55 persent. Daar moet in ag geneem word dat 2011% van die maatskappye in 51 eenmansake was, dus het hulle nie werknemers gehad nie, en dat daardie persentasie in vorige jare van uitbreiding nooit onder 80% gedaal het nie. Daarbenewens, van die firmas wat werknemers het, het byna 5% van hulle 'n personeel van XNUMX mense of minder gehad. Hierdie dimensies beperk drasties die vermoë van maatskappye om hul werkslading intern buigsaam te herverdeel.

Trouens, die grootte van die maatskappye, 'n heeltemal vergete kwessie, gaan verder as die probleem van arbeidsbuigsaamheid en hou sterk verband met produktiwiteit, investering in R&D, die geneigdheid om uit te voer, wat alles ontbreek in die Spaanse ekonomie in vergelyking met die omgewing.

Die ander word in die sakegemeenskap gevind.

Werkgewers se beroep op deeltydse kontrakte en ander formules vir interne buigsaamheid, wat 'n ander verspreiding van tye en vragte impliseer, kan om drie soorte redes beperk word. Die eerste verwys na die gewoonte of gewoonte waardeur 'n deeltydse werk tipies is van sekere sektore, beroepe en groepe.

Die tweede rede hou verband met die eenvoud van die berekening en implementering van ontslag as 'n aanpassingsmeganisme. Wanneer ’n werkgewer óf die uurlikse las óf die loonrekening moet verminder, is dit baie makliker en onmiddellik om ’n tydelike kontrak te laat beëindig of een of meer werknemers af te dank as om ure en betaalstaat te begin herbereken om die arbeidsmag ongeskonde te hou.

Die derde rede hou verband met laasgenoemde. Die moontlikheid van ontslag kan 'n dissiplinerende effek op werkers hê.

Twee van hierdie drie redes hou verband met die dualiteit van die arbeidsmark, 'n dualiteit wat kunsmatig deur wetgewing geskep word en wat lei tot ander probleme soos oormatige omset en daarmee saam die gebrek aan spesialisasie, die swak gevoel van eenheid tussen die werker en sy maatskappy. ens

Ten slotte, sodra buigsaamheid as die oorsaak/oplossing van werkloosheid gekies is (natuurlik is dit nie die enigste faktor om in ag te neem nie, ons laat die kwessie van loneverlaging vir 'n ander inskrywing) ons moet fokus op maatreëls wat interne buigsaamheid bevorder, bo alles deur toestande wat geneig is om die grootte van maatskappye te vergroot en die wetlike knelpunte reg te stel wat die dualiteit van die arbeidsmark veroorsaak het sonder dat dit 'n vermindering in indiensnemingsbeskerming impliseer (reeds redelik skaars).