Φύγε, κύριε Σάντσες.

Πολλοί από εμάς μεγαλώσαμε με ένα ηγεμονικό PSOE. Το κόμμα μπορούσε να κερδίσει ή να χάσει τις εκλογές (τις κέρδιζε γενικά) αλλά ο στόχος του ήταν πάντα η κυβέρνηση της Ισπανίας και δεν έφυγε ποτέ από την τροχιά των 130-200 βουλευτών. Έτσι ήταν και έτσι φαινόταν ότι θα ήταν πάντα.

Ωστόσο, πριν από επτά μήνες, το PSOE απέκτησε 90 βουλευτές και μετά βίας διατήρησε τη δεύτερη θέση μεταξύ των ισπανικών κομμάτων. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο, καταστροφικό, αλλά δεν έγινε τίποτα. Στη συνέχεια, πριν από ένα μήνα, πέτυχε 85, το πλεονέκτημά του σε θέσεις έναντι του τρίτου μειώθηκε ακόμη λίγο και η απόσταση έναντι του πρώτου έφτασε σε επίπεδα που δεν είχαν ξαναδεί.

Η αξιολόγηση των εκλογικών αποτελεσμάτων βασίζεται πάντα στη διασταύρωση τους με τις πρόσφατες προσδοκίες. Και καθώς οι προσδοκίες για το PSOE ήταν, για τις εκλογές του 26-J, ακόμη χειρότερες από το τελικό εκλογικό αποτέλεσμα, η αποτυχία άλλων αφαίρεσε από το μυαλό των σοσιαλιστών τη δική τους μνημειώδη καταστροφή.

Τα δεδομένα όμως είναι δεδομένα. Δεν υπάρχει πού να κρυφτείς και κανένας τρόπος να εξαπατήσεις τον εαυτό σου. Ο Pedro Sánchez οδήγησε το PSOE στα δύο χειρότερα αποτελέσματα στην ιστορία του, με διαφορά. Άφησε το κόμμα του πίσω όσο ποτέ άλλοτε, ανυπεράσπιστος απέναντι στη στιβαρότητα του Λαϊκού Κόμματος. Ο Sánchez έχει μετατρέψει το PSOE σε ένα αβοήθητο κόμμα, χαμένο σε μικροσκοπικές μάχες για ηγεμονία... στα αριστερά. Ποιος σε έχει δει και ποιος σε βλέπει, Σοσιαλιστικό Κόμμα, να συμβιβάζεσαι με τον αγώνα για τον ρόλο του αρχηγού.

Τώρα το PSOE πρέπει να επιλέξει μεταξύ της διευκόλυνσης της επένδυσης του Ραχόι, της δημιουργίας ενός νέου διαπραγματευτικού απολογισμού ή της εξαναγκασμού σε τρίτες εκλογές. Κανείς δεν ξέρει, σήμερα, τι διάολο θα κάνει ο Sánchez, και αυτή η ίδια ασυνέπεια είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της αποτυχίας του. Αλλά είτε καταλήξει να υποχωρήσει στον Ραχόι είτε προκαλέσει τη διεξαγωγή των τρίτων εκλογών, δεν θα είχε κανέναν ρόλο να παίξει, είτε ως αρχηγός της αντιπολίτευσης είτε ως υποψήφιος για την προεδρία της κυβέρνησης σε νέες εκλογές.

Εκκρεμεί ένα Ομοσπονδιακό Συνέδριο, το οποίο δεν γίνεται ποτέ γιατί το κόμμα είναι πάντα στο λάθος πόδι, περιμένοντας το θαύμα που δεν φτάνει ποτέ, την κυβέρνηση που δεν έχει πρόσβαση ποτέ, τη μαγική απόφαση που ξεκαθαρίζει την ομίχλη...

Αρκετοί όμως οι περισπασμοί: δεν μπορούν να περιμένουν άλλο. Πρέπει να αναζητήσουν επειγόντως αντικαταστάτη και θα πρέπει να είναι σε θέση να το λανσάρουν στο κοινό όταν ξεκινήσει η νέα πορεία, δηλαδή πολύ σύντομα.

Θα το κάνουν; Οπως και? Πού πρέπει να κοιτάξουν;

Το PSOE βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και πρέπει να το αναγνωρίσει επειγόντως. Αν είναι λάθος, το κόμμα θα βαθύνει την αναποτελεσματικότητα στην οποία έχει βυθιστεί εδώ και καιρό. Επιπλέον, υπάρχει μια καινοτομία: υπάρχει ένα υποκατάστατο στο πολιτικό πανόραμα που περιμένει ακριβώς το PSOE να κάνει ένα τελευταίο λάθος, έτοιμο να το υποκαταστήσει: το όνομά του είναι Podemos. Το Podemos θα μπορέσει να το πετύχει μόνο εάν οι σοσιαλιστές του ανοίξουν το δρόμο. Και ο Sánchez είναι ο μεγάλος παίκτης.

