Να καταργηθεί ή να αυξηθεί ο Φόρος Κληρονομιάς;

Λίγοι φόροι είναι τόσο φορτωμένοι με ιδεολογία όσο η κληρονομιά. Συνίσταται στο να υποχρεωθούν οι κληρονόμοι ενός ατόμου να πληρώσουν για τα περιουσιακά στοιχεία που αποκτούν με την κληρονομιά, ακόμη και αν δεν διαθέτουν ένα ευρώ για να το κάνουν.

Οι λέξεις δεν είναι ποτέ αθώες και ούτε αυτές που μόλις έγραψα παραπάνω: οδηγούν ευθέως τον αναγνώστη στο να βγάλει ένα συγκεκριμένο συμπέρασμα κατά του φόρου. Αλλά θα μπορούσα να είχα ξεκινήσει το άρθρο με μια εντελώς διαφορετική παράγραφο:

Λίγοι νομικοί θεσμοί είναι τόσο επιφορτισμένοι με ιδεολογία όσο αυτός της κληρονομιάς. Συνήθως συνίσταται στη λήψη αγαθών ή δικαιωμάτων από έναν πρόγονο χωρίς να έχει κάνει κάτι ιδιαίτερο για να αξίζει να τα αξίζεις.

Μετά από παρόμοιους οδηγούς, έχουμε ήδη αναγνώστες προδιάθετους να σκεφτούν αυτό που θέλουμε να σκεφτούν, ειδικά αν είναι τακτικοί (και μόνοι) αναγνώστες μιας εφημερίδας που υποστηρίζει μια συγκεκριμένη ιδεολογική γραμμή.

Εδώ λοιπόν θα δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό. Πρώτα, δείξτε μια συγκεκριμένη, κοινή περίπτωση, σε πρώτο πρόσωπο. Αυτό συνεπάγεται επίσης μια προκατάληψη, μια στρέβλωση, γιατί υπάρχουν πολλές και πολύ διαφορετικές συγκεκριμένες περιπτώσεις. Αλλά ας το αφήσουμε αυτό. Αργότερα, θα προσφέρουμε ορισμένα επιχειρήματα υπέρ και κατά του φόρου. Και τέλος, λίγα γραφικά και σκάσε. Ο λόγος ανήκει στον αναγνώστη, ο οποίος με τα σχόλια και τα συμπεράσματά του θα προσφέρει νέες απόψεις.

..//..

Ορίστε:

Η θεία Ροζάνα πέθανε, μετά από μια ζωή που εργαζόταν στο σχολείο της, χωρίς άλλες ιδιοτροπίες από τα βιβλία της και τις παλιές της βιντεοκασέτες. Με το θάνατό του, φεύγει από το διαμέρισμα στο οποίο έμενε, ένα άλλο που αγόρασε πριν από τριάντα χρόνια και που πλήρωνε μήνα με τον μήνα με τις οικονομίες του και μερικές χιλιάδες ευρώ στον τραπεζικό λογαριασμό του. Η Ροζάνα ήταν λιτή και δεν ξόδεψε ποτέ πολλά χρήματα, ούτε είχε την ευκαιρία να το κάνει. Ένας ανιψιός που την επισκεπτόταν κάθε Σαββατοκύριακο ήταν ο μόνος εν ζωή συγγενής της.

