2017: Η τρομοκρατία στη Δυτική Ευρώπη

Όσοι γεννήθηκαν το 1990 ή το 2000 μπορεί να πιστεύουν ότι ζούμε σε ιδιαίτερα άσχημες στιγμές όσον αφορά την τρομοκρατία και τη βία. Συγκεκριμένα, φαίνεται ότι η τρομοκρατία είναι ερήμωση Ευρώπη. Κάθε μήνα εμφανίζονται εδώ κι εκεί ειδήσεις, πληροφορίες για αστυνομικές ενέργειες που ανατρέπουν πυρήνες τζιχαντιστών που επρόκειτο να διαπράξουν τρομερές επιθέσεις. Και άλλες φορές τίποτα δεν διαταράσσεται, οπότε τελικά, δεχόμαστε επιθέσεις. Εμφανίζονται όταν είναι λιγότερο αναμενόμενο, στη χώρα όπου είναι λιγότερο αναμενόμενο, και μας προκαλούν ανθρώπινες ζημιές, συχνά σημαντικές.

Ωστόσο, καλό είναι να ανοίξετε τον κύκλο και να κοιτάξετε σε προοπτική. Η αλήθεια είναι ότι η τρομοκρατία δεν αυξάνεται στην Ευρώπη. Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία δύο-τρία χρόνια υπήρξε ανάκαμψη, αλλά τα πιο μακροπρόθεσμα δεδομένα (που είναι τα μόνα πράγματα που αξίζει να λάβει κανείς υπόψη αν θέλει να μάθει την αλήθεια) είναι πειστικά.

Η δεκαετία του εβδομήντα και του ογδόντα ήταν, ιδιαίτερα, πολύ χειρότερη από σήμερα. Η τρομοκρατία, λοιπόν, επηρέασε την καρδιά ορισμένων ευρωπαϊκών κοινωνιών πολύ περισσότερο από ό,τι τώρα, γιατί, επιπλέον, η προέλευσή της δεν ήταν στις εισαγόμενες ιδεολογίες ή στους θρησκευτικούς φανατισμούς, αλλά στην πραγματικότητα των χωρών μας.

Αυτό το απλό γεγονός θα πρέπει να μας κάνει να σταματήσουμε όταν κατηγορούμε άλλους, ειδικά την ισλαμική τρομοκρατία, ότι προκαλούν όλο το κακό τώρα. Ο τρομοκράτης, σχεδόν πάντα, προκαλεί πολύ μεγαλύτερη ζημιά στη γη του ή στη γειτονιά του παρά μακριά από αυτήν. Συνέβη με την ευρωπαϊκή μας τρομοκρατία στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, και συμβαίνει σήμερα με τον τρόμο που προέρχεται από τη Μέση Ανατολή. Είναι εκεί, στην Αίγυπτο, στην Τυνησία, στο Ιράκ ή στη βόρεια και κεντρική Αφρική, πολύ περισσότερο από εδώ, όπου προκαλεί τη χειρότερη ζημιά. Τα ευρωπαϊκά μέσα ενημέρωσης, εστιασμένα στους δικούς μας φόβους, πρακτικά μας λένε μόνο για τις επιθέσεις στη Μαδρίτη, το Βερολίνο, τις Βρυξέλλες ή το Λονδίνο. Αλλά υπάρχει πολλή τρομοκρατία, πολύ πιο σοβαρή και ακόμη πιο σκληρή, που συμβαίνει ατιμώρητα, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ευρώπη.

Σημαίνει αυτό ότι δεν χρειάζεται να είμαστε σε εγρήγορση, ότι μπορούμε να χαλαρώσουμε την ένταση μας στον αγώνα κατά της τρομοκρατίας; Όχι. Το ακριβώς αντίθετο. Η μάχη κατά της βίας είναι ίσως η πιο σημαντική που πρέπει να συνεχίσει να δίνει η ανθρωπότητα και η Ευρώπη πρέπει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Διότι, αν εμείς οι Ευρωπαίοι έπρεπε να μάθουμε κάτι από τη δική μας τρομοκρατία του 20ου αιώνα, είναι ότι οι βίαιοι αποτρέπονται με αστυνομικές ή δικαστικές ενέργειες, αλλά στο τέλος ηττούνται μόνο όταν η υποστήριξή τους μειώνεται σε κοινωνίες που, ακόμη και ελάχιστα, , τους δίνουν κάλυψη.

Θα συνεχίσουμε να δεχόμαστε επιθέσεις, αλλά αργά ή γρήγορα οι χώρες, οι περιοχές όπου η τρομοκρατία συγκεντρώνει υποστήριξη και ηγέτες, θα αρχίσουν να γυρίζουν την πλάτη τους σε αυτές τις ιδέες. Χωρίς αμφιβολία, πολλοί ήδη, στα μέρη που ήταν το αρχικό τους έδαφος, αποκηρύσσουν τον βίαιο φανατισμό, αν και η διαδικασία θα είναι αργή και θα έχει παρελάσεις για χρόνια, επειδή είναι σύνθετες κοινωνίες και επειδή η φτώχεια είναι πάντα κίνητρο για βία.. Αλλά τελικά αυτή η τρέλα θα καταλήξει να διαλυθεί όπως συμβαίνει πάντα με αυτούς που επιδιώκουν να αλλάξουν τη συνύπαρξη για να επιβληθούν βίαια. Οι άνθρωποι, παντού, κυρίως θέλουν απλώς να ζήσουν τη ζωή τους ειρηνικά. Οι τρομοκράτες, εάν η κοινωνία είναι σταθερή εναντίον τους, δεν επιτυγχάνουν ποτέ τους στόχους τους. Έτσι, η ισλαμική τρομοκρατία θα εξαφανιστεί τελικά όπως όλοι οι άλλοι πριν, και όπως θα συμβεί με όλα αυτά που θα εμφανιστούν στο μέλλον. Η δική του κοινωνία, αυτή όπου αναδύθηκε και μεγάλωσε, θα τον νικήσει.