2 × 1: Τι το δικαίωμα δεν θα αναγνωρίσει για τον κατώτατο μισθό

Ένα από τα προτάσεις σταρ του εγγράφου που Μπορούμε που παρουσιάστηκε στο ΠΣΟΕ στις 15 Φεβρουαρίου είναι α σημαντική αύξηση του κατώτατου μισθού στην Ισπανία. Ειναι καλη ιδεα?

Από δεξιά δεν τολμούν να το πουν ξεκάθαρα, γιατί οι πολίτες θα τους πηδούσαν, αλλά  τι πιστεύουν πραγματικά για τον κατώτατο μισθό είναι αυτό Είναι ένα εμπόδιο που πρέπει να αρθεί. Πρέπει να επιλέξουμε κάτι διαφορετικό: να πληρώνει ο εργοδότης τον εργαζόμενο ό,τι κρίνει κατάλληλο και όχι ένα ευρώ παραπάνω. ναι το οικονομικό δικαίωμα είχε όλη τη δύναμη, Θα τερματίσει επίσης τις συλλογικές συμβάσεις, τους κανονισμούς πρόληψης επαγγελματικών κινδύνων και τον περιορισμό των σαράντα ωρών εργασίας την εβδομάδα., κλπ κλπ. Όλα αυτά για αυτούς είναι εμπόδια που εμποδίζουν την ελεύθερη λειτουργία της αγοράς, γι' αυτό πρέπει να βάλουμε ένα τέλος.

αλλά, αυτοί έχουν δίκιο?

Ας δούμε γιατί ο ελάχιστος μισθός μπορεί να μην είναι ιδιοτροπία αλλά αναγκαιότητα. Καταρχάς, η SMI είναι επιτακτική ανάγκη αξιοπρέπειας. Κανείς δεν μπορεί να εξαναγκαστεί να εργαστεί σε συνθήκες δουλείας, λαμβάνουν άθλιους μισθούς που μετά βίας τους επιτρέπουν να επιβιώσουν. Αυτό και μόνο το γεγονός, η απαίτηση να ζουν οι άνθρωποι με αξιοπρέπεια από την εργασία τους, θα ήταν αρκετό για να δικαιολογήσει την ύπαρξη του κατώτατου μισθού, αλλά υπάρχουν περισσότερα: Υπάρχουν οικονομικοί λόγοι που μπορεί να το κάνουν απαραίτητο.

Οι πλούσιοι συνήθως ξοδεύουν ένα μικρό μέρος του εισοδήματός τους, ενώ εξοικονομείτε πολλά. Το αντίθετο συμβαίνει με τους φτωχούς. Όποιος κερδίζει εκατό χιλιάδες ευρώ το μήνα δεν έχει πρόβλημα να ζήσει σαν βασιλιάς ξοδεύοντας σαράντα χιλιάδες. Όποιος όμως βγάζει πεντακόσια τα ξοδεύει εξ ολοκλήρου. Δεν έχεις επιλογή.

Ας φανταστούμε λοιπόν έναν πλούσιο που κερδίζει 100.000 ευρώ το μήνα και διακόσιους φτωχούς που, μεταξύ όλων, κερδίζουν τα ίδια με αυτόν (500 ευρώ ο καθένας). Ας υποθέσουμε ότι αυτοί οι διακόσιοι φτωχοί «είναι τυχεροί» επειδή δουλεύουν και το κάνουν ακριβώς για τους πλούσιους. Ποιο μέρος των χρημάτων που κερδίζουν αυτοί οι 201 άνθρωποι επιστρέφουν στην οικονομία με τη μορφή δαπανών, και έτσι χρησιμεύουν στη διατήρηση της λειτουργίας των μηχανημάτων και στη δημιουργία θέσεων εργασίας στη χώρα τους; Οι 100.000 ευρώ που ξοδεύουν οι φτωχοί συν τις 40.000 που σπαταλούν οι πλούσιοι επιστρέφουν. Συνολικά δαπανήθηκαν 140.000 ευρώ.

