[Εισαγωγή χρήστη] Πολίτες, ή το δόγμα του μίσους.

Αν και έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από τότε που έφυγα από το Ευσκάδι, θυμάμαι ξεκάθαρα τα παιδικά μου χρόνια. Μια ήσυχη και χαρούμενη παιδική ηλικία έζησε κάπου μεταξύ των δεκαετιών του '80 και του '90, αγνοώντας την ατμόσφαιρα που υπήρχε εκεί εκείνη την εποχή, τη φύση της οποίας μπορώ να μετρήσω μόνο τώρα, πολλά χρόνια αργότερα. Στην πραγματικότητα, μόνο αργότερα κατάλαβα τη φρίκη και το παράλογο μίσος αυτού που σκεφτόμουν με τόση φυσικότητα και αθωότητα τότε: του «ΕΤΑ σκοτώστε τους» που κάλυπτε την παλιά πόλη, των στόχων που έδειχναν πορτρέτα σε εκλογικές αφίσες, αυτά τα σκληρά μικρά τραγούδια που ξεσήκωσαν έναν συνάδελφο σε ένα γραφείο που γιόρταζε κηδείες, χειροκροτήματα στο διπλανό σπίτι όταν ένα ρεπορτάζ ανέφερε μια επίθεση...

Υποθέτω ότι όσοι δεν ήταν εκεί θα έχουν ήδη τρομοκρατηθεί, σκεπτόμενοι τι είδους ολοκληρωτική τρέλα μπορεί να κρύβεται σε αυτούς που ενεργούν και σκέφτονται έτσι. Αναρωτιόμαστε, ίσως, τι είδους ποινικοποίηση του πολιτικού αντιπάλου, απανθρωποποίηση όσων σκέπτονται διαφορετικά ή προπαγανδιστικός βομβαρδισμός εξηγεί αυτόν τον ηθικό εκφυλισμό που οδηγεί στο χειροκρότημα του εγκλήματος. Λοιπόν, όποιος θέλει να μάθει δεν χρειάζεται να ταξιδέψει πίσω στο χρόνο σε εκείνο το Ευσκάδι. Και ακόμη λιγότερο να πάρετε ένα αεροπλάνο και να μείνετε στο Καράκας. Μπορείτε να κάνετε κάτι τόσο απλό όπως να κατεβείτε στο περίπτερο ή να ανοίξετε την τηλεόραση.

Θα βρείτε μόνο ένα πράγμα: ρητορική μίσους. Καθαρή ποινικοποίηση, χωρίς αποχρώσεις, άσεμνα εμετό σε κάθε τίτλο κάθε εφημερίδας και κάθε καταχώριση σε κάθε ρεπορτάζ. Ένα μίσος χτισμένο πάνω σε ψέματα, άθλια συκοφαντία, αναπόδεικτα ψέματα, καρικατούρες, προσωπικές προσβολές. που μπορεί να βρει μόνο παραλληλισμούς στις χιτλερικές τεχνικές προπαγάνδας. Μια εκστρατεία που σε κλίμακα και ένταση χλωμιάζει σε τίποτα που σκέφτηκαν τα μάτια του παιδιού μου και που, φοβάμαι, θα τελειώσει αναπόφευκτα με τα ίδια θλιβερά αποτελέσματα αν δεν σταματήσει εγκαίρως.

Πράγματι, όσοι από βρώμικα μέρη, παράλογα μέρη, χώρες του Παναμά ή αλφάβητα του αφανισμού, με πλήρη γνώση, δημοσιεύουν ψέματα για να εξυπηρετήσουν τα διεφθαρμένα εταιρικά συμφέροντα των απαίσιων κυρίων τους, καλά θα κάνουν να μετρήσουν τις συνέπειες των πράξεών τους και να σταθμίσουν τις συνέπειες των πράξεών τους. Ενέργειες. Λοιπόν, αν συνεχιστεί αυτό, αργά παρά γρήγορα κάποιος διαφωτισμένος θα ενεργήσει εναντίον εκείνων που "θέτουν την Ισπανία σε κίνδυνο" και επιδιώκουν να μας επιβάλουν "μια δικτατορία των Τσαβίστα". κάποιος μοναχικός τρελός τυλιγμένος στη σημαία θα δράσει. Και τότε οι τύψεις δεν θα ωφελήσουν καθόλου: θα είναι πολύ αργά.

