Sánchez: Links, links, regs, regs, vorentoe, terug, een, twee, drie!

Na 'n onstuimige jaar, bereik die PSOE die herdenking van sy slegste historiese uitslag in demokrasie, dié van die algemene verkiesings van 26-J, met 'n nuwe leier wat eintlik die ou leier is, en met data in die peilings wat in werklikheid dieselfde data is van twee jaar gelede.

Langs die pad was daar baie draaie, opdraande en afdraande paaie, (min) suksesse en (talle) mislukkings.

Wat verbasend is, is dat, ondanks alles, vandag Die party verskyn as die tweede in Spanje in al die peilings, en hoe dit selfs opwaarts wys, sodra Pedro Sánchez aan bewind terugkeer. Die poel van PSOE-lojaliste is enorm en dit is die groot bate van die ou Sosialistiese Party.

Die draai na links wat die PSOE nou onderneem Dit is samehangend met die oorsaak van al hul ongelukke: Ons kan. As dit nie vir Iglesias se party was nie, sou die PSOE gedurende hierdie twee jaar 'n hegte, konsekwente party gewees het, wat 'n handboekopposisie sou gemaak het om voordeel te trek uit die korrupsie van die PP, sonder om enige ander risiko as kritiek te aanvaar, en aspirant om krag te verkry as gevolg van blote slytasie van die opponent. Wat is gewoonlik in hierdie gevalle. Soos gewoonlik.

Maar Die opkoms van Podemos het al die skemas verbreek. Die bekende PP-PSOE-afwisseling, gerig deur die wel en wee van die ekonomie en/of korrupsie, wat die vorige amper dertig jaar van ons politiek gekenmerk het, is opgeblaas. Nou is dit nie genoeg om teë te staan ​​nie, te wag vir die geleentheid en te wen. Nou is dit nodig om tegelykertyd met verskeie mededingers mee te ding (met Podemos vir die legitimiteit van die linkses, met Ciudadanos vir die modereringskaart, met die PP vir die etiket van staatsparty) en dit was te ingewikkeld vir 'n geankerde PSOE in sy ou interne dinamika, in die tradisionele baroniese stryd om leierskap.

Die wonde wat opgedoen is, is talryk, die verdeeldheid is groot en die wrok is sigbaar, wagtend vir hul geleentheid om gesien te word, sodra hulle weer grof verf. Maar die legitimiteit van die nuwe/ou sekretaris-generaal, wat in onbetwisbare voorverkiesings gewen is, is ook groot. Susana Díaz kan soveel kla as wat sy wil by haar vriende, sy kan sterk word in haar Andalusië, en sy kan kla soveel as wat sy wil, maar Pedro Sánchez is en sal die leier van die party wees vir 'n goeie seisoen. Dit is beter om dit aan te neem.

Herfs sal die sleutel wees. Die basisse wat vir hom gestem het, verwag dat Sánchez (byna niemand sê dit nie, maar almal dink dit) voor die einde van die jaar ’n alternatiewe meerderheid sal kan artikuleer. Dit kan net beteken dat links, links en meer links, met nasie, nasionaliteit en plurinasionaliteit verenig word, sonder om die party terselfdertyd te breek en sonder om die rebellie van dertig of veertig afgevaardigdes uit te lok.

Sánchez gaan uiteindelik die formule soek wat hom toelaat om 'n sirkel te vier en sterker uit te kom terwyl hy dit doen. Die prys sou die presidentskap van die regering wees. Maar hy weet dat dit sy laaste patroon is: daar sal geen derde kanse wees nie.