Αυτή η διάσωση που επρόκειτο να μας ελευθερώσει

Έχουμε μια ανάμνηση σαν το ψάρι, οπότε ορισμένοι σίγουρα το έχουν ξεχάσει: το καλοκαίρι του 2007 ξέσπασε μια οικονομική κρίση στις Ηνωμένες Πολιτείες, την οποία αγνόησε ο πρόεδρός μας Θαπατέρο.

Μπροστά όμως στη δυσπιστία του προέδρου, το κύμα της κρίσης κατέληξε να μας φτάσει, αυξήθηκε και διορθώθηκε. Το 2009 ήταν ήδη προφανές ότι το ισπανικό χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν ήταν τόσο δυναμικό όσο μας είχαν πει. Μάλλον, διέρρεε παντού.

Στη συνέχεια βρεθήκαμε σε μια μνημειώδη ύφεση και οι κυβερνήσεις μας ταλαντεύτηκαν μεταξύ των αρχικών επεκτατικών μέτρων για τη στήριξη της οικονομικής δραστηριότητας (2008-2009), που μας κόστισαν αρκετά εκατομμύρια και μας βύθισαν λίγο πιο πέρα, και των επακόλουθων βάναυσων περικοπών που υιοθέτησαν όταν αυτά τα μέτρα αποδείχθηκαν ανίκανα να επανενεργοποιήσουν την οικονομία. Τελικά, παρασυρθήκαμε σε μια σπείρα αυξανόμενου δημόσιου χρέους και ασφάλιστρων κινδύνου (2010-2013).

Πριν, όμως, καθώς μπήκαμε στο 2009, οι αθετήσεις πληρωμών από ιδιώτες είχαν ήδη ξεκινήσει και το ποσοστό αθέτησης υποχρεώσεων της τράπεζας (το ποσό των δανείων που χορηγούν οι τράπεζες και που οι οφειλέτες δεν μπορούν να πληρώσουν) αυξήθηκε χωρίς διακοπή.

Συνοπτικά, σύμφωνα με όλους τους ειδικούς, το 2006, η Ισπανία είχε ένα από τα πιο ισχυρά χρηματοπιστωτικά συστήματα στον κόσμο. Και σύμφωνα με τους ίδιους ειδικούς, το 2010 η Ισπανία είχε καταστρεπτικές τράπεζες. Πήγαινε με τους ειδικούς.

Σιγά σιγά, όπως σε ένα χαρτοφυλάκιο, παρενέβησαν τα πιο αδύναμα ταμιευτήρια (σε πολλές περιπτώσεις τα πιο πολιτικοποιημένα, αν δεν υπήρχαν) και κάποιες τράπεζες. Έως και οκτώ διαφορετικές παρεμβάσεις πραγματοποιήθηκαν μεταξύ 2009 και 2011, οι οποίες κατανεμήθηκαν φιλικά μεταξύ των κυβερνήσεων PSOE και PP.

Όμως το πρόβλημα δεν λύθηκε, γιατί ήταν δομικό. Το βάρος του τούβλου και η υπερπίστωση έπνιξε και έπνιγε ισολογισμούς στους οποίους, λίγα χρόνια πριν, το ίδιο τούβλο έδινε λάμψη.

Έτσι τον Φεβρουάριο του 2012 πάρθηκε η μεγάλη απόφαση. Ερωτήθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση οικονομική βοήθεια για ποσό έως 100.000 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων τελικά χρησιμοποιήθηκαν «μόνο» 76.410 εκατ., τα οποία διοχετεύθηκαν σε χρηματοοικονομικές οντότητες. Με αυτό, και χάρη σε μια οικονομία που ανακάμπτει σιγά σιγά, η καταστροφή αποφεύχθηκε να ολοκληρωθεί. Ή έτσι μας είπαν.

Ο υπουργός Guindos είπε επανειλημμένα ότι δεν ήταν μια διάσωση. Η Ευρώπη μας δάνεισε μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια, με γελοία χαμηλό επιτόκιο. Τι ωραία. Με το ένα χέρι τα παραλάβαμε και με το άλλο τα δώσαμε στην τράπεζα, όπως χρειαζόταν. Χάρη σε αυτό, η τράπεζα θα ανακτούσε πρώτα τη ρευστότητα και τη φερεγγυότητα αργότερα, έτσι θα μπορούσε να τα επιστρέψει χωρίς προβλήματα σε λίγα χρόνια. Εκείνη τη στιγμή εμείς, η Ισπανία, θα την ενσωματώναμε ξανά στην Ευρώπη, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να ήταν φθηνή χρηματοδότηση από τον ουρανό που θα μας έβγαζε από το τέλμα χωρίς να μας κοστίσει τίποτα. Μια συμφωνία, ουάου.