Τώρα ας υποθέσουμε ότι καθιερώνουμε έναν κατώτατο μισθό 600 ευρώ το μήνα. Ο ισχυρός θα πρέπει να πληρώνει μεγαλύτερους μισθούς και θα δει τις αποδοχές του να μειώνονται στα 80.000 ευρώ το μήνα. Αλλά δεν θα έχει σημασία. Θα συνεχίσετε να ξοδεύετε τα 40.000 σας και θα έχετε ακόμα πολλά να εξοικονομήσετε. Οι φτωχοί, από την άλλη, θα ξοδεύουν εκατό ευρώ περισσότερα κάθε μήνα. Η ζωή τους θα είναι λίγο πιο αξιοπρεπής και θα συνεχίσουν να ξοδεύουν ό,τι κερδίζουν, γιατί εξακολουθούν να ζουν στα όρια της φτώχειας. Συνολικά, προσθέτοντας πλούσιους και φτωχούς, θα ξοδεύουν 160.000 ευρώ κάθε μήνα: 14% περισσότερα από πριν. Η οικονομία θα λάβει τότε μια καλή ώθηση. Ολόκληρη η χώρα θα επωφεληθεί από την επιπλέον εισφορά, θα υπάρξει περισσότερη απασχόληση, περισσότερα έσοδα... και αυτά με τη σειρά τους θα δημιουργήσουν ακόμη περισσότερα, μπαίνοντας σε μια αυθεντική «ενάρετη σπείρα» στην οποία Ο μεγαλύτερος πλούτος και η μεγαλύτερη κοινωνική δικαιοσύνη θα συνδυαστούν. Και αυτό χωρίς να υπολογίζεται η αύξηση της παραγωγικότητας που συμβαίνει όταν οι εργαζόμενοι αμείβονται καλύτερα.

Η ενάρετη σπείρα βασίζεται, τεχνικά, σε μια οικουμενική οικονομική πραγματικότητα: ότι οι οριακές τάσεις για κατανάλωση κάποιων και άλλων, πλουσίων και φτωχών, είναι διαφορετικές. Αλλά δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε οικονομική γλώσσα εδώ, ούτε σύνθετες εξισώσεις. Η κοινή λογική μας λέει το ίδιο πράγμα: οι φτωχοί δεν μπορούν να σώσουν. Οι πλούσιοι κάνουν.

Επομένως, έχοντας έναν κατώτατο μισθό Και η αύξηση του όσο το δυνατόν περισσότερο θα χρησιμεύσει για να γίνει πιο αξιοπρεπής η ζωή των ανθρώπων και να ανακατανεμηθεί το εισόδημα με δικαιότερο τρόπο. Δεν μειώνει την παραγωγική ικανότητα ούτε κλείνει εταιρείες, γιατί Επηρεάζει μόνο το κεφαλαιουχικό κέρδος που ο επιχειρηματίας εκδίδει, μειώνοντάς το, κάτι που δεν είναι κακό. Αυξάνει την παραγωγικότητα των εταιρειών γιατί βελτιώνει τα κίνητρα των εργαζομένων. Και χρησιμεύει, κυρίως, στην τόνωση της κατανάλωσης, της οικονομίας και της απασχόλησης, τοποθετώντας περισσότερα χρήματα στην πραγματική οικονομία, συμβάλλοντας σε πρόσθετες αυξήσεις εισοδήματος.

Υπάρχουν πολλοί οικονομολόγοι που υπερασπίζονται αυτή τη θέση. Στην Ισπανία, οι βουλευτές όπως ο Alberto Garzón έχουν επανειλημμένα υποστηρίξει αυτό με καλούς λόγους. "Αυτό έχει μια διόρθωση"Είναι ένα βασικό βιβλίο για όσους θέλουν να έχουν μια πιο λεπτομερή άποψη του θέματος.

Επομένως, η οικονομική πρόταση του Podemos θα μπορούσε να είναι πιο ακριβής από ό, τι φαίνεται. Φαίνεται τρελό, γιατί συνεπάγεται μεγάλη αύξηση δαπανών που καλύπτεται από καθυστέρηση στην επίτευξη των ελλειμματικών στόχων και κυρίως με φανταστική αύξηση της παραγωγικής δραστηριότητας που θα βελτιώσει το δημόσιο εισόδημα.

«Αλλά από πού θα προέλθει αυτή η αύξηση της δραστηριότητας;» θα κλάψουν οι δεξιοί.

«Μια δικαιότερη κοινωνία, στην οποία οι πολίτες της θα ζουν καλύτερα και θα μπορούν να καταναλώνουν πολύ περισσότερα», θα απαντήσει στη συνέχεια ο υπουργός Οικονομίας του Podemos. Και μπορεί να έχεις δίκιο.

@josesalver