Έτσι, το PSOE πρέπει να επιλέξει μια ασφαλή τιμή. Δεν μπορεί να αντέξει τα πειράματα. Πρέπει να επιλέξετε έναν γνωστό υποψήφιο (είτε οι εκλογές θα γίνουν πριν το τέλος του χρόνου είτε όχι, δεν υπάρχει χρόνος για έναν πρωτάρη να αποκτήσει εμπειρία και να καταλήξει να έχει αντίκτυπο στην κοινή γνώμη). Ο νέος ηγέτης πρέπει να προσφέρει μια σταθερή, ενοποιημένη δεξαμενή ψήφων που να εγγυάται στο PSOE ότι δεν θα χάσει από την αρχή μια χώρα περίπου τεσσάρων εκατομμυρίων ψήφων. Τούτου λεχθέντος, ο υποψήφιος πρέπει sumar κάποια πρόσθετη προστιθέμενη αξία αυτών που, σήμερα, μπορούν να κινητοποιήσουν ένα μέρος του εκλογικού σώματος, όσο μικρό κι αν είναι: ένα δέλεαρ που γαντζώνει κάποιους χωρίς να τρομάζει άλλους. Ο υποψήφιος, για παράδειγμα, θα μπορούσε να έχει αναπηρία ή να είναι γυναίκα ή να έχει νότια προφορά, εκτός από το ότι έχει ήδη ξεκινήσει μια πολιτική καριέρα. Φυσικά, δεν μπορείτε να υπερβείτε τα πενήντα χρόνια (κατά προτίμηση, πρέπει να είστε κάτω των σαράντα). Όσο περισσότερα χαρακτηριστικά όπως αυτά, που μπορούν να εκτιμηθούν κοινωνικά σήμερα, που παρέχουν ένα πλεονέκτημα, τόσο το καλύτερο: ο υποψήφιος πρέπει να συνδυάσει το απαλά μυθιστόρημα με το συνεπές.

Αυτό το άτομο υπάρχει και υπάρχει πραγματικά μόνο ένα. Το γεγονός ότι η Susana Díaz δεν αρέσει σε ορισμένους τομείς, εκλεπτυσμένους ή εκλεκτούς, είναι κάπως περισσότερο υπέρ της. Το γεγονός ότι είναι αποκρουστικό για την πιο αριστερή καρδιά της Ισπανίας, που τώρα προσωποποιείται από το μισό εκλογικό σώμα των Podemos, είναι επίσης αποκρουστικό. Η εμμονή του PSOE με το Podemos έχει σχεδόν κοστίσει τη δική του επιβίωση και γι' αυτό έχει έρθει η ώρα το κόμμα να επικεντρωθεί στον εαυτό του και στις δικές του αξίες, είτε αρέσει στους γύρω του είτε όχι. Μόνο έτσι θα μπορέσει να ανακτήσει έδαφος. Έπειτα, με μια τσάντα γεμάτη για άλλη μια φορά με επτά ή οκτώ εκατομμύρια ψηφοφόρους, θα μπορεί να διαπραγματευτεί με τρίτους από τη μοναδική θέση από την οποία το PSOE το έκανε πάντα: την ηγεμονία. Αλλά, εν τω μεταξύ, το Σοσιαλιστικό Κόμμα χρειάζεται μια κάποια αυτο-απορρόφηση, υποχωρώντας στην ουσία του, συμπληρώνοντάς το με κάποιες καινοτομίες που μπορεί να είναι απλώς καλλυντικές, αλλά που θα είναι ελκυστικές για έναν μέσο ψηφοφόρο που δεν είναι πολύ πολιτικοποιημένος ή δεν ενδιαφέρεται: έναν ψηφοφόρο που θέλει καινοτομία αλλά όχι βάθος. . Αυτός ο ψηφοφόρος απαιτεί έναν νέο, εύκολα αναγνωρίσιμο ηγέτη, έναν διαφορετικό και προσγειωμένο τόνο, μια ξεκάθαρη, δυναμική ομιλία που επιστρέφει σε αυτό που ήταν το Σοσιαλιστικό Κόμμα και αφήνει τις μαλακές μορφές του Σάντσεθ σε μια γωνία μέχρι να μπορέσουν να ανακτηθούν αργότερα. διαπραγματεύονται, αλλά πάντα από θέση δύναμης και ανωτερότητας.

Ο υποψήφιος που μπορεί να τα πετύχει όλα αυτά έχει μόνο ένα όνομα και όλοι ξέρουμε ποιο είναι. Έχουν ήδη αργήσει.