[ΓΝΩΜΗ] Η πλάνη της έλλειψης ευελιξίας της ισπανικής αγοράς εργασίας.

[άρθρο από liber_all]

Ευέλικτο: ΡΑΕ 3. επίθ. Αυτό δεν υπόκειται σε αυστηρούς κανόνες, δόγματα ή εμπόδια.

Είναι πολύ σύνηθες για τους ανθρώπους, ειδικά εκείνους που αυτοαποκαλούνται φιλελεύθεροι, να αναφέρονται με ευελιξία σε ένα νομικό πλαίσιο που στερείται εμποδίων και κανονισμών για την πρόσληψη και την απόλυση εργαζομένων από ιδιωτικές εταιρείες.

Όταν αυτοί οι άνθρωποι αναφέρουν την ακαμψία ως αιτία διαρθρωτικής ανεργίας, αυτό που μας λένε είναι ότι το ισπανικό νομικό πλαίσιο είναι περιοριστικό όσον αφορά τις προσλήψεις ή τις απολύσεις.

Ευελιξία: Ικανότητα εύκολης προσαρμογής σε διαφορετικές συνθήκες ή προσαρμογής προτύπων σε διαφορετικές καταστάσεις ή ανάγκες.

Η αλήθεια είναι ότι η ισπανική αγορά εργασίας είναι αρκετά ευέλικτη, αποτέλεσμα πολλών μεταρρυθμίσεων που πραγματοποιήθηκαν τα τελευταία 35 χρόνια. Στις μέρες μας, ο εργοδότης μπορεί να απολύσει χωρίς κανένα λόγο ή δικαιολογία πέρα ​​από την απλή επιθυμία να το κάνει και μπορεί να προσλάβει έστω και για μία ώρα. Υπάρχει μια ποικιλία συμβάσεων που προσαρμόζονται σε όλες σχεδόν τις καταστάσεις στις οποίες μπορεί να βρίσκεται ένας εργαζόμενος, μπορούν να προσλάβουν επ' αόριστον αλλά για ασυνεχείς περιόδους, μπορούν να προσλάβουν μόνο για να εκτελέσουν μια εργασία ή μια υπηρεσία, για να αντικαταστήσουν άλλον εργαζόμενο, για ένα χρονικό διάστημα . καθόρισε ότι μπορεί ακόμη και μια μέρα, για αόριστο χρονικό διάστημα,  υπάρχουν ακόμη και ειδικές περιπτώσεις για εργαζόμενους σε πρακτική άσκηση ή συμβάσεις κατάρτισης.

Το ίδιο συμβαίνει και με την απόλυση, ο εργοδότης μπορεί να απολύσει ανά πάσα στιγμή και χωρίς καμία δικαιολογία με αντάλλαγμα αποζημίωση που απλώς προστίθεται στο κόστος του εργαζομένου. Αυτή η αποζημίωση μειώνεται με κάθε μεταρρύθμιση και υπάρχουν και περιπτώσεις που εξαφανίζεται ή μειώνεται ακόμη περισσότερο. Πρόκειται για πειθαρχικές απολύσεις ή απολύσεις για αντικειμενικούς λόγους.

Έτσι, η εργατική νομοθεσία είναι πολύ ευέλικτη, προσαρμόζεται εύκολα σε πολύ διαφορετικές περιστάσεις, καταστάσεις ή ανάγκες.

Το επόμενο ερώτημα θα ήταν, έχει χρησιμεύσει η ευελιξία στον τερματισμό της διαρθρωτικής ανεργίας; Η απάντηση είναι προφανώς αρνητική όπως βλέπουμε καθημερινά. Βλέπουμε πώς ήταν στο παρελθόν.

Οι πιο σημαντικές εργασιακές μεταρρυθμίσεις υποδεικνύονται με κόκκινο:

9 Οκτώβριο 1984

Ο Διευθύνων Σύμβουλος, η UGT και η σοσιαλιστική κυβέρνηση υπέγραψαν την Οικονομική και Κοινωνική Συμφωνία με στόχο την ενθάρρυνση της απασχόλησης και αποφασίστηκε να ανοίξουν οι πόρτες στις προσωρινές προσλήψεις.

http://elpais.com/diario/1984/10/10/economia/466210807_850215.html

13 Ιούνιο 1994

Ήταν η πιο έντονη εργασιακή μεταρρύθμιση στην ισπανική αγορά εργασίας, που προωθήθηκε από τη σοσιαλιστική κυβέρνηση χωρίς τη συμμετοχή των συνδικάτων.