Μετά από χρόνια, από αυτά τα 76.000 εκατομμύρια, η Τράπεζα της Ισπανίας διαβεβαιώνει ότι πρόκειται να ανακτήσουμε μόνο 16.000. Υπάρχει μια συζήτηση για τα συγκεκριμένα στοιχεία, αλλά δεν έχουν σημασία. Το σημαντικό είναι ότι επιλέχθηκε μια λύση που περιελάμβανε ψέματα σε εμάς, γιατί ήταν ήδη γνωστό από τότε ότι δεν υπήρχε εγγύηση ότι θα μπορούσαν να ανακτηθούν τα μεγάλα κεφάλαια που εισπράχθηκαν. Αποφασίστηκε να μην πέσουν οι τράπεζες, αλλά, αντίθετα, οι πολίτες που χρωστούσαν χρήματα στις τράπεζες έμειναν αβοήθητοι. Τόσο απλό. Στην οικονομία, όταν οι πόροι τοποθετούνται σε ένα μέρος, αυτό σημαίνει ότι αφαιρούνται από όλους τους άλλους. Δεν βρέχει τίποτα από τον ουρανό και όλα καταλήγουν να πέφτουν πίσω στη γη. Αλλά αυτό είναι ένα μάθημα που δεν έχουν πάρει οι πολιτικοί μας απατεώνες, μεταξύ άλλων γιατί παίζουν με τα λεφτά των άλλων.

Μετά από ταλαιπωρία του παρελθόντος και του παρόντος, το θέμα είναι τόσο σκανδαλώδες που είναι ντροπιαστικό ακόμη και να το πούμε.

Η εναλλακτική, μας είπαν και συνεχίζουν να μας λένε, θα ήταν να δούμε πώς οι μικρές, μεσαίες, ακόμη και οι μεγαλύτερες τράπεζες έπεσαν μία-μία, σε ένα κολασμένο ντόμινο. Οι καταθέσεις θα είχαν χαθεί, θα είχαμε καταλήξει σε κοραλιό, η συμμετοχή μας στο ευρώ θα ήταν σε κίνδυνο, κ.λπ., κ.λπ.

Ο λόγος, εν ολίγοις, είναι πολύ γνωστός: οι στρατηγικοί τομείς πρέπει να σωθούν ό,τι και να γίνει. Αν δέκα χιλιάδες άνθρωποι δυσκολεύονται γιατί ένα εργοστάσιο αυτοκινήτων πρόκειται να κλείσει σε μια συγκεκριμένη πόλη, τότε το κράτος, η Αυτόνομη Κοινότητα και όποιος χρειαστεί θα τους σώσει. Είναι στρατηγικός τομέας, θα μας πουν. Αλλά αν δέκα χιλιάδες άνθρωποι περνούν άσχημα επειδή οι μικρές τους επιχειρήσεις καταστρέφονται επειδή το κράτος τους φορολογεί για να πληρώσει το λογαριασμό για στρατηγικούς τομείς, κανείς δεν θα κάνει τίποτα γι 'αυτούς. Και αν αυτοί που περνούν άσχημα είναι ένα εκατομμύριο ή τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι, κανένα από τα δύο. Θα βγουν στο δρόμο ένας ένας και σιωπηλοί. Αυτό δεν είναι υπερβολή: είναι ακριβώς αυτό που συνέβη στην Ισπανία πριν από μερικά χρόνια, με τις ανεξέλεγκτες δημόσιες δαπάνες, που συγκεντρώθηκαν πρώτα στην παράλογη σπατάλη και στην πληρωμή τόκων αργότερα, ενώ από την άλλη έπεσαν φτηνά χρήματα στις τράπεζες για να αποφευχθεί η χρεοκοπία .

Από φιλελεύθερη θέση κανείς δεν μπορεί παρά να εκφράσει την έκπληξή του. Οι κυβερνήτες μας είναι φιλελεύθεροι, όπως εσύ, αναγνώστη, είσαι Πλουτώνιος.

Το θεμέλιο μιας ελεύθερης οικονομίας αποτελείται από δοκιμή και σφάλμα, κίνδυνο, κέρδος και ζημιά. Εάν από το κοινό κάνουμε επιχειρήσεις που δεν τα πάνε καλά να επιβιώσουν, αν τους ανταμείβουμε δίνοντάς τους χρήματα για να μην πέφτουν κάτω, αφαιρούμε πόρους που θα έπρεπε να είναι ελεύθεροι στα χέρια αυτών που ευημερούν, εκείνων που μπορούν να παράγουν περισσότερο πλούτο. Τα τελευταία χρόνια, σώζοντας τις ισπανικές τράπεζες, η Ευρώπη επιβραβεύει την κακή διαχείριση, αλλά, προσέξτε, μόνο την κακή διαχείριση από τους ισχυρούς. Είναι αξιοπερίεργο: σώθηκε η κακοδιαχείριση όσων έκαναν χάρη σε πολιτικούς στο παρελθόν. την κακή διαχείριση όσων μπορεί να τους προσφέρουν εργασία στο μέλλον.