Αλλά χωρίς αμφιβολία, κανένας, κανένας μέσος, κανένας μισθοφόρος δημοσιογράφος και κανένας από τους πολλούς εχθρούς που έχει αναλάβει το Podemos δεν έχει αναλάβει τη δίωξη μέχρι τώρα και έχει διασκεδάσει τόσο πολύ να σέρνεται στη λάσπη όσο ο C's. Ένα κόμμα που στην απέλπιδα προσπάθειά του να σώσει τον εαυτό του από τους αυξανόμενους οιωνούς της καταστροφής, ή ίσως να οδηγηθεί σε αυτοκτονία για ένα μεγαλύτερο καλό, έχει σπάσει κάθε πιθανό ρεκόρ ευτελείας, συκοφαντίας, δυσφήμισης και βρώμικου λαϊκισμού.

Τι είναι το C; Ένα τέρας, ένα τέρας, μια τερατογόνος ανωμαλία έξω από την εποχή του. Όπως το φάντασμα της ραχοκοκαλιάς του διαβόλου, «κάτι νεκρό που για στιγμές φαίνεται ακόμα ζωντανό». Η συνέπεια της αντιδραστικής δυσαρέσκειας ενός συγκεκριμένου τύπου μετανάστη, ο οποίος, ανίκανος να ενσωματωθεί στον δυναμισμό της καταλανικής κοινωνίας, έχει ασπαστεί τον πιο τάγγελο ισπανισμό, σε συνδυασμό με μια συγκεκριμένη ψευδο-διανοούμενη, που, κάποτε προοδευτική, οδήγησε στο εντελώς ακραίο δεξιά (μεταμφιεσμένη, φυσικά, ως «φιλελευθερισμός») και αυτό κυριαρχεί πλέον στα talk show του 13 TV και της ΡΑΕ. Ένα είδος κάθαρμα γιου του κοινωνιολογικού Φρανκισμού που, απογυμνωμένο πλέον από τον εξομολογητικό του χαρακτήρα και κάθε πολυπλοκότητα, αναδύεται από τον τάφο του. Και όλα αυτά, όπως θα συνιστούσε κάθε ειδικός στο μάρκετινγκ, καμουφλαρισμένα κάτω από ένα στρώμα νεότητας και νεωτερικότητας. Το κόμμα, ας θυμηθούμε, το οποίο, πιθανώς συνεπές με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον κόσμο, συμφώνησε το 2009 να εμφανιστεί σε συνασπισμό στις ευρωεκλογές με την ξενοφοβική και ακροδεξιά Libertas.

Όπως ήταν φυσικό, κάτι με τέτοια χαρακτηριστικά καταδικάστηκε στο έδαφος του εκλογικού ανέκδοτου: Να είσαι μειοψηφική δύναμη και να περιορίζεται στην καταλανική επικράτεια: να περιορίζεται στο να τρέφεται με τα λάφυρα που θα μπορούσε να ροκανίσει από τις τοπικές μάρκες PSOE ή PP... Μέχρι ο Mr. Ο Oliú έφτασε, πρόεδρος της Banco Sabadell και ανακοίνωσε την έλευση των «Δεξιών Podemos» του.

Πράγματι, και με εντελώς ανεύθυνο τρόπο, η ταγγισμένη επιχειρηματική ολιγαρχία (αυτό που όλοι ξέρουμε ως «το αγριοκάτσικο»), πρόθυμη να παίξει όσο βρώμικο χρειάζεται για να αποτρέψει οποιαδήποτε δημοκρατική ανανέωση και να διατηρήσει τις δομές της μαφίας της, αποφάσισε να το χρησιμοποιήσει ως ένας σκελετός του πειράματός του, από το Φρανκενστάιν του, μέχρι τους Ciudadanos. Κάτι λογικό, από την άλλη: κανείς δεν είναι τόσο ευθυγραμμισμένος με το δικό του πρόγραμμα και τόσο εύπλαστος: τόσο προσηλωμένος στον οπορτουνισμό και πρόθυμος να ευημερήσει με κάθε κόστος. Το αποτέλεσμα, και ήταν προβλέψιμο, ήταν απολύτως παράλληλο με αυτό που συνέβη στη Γερμανία στα τέλη της δεκαετίας του '20: ένα δεξιό κόμμα βασισμένο στη δυσαρέσκεια που σήκωσαν στους βωμούς οι Krupps και οι Bayers της εποχής. τοποθετείται τεχνητά στο κέντρο της εθνικής σκηνής. Φουσκωμένο στην κλίμακα ενός ζέπελιν.

Και εδώ έχουμε το τέρας, πλήρως ανεπτυγμένο, απελευθερωμένο από τον έλεγχο των κυρίων του, τρελαμένο. αιχμή του δόρατος το δόγμα του μίσους. δυσφημώντας, σκαρφαλώνοντας στον πιο άτακτο λαϊκισμό, και επαναλαμβάνοντας τα ίδια επιχειρήματα που έμαθαν τόσο καλά στα ακροδεξιά μέσα, όπως το Libertad Digital, από το οποίο ρουφούσαν όταν δεν ήταν παρά ένα έμβρυο αγανάκτησης. Ανοίγουμε τις τηλεοράσεις μας και υπάρχει ο Ριβέρα: τα κλάματα ενός σαρκοφάγου, νεοφιλελεύθερου ερπετού για τη φτώχεια στη Βενεζουέλα. Ένα δάκρυ που δεν έκλαψε ποτέ για τα 8 εκατομμύρια Ισπανούς σε καταστάσεις ακραίας φτώχειας. διαμαρτύρεται για τα προβλήματα ηλεκτροδότησης στο Καράκας, όταν στην Ισπανία έχει αντιταχθεί σε κάθε μέτρο κατά της ενεργειακής φτώχειας που έχει προταθεί (Θα περίμενε κανείς κάτι άλλο από τις μαριονέτες των εισηγμένων εταιρειών ηλεκτρικής ενέργειας;).

Ναι, αυτός είναι: μαζί με τους εκλεγμένους ηγέτες της αντιπολίτευσης που ελέγχουν το Νομοθετικό Σώμα, καταγγέλλοντας τη «δικτατορία» της Βενεζουέλας: Ο ίδιος Ριβέρα που δραπέτευσε με ολόκληρη την ομάδα του από το καταλανικό κοινοβούλιο για να μην χρειαστεί να καταδικάσει τον Φρανκισμό. αυτός που πάντα εναντιωνόταν στους συγγενείς εκείνων που αντεπιτέθηκαν στο να μπορέσουν επιτέλους να κάνουν μια αξιοπρεπή ταφή στους νεκρούς τους. Και πάλι εκεί: έκκληση για την απελευθέρωση των πραξικοπηματιών που ευθύνονται για δεκάδες θανάτους και λήψη φωτογραφιών στο πλευρό αυτών που επαίνεσαν τον Πινοσέτ.
Θα υπάρξουν εκείνοι που θα πουν ότι είναι καθαρός οπορτουνισμός, ότι ο Ριβέρα υπερβάλλει κυνικά τον τόνο να συγκεντρώσει ψήφους στα δεξιά του. Και ίσως είναι αλήθεια, αλλά αυτό δεν κάνει το γεγονός λιγότερο σοβαρό: η πεποίθηση ότι η ποινικοποίηση του πολιτικού εχθρού είναι ένας νόμιμος δρόμος για την κατάκτηση της εξουσίας.

Πράγματι, το τέρας ξύπνησε, το αυγό του φιδιού έχει εκκολαφθεί. Και αξίζει να αναρωτηθούμε πόσο καιρό θα χρειαστεί να αρχίσουμε να μιλάμε για «παρανομιμοποιήσεις» ή κάποιος, συγκινημένος από τον ρεφορμιστικό ενθουσιασμό, να ζωγραφίσει έναν στόχο στο πρόσωπο του Ιγκλέσιας.

*** Ένα άρθρο του Victorino García.