Τα νέα μέτρα αντιπροσώπευαν χαλάρωση των κανονισμών για τις συμβάσεις και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις. Στις εταιρείες παρασχέθηκε ένα νέο εργαλείο, με την αύξηση των αιτιών απολύσεων λόγω τεχνολογικών ή οικονομικών αιτιών ανωτέρας βίας και υιοθετήθηκε η λειτουργική και γεωγραφική κινητικότητα για τεχνικούς, οργανωτικούς και οικονομικούς λόγους. Δημιουργήθηκε ένα νέο συμβόλαιο μάθησης, γνωστό ως junk contract, το οποίο ρύθμιζε τα γραφεία προσωρινής απασχόλησης (ETT).

http://elpais.com/diario/1994/06/14/economia/771544808_850215.html

28 Απρίλιο 1997

Οι εργοδοτικές ενώσεις CEOE και CEPYME και τα σωματεία UGT και CCOO υπέγραψαν τη Συμφωνία για Σταθερότητα στην Απασχόληση και Συλλογικές Διαπραγματεύσεις, η οποία θα ισχύει για τέσσερα χρόνια. Η συμφωνία χωρίστηκε σε τρία μέρη: μέτρα για την καταπολέμηση της επισφαλούς απασχόλησης, μεταρρύθμιση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και κάλυψη των ρυθμιστικών κενών. Η συναίνεση οδήγησε σε νέα σύμβαση αορίστου χρόνου με χαμηλότερη αποζημίωση απόλυσης (33 ημέρες έναντι των 45 που ίσχυαν). Οι μόνιμες προσλήψεις έγιναν φθηνότερες

http://elpais.com/diario/1997/04/29/economia/862264820_850215.html

Το πλήρες χρονολόγιο μπορείτε να το βρείτε εδώ http://economia.elpais.com/economia/2010/06/15/actualidad/1276587186_850215.html

Η σειρά που περιλαμβάνει το γράφημα πηγαίνει μόνο πίσω στο 2004, αλλά όλοι γνωρίζουμε αυτήν την ιστορία. Βάναυση αύξηση της ανεργίας και μια νέα εργασιακή μεταρρύθμιση από τον Θαπατέρο το 2009 που δεν εμπόδισε την απασχόληση να συνεχίσει να καταστρέφεται με πολύ υψηλό ρυθμό για 3 ακόμη χρόνια.

6 Μαρτίου 2009

Το Υπουργικό Συμβούλιο ενέκρινε με νομοθετικό διάταγμα έξι έκτακτα μέτρα για τη διατήρηση και την προώθηση της απασχόλησης και την προστασία των ανέργων θεωρώντας ότι οι προτάσεις είχαν ήδη συζητηθεί επαρκώς στο τραπέζι του κοινωνικού διαλόγου.

http://elpais.com/diario/2009/03/07/economia/1236380402_850215.html

Η σύνοψη αυτών των 35 ετών είναι μια συνεχής προσπάθεια διευκόλυνσης των απολύσεων και προσλήψεων, έμμεσα μέτρα για την προώθηση της απασχόλησης όπως η μείωση των εισφορών, μέτρα περιορισμού των μισθών κ.λπ. Εν ολίγοις, αύξηση της ευελιξίας.

Ωστόσο, δεν μπορούμε να δούμε μια αιτιώδη σχέση μεταξύ αυτών των μέτρων και της μείωσης της ανεργίας· σε καμία περίπτωση δεν έσπασε η τάση και μετά από 35 χρόνια ευελιξίας, η διαρθρωτική ανεργία είναι σταθερή στην ισπανική οικονομία και ο όγκος της απασχόλησης είναι εξαιρετικά ευαίσθητος στην οικονομική ανάπτυξη.

Ως εκ τούτου, δεν έχει νόημα να επιμένουμε ότι υπάρχει ακόμη μεγαλύτερη ευελιξία για την επίλυση ενός προβλήματος, όταν 35 χρόνια εμπειρίας μας έχουν δείξει ότι τέτοιες ενέργειες είναι άχρηστες.

Εδώ είναι απαραίτητο να διευκρινιστεί κάτι, ο τίτλος "η πλάνη της έλλειψης ευελιξίας της ισπανικής αγοράς εργασίας" είναι μόνο εν μέρει αληθής αφού αναφέρεται μόνο σε αυτό που η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων κατανοεί ως "ευελιξία", που είναι αυτό που έχει γίνει συζητήθηκε μέχρι τώρα. Αλλά αυτό αναφέρεται μόνο στην εξωτερική ευελιξία, προφανώς παρούσα σε μια αγορά στην οποία 2 εκατομμύρια θέσεις εργασίας μπορούν να καταστραφούν και να ξαναδημιουργηθούν σε μόλις 6 χρόνια, και δεν εξετάζει την εσωτερική ευελιξία, η οποία είναι κάτι πολύ σημαντικό και όπου μπορεί να είναι η πραγματική αιτία επαναλαμβανόμενης ανεργίας.

Συνιστώ να το διαβάσετε, δεν είναι μεγάλο και είναι αρκετά άμεσο. Από αυτό το έγγραφο εξάγω τις ακόλουθες ιδέες.

https://www.uam.es/otros/jaeet13/comunicaciones/14_Macroeconomia_y_MT1/Lebrancon_Nieto.pdf

Αυτό που βλέπουμε στον πίνακα και στο γράφημα είναι ο αριθμός των ωρών εργασίας ανά εργαζόμενο και η διακύμανση των ωρών εργασίας την περίοδο 2007 – 2011, εν μέσω κρίσης.

Το 2007/2008 διακόπηκε μια τάση και κατά τη διάρκεια της κρίσης η ανεργία αυξήθηκε, αλλά οι ώρες εργασίας ανά εργαζόμενο αυξήθηκαν, σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία των χωρών του ΟΟΣΑ. Αυτό δείχνει ένα χαρακτηριστικό της ισπανικής αγοράς εργασίας, είναι ικανή να καταστρέψει και να δημιουργήσει γρήγορα θέσεις εργασίας, αλλά είναι πολύ αναποτελεσματική στην κατανομή του φόρτου εργασίας.

Ακολουθεί το ποσοστό ανεργίας με δύο παραδοχές στις οποίες ο φόρτος εργασίας και ο ενεργός πληθυσμός διατηρείται αλλά η τάση μείωσης των ωρών εργασίας συνεχίζεται.

Αλλά γιατί είναι τόσο περιορισμένη η ικανότητα της ισπανικής οικονομίας να κατανείμει τον φόρτο εργασίας;

Ένας λόγος μπορεί να βρεθεί στην επιχειρηματική κλίμακα.

Ας υποθέσουμε ότι προσπαθούμε να κατανείμουμε ένα δεδομένο φόρτο εργασίας σε έναν συγκεκριμένο αριθμό εργαζομένων. Μια εταιρεία θα χρειαζόταν 51 υπαλλήλους στην πρώτη αντιπαράθεση και 17 στη δεύτερη, για να μπορέσει να αυξήσει το εργατικό της δυναμικό με έναν νέο εργαζόμενο. Αυτή η λειτουργία πραγματοποιήθηκε με την παραδοχή ότι η επιχείρηση δεν μπορεί να αλλάξει το συνολικό φόρτο εργασίας της και ότι όλοι οι εργαζόμενοι εγκαταλείπουν τον ίδιο χρόνο μέχρι να δοθεί μια νέα θέση με ένα χρονοδιάγραμμα πανομοιότυπο με το δικό τους. Συνδυασμοί θέσεων με διαφορετικό φόρτο εργασίας δεν εξετάζονται εδώ. Στην πρώτη αντιπαράθεση, με μέση εργάσιμη ημέρα 33,8 ώρες, προσωπικό 52 εργαζομένων sumarΉταν ο ίδιος συνολικός αριθμός ωρών με άλλες 51 με την πραγματική ημέρα: 1.756 ώρες. Στο δεύτερο αντίθετο, 18 εργαζόμενοι στις 32 και μισή ώρες θα έφταναν τον ίδιο φόρτο εργασίας με 17 στις 35,4: 585 ώρες την εβδομάδα. Το 2011 στην Ισπανία, μόνο μεταξύ 6 και 6,5% των εταιρειών με εργαζόμενους είχαν εργατικό δυναμικό ίσο ή μεγαλύτερο από 17 άτομα. Οι εταιρείες με περισσότερους από 50 υπαλλήλους ήταν ακόμη λιγότεροι: μόλις 1,7 τοις εκατό. Πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι το 55% των εταιρειών ήταν ατομικές επιχειρήσεις το 2011, άρα δεν είχαν εργαζόμενους και ότι τα προηγούμενα χρόνια επέκτασης το ποσοστό αυτό δεν είχε πέσει ποτέ κάτω από το 51%. Επιπλέον, από τις επιχειρήσεις που έχουν υπαλλήλους, σχεδόν το 80% από αυτές έχουν προσωπικό 5 ατόμων ή λιγότερο. Αυτές οι διαστάσεις περιορίζουν δραστικά την ικανότητα των εταιρειών να αναδιανέμουν με ευελιξία τον φόρτο εργασίας τους εσωτερικά.

Στην πραγματικότητα, το μέγεθος των εταιρειών, ένα εντελώς ξεχασμένο ζήτημα, ξεπερνά το πρόβλημα της ευελιξίας της εργασίας και συνδέεται στενά με την παραγωγικότητα, τις επενδύσεις σε Ε&Α, την τάση για εξαγωγές, όλα αυτά μειονεκτήματα της ισπανικής οικονομίας σε σύγκριση με το περιβάλλον.

Το άλλο βρίσκεται στην επιχειρηματική κοινότητα.

Η προσφυγή των εργοδοτών σε συμβάσεις μερικής απασχόλησης και άλλους εσωτερικούς τύπους ευελιξίας, που συνεπάγονται διαφορετική κατανομή του χρόνου και του φόρτου εργασίας, μπορεί να περιοριστεί για τρεις λόγους. Το πρώτο αναφέρεται στη συνήθεια ή το έθιμο με το οποίο η μερική απασχόληση είναι χαρακτηριστική ορισμένων τομέων, επαγγελμάτων και ομάδων.

Ο δεύτερος λόγος σχετίζεται με την απλότητα υπολογισμού και εφαρμογής της απόλυσης ως μηχανισμού προσαρμογής. Όταν ένας εργοδότης πρέπει να μειώσει είτε τον φόρτο εργασίας είτε τη μάζα των μισθών, είναι πολύ πιο εύκολο και πιο άμεσο να αφήσει να λήξει μια προσωρινή σύμβαση ή να απολύσει έναν ή περισσότερους εργαζόμενους παρά να αρχίσει να υπολογίζει εκ νέου τις ώρες και τις μισθοδοσίες για να διατηρήσει ανέπαφο το εργατικό δυναμικό.

Ο τρίτος λόγος σχετίζεται με τον τελευταίο. Η πιθανότητα απόλυσης μπορεί να έχει πειθαρχική επίδραση στους εργαζόμενους.

Δύο από αυτούς τους τρεις λόγους σχετίζονται με τη δυαδικότητα της αγοράς εργασίας, μια δυαδικότητα που δημιουργήθηκε τεχνητά μέσω της νομοθεσίας και που συνεπάγεται άλλα προβλήματα όπως η υπερβολική εναλλαγή και μαζί η έλλειψη εξειδίκευσης, το αδύναμο αίσθημα ένωσης μεταξύ του εργαζομένου και της εταιρείας του. και τα λοιπά.

Συμπερασματικά, από τη στιγμή που η ευελιξία έχει επιλεγεί ως αιτία/λύση της ανεργίας (προφανώς δεν είναι ο μόνος παράγοντας που πρέπει να ληφθεί υπόψη, θα αφήσουμε το θέμα των χαμηλότερων μισθών για άλλη είσοδο) πρέπει να επικεντρωθούμε σε μέτρα που προάγουν την εσωτερική ευελιξία. ιδίως μέσω συνθηκών που στοχεύουν στην αύξηση του μεγέθους των εταιρειών και στη διόρθωση των νομικών βλαβών που προκάλεσαν τη διττότητα της αγοράς εργασίας χωρίς αυτό να συνεπάγεται μείωση της προστασίας της απασχόλησης (ήδη αρκετά σπάνια).