ΤΕΛΟΣ παντων. Αν πιστεύουμε ότι υπάρχουν οντότητες που είναι πολύ μεγάλες, πολύ σημαντικές, τόσο που δεν μπορούμε να τις αφήσουμε να πέσουν, είναι επειδή δεν είμαστε φιλελεύθεροι. Αυτό που είμαστε είναι παρεμβατικοί του χειρότερου είδους: αυτοί που παρεμβαίνουν μόνο όταν πρόκειται να προστατεύσουν τους γίγαντες που θα ανταποδώσουν τη χάρη μακροπρόθεσμα.

Γιατί το να είσαι παρεμβατικός δεν είναι κακό. Είναι μια επιλογή, νόμιμη και μπορεί να υπερασπιστεί. Αλλά τότε θα πρέπει να το παραδεχτούμε ανοιχτά: «Είμαι παρεμβατικός, μου αρέσει να αποφασίζω από ψηλά πού και πώς θα χρησιμοποιηθούν τα χρήματα. Νομίζω ότι το κράτος το κάνει αυτό καλύτερα από τους ανθρώπους». Πείτε το έτσι κύριοι του PP.

Οι κυβερνήσεις, τα κόμματα, έχουν το δικαίωμα να είναι φιλελεύθερα. Ή σοσιαλιστές. Ή ό,τι θέλουν. Υπάρχουν επιχειρήματα υπέρ της κάθε επιλογής. Αυτό που δεν υπάρχει δικαίωμα να κάνουν οι κυβερνήσεις είναι να λένε ψέματα στους πολίτες τους, αυτό ακριβώς έκανε η κυβέρνησή μας στο θέμα της διάσωσης. Το αποτέλεσμα είναι να εξαφανιστούν από τις τσέπες μας 60.000.000.000 ευρώ. Ευρώ που στα χέρια της κοινωνίας, ελεύθερα, όχι αιχμάλωτα, θα είχαν αποφύγει τις εξώσεις όχι με γρατσουνιές αλλά με οικονομική ανάπτυξη, θα είχαν αποφύγει τις απολύσεις όχι με αποζημίωση αλλά με μεγαλύτερη δραστηριότητα. Πόσα κλεισίματα επιχειρήσεων, προσωπικά και οικογενειακά δράματα, μεταναστεύσεις σε μακρινές χώρες, έκδηλες αδικίες, καταθλίψεις, αυτοκτονίες, θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν δεν έπρεπε να αντέξουμε αυτά τα εξήντα δισεκατομμύρια ευρώ που δώσαμε στις τράπεζες;

Η Ισπανία είναι γεμάτη από «φιλελεύθερους» οικονομολόγους κοντά στην εξουσία που δικαιολογούν τη διάσωση (συγγνώμη, το «δάνειο με ευνοϊκούς όρους») επειδή πρόκειται για τη διάσωση ενός στρατηγικού τομέα. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο ανελεύθερο από μια τέτοια αντίληψη, σύμφωνα με την οποία υπάρχουν τομείς που με διάταγμα πρέπει επιτέλους να φροντιστούν με δημόσιο χρήμα, ενώ άλλοι μπορούν να αφεθούν να πεθάνουν.

Όλα αυτά είναι πολύ σοβαρά. Αλλά ακόμα πιο σοβαρό είναι το ψέμα. Μια τετραμελής οικογένεια θα σηκώσει στις πλάτες της, με τη μορφή περισσότερων φόρων, περισσότερου χρέους, δηλαδή λιγότερης απασχόλησης και μεγαλύτερης φτώχειας, ένα ποσό άνω των 5.000 ευρώ. Και πρόκειται να το κάνει, το κάνει, γιατί τότε δεν αφήσαμε τις τράπεζες που έπρεπε να πτωχεύσουν να πέσουν και να καθαριστούν, ή να αγοραστούν, να απορροφηθούν ή να πωληθούν όπως ήθελε η αγορά. Για αυτό είναι.

Huffington Post

Αν και κατά βάθος ήταν πάντα γνωστό, σήμερα είναι ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός: όσοι διαβεβαίωναν ότι αυτό δεν θα μας κόστιζε τίποτα, μας είπαν ψέματα. Και δεν έχει βγει κανείς να αναγνωρίσει το λάθος του και να πει: Συγγνώμη, αναλαμβάνω την ευθύνη, φεύγω.

Το μέγεθος του ψέματος, το μέγεθος των πόρων που έχουν αφαιρεθεί από αυτήν την κοινωνία, η πρόσθετη φτώχεια που μας έχει προκληθεί, είναι τόσο μεγάλα που ο υπεύθυνος για ένα τέτοιο ψέμα δεν μπορεί να είναι υπουργός Εξωτερικών, ούτε καν υπουργός. Μόνο ο ίδιος ο πρόεδρος της κυβέρνησης μπορεί να είναι.