Ο κληρονόμος είναι 48 ετών, επισφαλές συμβόλαιο, οικογένεια και πολλά χρέη. Τραβήξτε μπροστά όσο μπορείτε. Λίγους μήνες αφότου πέθανε η θεία της, παρέδωσε τα χαρτιά της κληρονομιάς σε ένα πρακτορείο. Μετά από μερικές εβδομάδες, επιστρέφει ένα τιμολόγιο για εξακόσια ευρώ, συν μια παροχή κεφαλαίων για τον συμβολαιογράφο άλλων τριακοσίων πενήντα, τα έντυπα για την υπεραξία του δήμου και δύο υποδείγματα για την αυτόνομη κοινότητα, το ένα ενημερωτικό και το άλλο για πληρωμή. Σχεδόν πέντε χιλιάδες, συνολικά. Ο ανιψιός, που αυτή τη στιγμή του μήνα έχει στον τρεχούμενο λογαριασμό του εκατόν δεκατέσσερα ευρώ, γνωρίζει ήδη ότι για να αποδεχθεί την κληρονομιά πρέπει να πουλήσει ή να ρευστοποιήσει μέρος της δικής του κληρονομιάς. Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα: δεν είναι ακόμα δικό σας, επομένως δεν μπορείτε να το διαθέσετε. Θα πρέπει να εμπιστευτούμε την καλοσύνη της τράπεζας και τα φθηνά δάνειά της...

Ωστόσο, κάποιος του λέει ότι αν πλήρωνε φόρους στη Μαδρίτη, όλα τα έξοδα και οι φόροι, μαζί, θα ήταν το ένα τέταρτο αυτών που θα ήταν στην αυτόνομη κοινότητά του. Μετά τσαντίζεται.

..//..

ας απαριθμήσουμε κάποια επιχειρήματα κατά του φόρου:

Υποθέτει πληρώσει για όσα έχουν ήδη πληρωθεί επανειλημμένα, χρόνο με τον χρόνο, στον Φόρο Εισοδήματος και στον Φόρο Περιουσίας.
Είναι γκατασχετική, γιατί αναγκάζει να ρευστοποιήσει μέρος του κληρονομούμενου για να μπορέσει να αποκτήσει την κληρονομιά.
Προωθεί τη φορολογική απάτη, κρυφές δωρεές, φοροδιαφυγή εν ζωή για αποφυγή φορολογίας μετά το θάνατο.
κάνει διακρίσεις σε βάρος των πολιτών ανάλογα με το πού πρέπει να καταβληθεί ο φόρος. Το δημοσιονομικό κόστος είναι πρακτικά μηδενικό σε ορισμένες κοινότητες, ενώ σε άλλες είναι υπερβολικό. Για το λόγο αυτό, ενθαρρύνει επίσης την απάτη, επειδή προωθεί τις αλλαγές διεύθυνσης κατά τη διάρκεια της ζωής για την επίτευξη καλύτερης φορολογίας σε περίπτωση θανάτου.
Διαστρεβλώνει την είσπραξη άλλων φόρων που εξαρτώνται από τον τόπο κατοικίας, ενθαρρύνοντας τη δόλια αλλαγή διεύθυνσης.

Και μερικά υπέρ:

Όποιος λαμβάνει κληρονομιά δεν έχει αναπτύξει καμία πραγματική παραγωγική δραστηριότητα. Είναι ένα μη δεδουλευμένο εισόδημα που πρέπει να φορολογηθεί. Αν δεν το κάναμε, θα διαιωνίζαμε τις κοινωνικές διαφορές που βασίζονται στη γέννηση.
Ο φόρος κληρονομιάς είναι προοδευτικός, ισορροπία πλούτου τοποθετώντας αυτούς που ξεκινούν από κάτω σε καλύτερη σχετική θέση.
Ο φόρος διευκολύνει Βασική χρηματοδότηση για τις αυτόνομες κοινότητες, και επιτυγχάνεται χωρίς να βλάπτεται το εργασιακό εισόδημα, σε βάρος όσων αποκτούν περιουσιακά στοιχεία για το τίποτα. Είναι δίκαιο και εξισορροπητικό.
Εάν αυτός ο φόρος έπρεπε να εξισορροπηθεί μεταξύ των κοινοτήτων, θα ήταν, σε κάθε περίπτωση, για θέσει ένα αναπόφευκτο ελάχιστο πολύ υψηλότερο, πράγμα που θα εγγυάται το γενικό αναδιανεμητικό του αποτέλεσμα υπέρ των ασθενέστερων.

Η συζήτηση είναι ανοιχτή και εδώ είναι μερικά γραφικά προς συζήτηση: