Η επανάσταση των χειροκροτημάτων

Χθες στις δέκα το βράδυ, ενώ η κοινωνία άρχιζε ακόμη να χωνεύει τα αποτελέσματα της θεσμικής δήλωσης του προέδρου της κυβέρνησης Πέδρο Σάντσεθ, όταν το κείμενο του διατάγματος που ρυθμίζει την κατάσταση συναγερμού δεν είχε ακόμη δημοσιευθεί στην BOE, Εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες βγήκαν στα μπαλκόνια τους, βεράντες, παράθυρα... να χειροκροτήσουν.

Σήμερα, μάλλον εκατομμύρια θα το κάνουν.

Δεν έχει σημασία πόσο δύσκολη είναι η συμφωνία που εγκρίθηκαν από το Υπουργικό Συμβούλιο, οι πικρές αποκλίσεις ή τα ελάχιστα. Ελάχιστη σημασία έχει η απροθυμία ορισμένων προέδρων της Αυτόνομης Κοινότητας, οι οποίοι είδαν πώς η ανάληψη από την Κυβέρνηση σήμαινε την ανάληψη εξουσιών που σε κανονικούς καιρούς τους αντιστοιχούν.

Το σημαντικό, το πρωταρχικό είναι να το καταλάβει η κοινωνία μια για πάντα Το βασικό είναι να σεβόμαστε το δικαίωμα της ζωής των άλλων, και, συγκεκριμένα, του ο πιο αδύναμος. Το σημαντικό είναι να κατανοήσουμε ότι, με ένα σύστημα υγειονομικής περίθαλψης στο χείλος της κατάρρευσης, η ζωή των άλλων δεν είναι κάτι που εξαρτάται από τρίτους, αλλά είναι στο χέρι μας: στο ότι δεν τους πλησιάζουμε για να τους μολύνουμε.

Μέχρι να τελειώσει η κρίση, όταν η ασθένεια έχει γίνει άλλη, δεν θα χρειάζεται πλέον να δίνουμε έμφαση σε αυτό: θα μπορούμε να αποφορτίσουμε την ευθύνη, για άλλη μια φορά, στο «σύστημα». Αλλά τώρα το σύστημα είμαστε εμείς. Όλοι μας είμαστε οι πρώτοι εργαζόμενοι στον τομέα της υγείας και, επομένως, ευθύνη μας είναι να κάνουμε το καθήκον μας.

Χθες η έμφαση δόθηκε στα μπαλκόνια σε αυτούς που βρίσκονται στην πρώτη σειρά, προσπαθώντας ευθέως να σώσουν ζωές: τους γιατρούς και τις νοσοκόμες. YoΕίναι σημαντικό να είναι έτσι και να μην τους ξεχνάμε ποτέ ή να σταματήσουμε να τους υποστηρίζουμε.

Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε όλους τους άλλους. Εκείνο το χειροκρότημα που τους αξίζει, όσο κανένας άλλος, το αναπληρωτές σούπερ μάρκετ, που είναι το φράγμα μας ενάντια στην υστερία? ο μεταφορείς, διακινδυνεύοντας τους τύπους στους δρόμους, μακριά από τις οικογένειές τους, να συνεχίσουν να φέρνουν στα ράφια ό,τι χρειαζόμαστε. ο φαρμακοποιοί, εκτεθειμένοι πρόσωπο με πρόσωπο στις απαιτήσεις για προσοχή από εκείνους που είναι πιθανό να τους μολύνουν· ο Δυνάμεις ασφαλείας, οι οποίοι πρέπει να διασφαλίσουν ότι όλοι σεβόμαστε τους κανόνες, από το δρόμο, αναλαμβάνοντας κινδύνους, ενώ άλλοι παραμένουν ασφαλείς στα σπίτια τους. ο εσωτερικός των σωφρονιστικών κέντρων, που πρέπει να αντέξουν χωρίς να δέχονται επισκέψεις ή άδειες, και η αξιωματούχοι από τα ίδια κέντρα, που θα αντιμετωπίσουν τεταμένες καταστάσεις που απορρέουν από αυτούς τους ίδιους περιορισμούς, έχοντας αφήσει προβληματισμένους συγγενείς μακριά, μερικές φορές δεκάδες και δεκάδες χιλιόμετρα μακριά. ο αυτόνομες ότι θα συνεχίσουν στους πρόποδες του φαραγγιού, όπως μπορούν, όπου μπορούν, ο καθένας στο ουσιαστικό οικόπεδό του. ο βασικούς υπαλλήλους υπηρεσιών Πρέπει να φεύγουν από το σπίτι κάθε μέρα για να δουλέψουν. ο αγρότες ότι πρέπει να συνεχίσουν να γεμίζουν τις αγορές με προϊόντα, για να φάμε... και άλλα πολλά.

Είναι τόσοι πολλοί, τόσο διαφορετικοί, αυτοί που πρέπει να χειροκροτούνται κάθε μέρα, στις δέκα το βράδυ, που πολλοί από εμάς θα ξεχάσουμε. Ζητούμε συγγνώμη εκ των προτέρων.

Τέλος, πρέπει να επικροτήσουμε όλους εκείνους που η συνεισφορά τους στην κοινωνία θα είναι, ακριβώς, εν ΔΡΑΣΕΙ. Θα είναι εκατομμύρια και εκατομμύρια, και θα είναι ουσιαστικά. Μείνετε στο σπίτι, μην μολύνετε, μην είστε ανεύθυνοι, προσέχετε τις ζωές των άλλων. Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη πράξη ηρωισμού, όσο αυτή της τουαλέτας που ρισκάροντας τον τύπο σώζει άμεσα ζωές.

Ας δεχθούμε, λοιπόν, όλοι αυτό το χειροκρότημα. Ας το κερδίσουμε όμως. Κάθε μέρα.

Αυτό δεν είναι για άλλους. Αυτό εξαρτάται από εσάς.