Τόσες καταστροφές ανακοινώθηκαν... και τελικά ήταν αυτό

Αν η δημοσιογραφία του 10 χρόνια Ήταν λόγω της επιπολαιότητας.

Ξεκινήσαμε εκείνη τη δεκαετία ακόμα με η εφημερίδα κάτω από το μπράτσο. Πολλοί αγόραζαν τότε την εφημερίδα πηγαίνοντας στο περίπτερο, μία ή δύο φορές την εβδομάδα, ειδικά τις Κυριακές. Κάποιος τρελός το έκανε ακόμα και καθημερινά...

Η εφημερίδα, το 2010, Ήταν ένα φυσικό πράγμα που σχεδιάστηκε σε μια αίθουσα σύνταξης, για ώρες και ώρες εργασίας, και ήταν κατασκευάζονται σε ένα φυσικό τυπογραφείο, για χιλιάδες ή κατά εκατοντάδες χιλιάδες, με τόνους και τόνους μελανιού και χαρτιού. Μέχρι να βγει στο δρόμο, αυτό που περιείχε ήταν τα χθεσινά νέα. Αυτό μας φαίνεται σχεδόν αδιανόητο τώρα, αλλά έτσι ήταν τα πράγματα... εκείνες τις εποχές του προϊστορία. Υπήρχαν ακόμη και απόψεις και έρευνες που διήρκεσαν εβδομάδες. Μείνε έκπληκτος. Για το άμεσο, υπήρχε πάντα η τηλεόραση, για πολλές ώρες ανοιχτή στην κουζίνα, στο σαλόνι.

Όχι ότι όλα ήταν υπέροχα τότε. Υπήρχε επίσης χειραγώγηση και ψέματα, το ευρύ πινέλο και ο εύκολος τίτλος, αλλά τουλάχιστον υπήρχαν κάποιοι ελεύθεροι χώροι για προβληματισμό και μακροπρόθεσμα. Τώρα φαίνεται ότι ούτε αυτό.

Επειδή Όλα άλλαξαν μέσα σε λίγα μόλις χρόνια. Ξαφνικά έγινε το διαδίκτυο ιογενή και ο κόσμος άρχισε να πιστεύει ότι ήταν τρελό να πληρώνεις δύο ευρώ την ημέρα για να διαβάζεις αναδρομικές ειδήσεις. Το κύμα των συνολικά δωρεάν Πλημμύρισε τα πάντα, από βιβλία μέχρι ταινίες, και φυσικά τον Τύπο. Μαζί της ήρθε ένα άλλο: αυτό του «εύκολο κλικ».

Ο αναγνώστης δεν χρειαζόταν πλέον να διαλέγει σιγά-σιγά τη μια ή την άλλη εφημερίδα στο περίπτερο, για να την πληρώσει επί τόπου με μερικά κέρματα βγαλμένα από την τσέπη του, αλλά είχε τα πάντα στα χέρια του στο σπίτι του. Ήταν κάτι φανταστικό, έτσι δεν είναι; Λοιπόν ναι, αλλά υπήρχε δύο προβλήματα: το ένα πιο πεζό και το άλλο ψυχολογικό.

El πεζός είναι ότι οι εφημερίδες άρχισαν να περνούν δύσκολα για να τα βγάλουμε πέρα: τα χάρτινα γιατί τα αγόρασαν όλο και λιγότεροι και τα νέα ψηφιακά επειδή δεν τα αγόρασε κανείς. Βγήκαν ελεύθεροι. Σε κανέναν δεν αρέσει να είναι κλειστός, έτσι μπήκαν σε μια τρελή μάχη για να τραβήξουν την προσοχή και να κερδίσουν. ακροατήριο.

το πρόβλημα ψυχολογική ή ψυχοκοινωνικό, Ήταν που ο κόσμος έγινε λιγότερο απαιτητικός και γρήγορα αντικατέστησε την παραδοσιακή και σημαντική απόφαση για το ποια εφημερίδα θα πάρει πληροφορίες, με δεκατέσσερις εντελώς ασήμαντες καθημερινές αποφάσεις (κάντε κλικ εδώ, κάντε κλικ εκεί...) με βάση τις παρορμήσεις της στιγμής.

Και τα δύο γεγονότα οδήγησαν τον Τύπο στον ίδιο δρόμο: οι επισκέψεις έπρεπε να γίνουν κερδοφόρες, προσλάβετε εντυπωσιακές διαφημίσεις, εξισορροπήστε τα έσοδα, χτυπήστε την πόρτα των διοικήσεων που ζητούν επιδοτήσεις, χαμηλότερο κόστος (μισθοδοσία) και, τελικά, τραβήξτε την άμεση προσοχή ενός ιδιότροπου αναγνώστη με οριστικούς, εντυπωσιακούς, θεαματικούς τίτλους. ..

Έτσι ξαφνικά, μεταξύ 2011 και 2015 Γεμίσαμε μετεωρίτες που επρόκειτο να συγκρουστούν με τη Γη, ηλιακές καταιγίδες που θα μας άφηναν τηγανημένους μέσα σε λίγες ώρες, αγελάδες που πετούν και εκατό χιλιάδες άλλες καταστροφές και παράλογα πράγματα. Το αποτέλεσμα, λόγω υπερέκθεσης, ήταν α γενική ανοσοποίηση κατά των εντυπωσιακών πρωτοσέλιδων, για να μην πιστεύει κανείς πια τίποτα και κανείς να μην παίρνει τίποτα στα σοβαρά. Όλα είναι ένα σπασμωδικό κλικ όπου ο αναγνώστης (που είναι τελικά το ίδιο πρόσωπο με τον ψηφοφόρο) μεταπηδά από το εύκολο στο εύκολο και δεν θέλει να μπερδευτεί ή να αναγκαστεί να σκεφτεί.

Η πολιτική συνεχίστηκε στον ίδιο δρόμο, φυσικά, γιατί πρέπει να ικανοποιηθούν τα αιτήματα όσων ψηφίζουν. Έτσι, αν μας κοινωνική τάξη ο αρχηγός έλεγε πάντα αρκετές ανοησίες για να ευχαριστήσει την ενορία, η Ο ευτελισμός των τελευταίων ετών έχει τονίσει περαιτέρω αυτή την τάση. Οι λαϊκιστικοί λόγοι έχουν πολλαπλασιαστεί σαν μανιτάρια σε όλα τα σημεία του ιδεολογικού φάσματος. Δεν είναι δεξιό ή αριστερό πράγμα: επηρεάζει ολόκληρη την κοινωνία.

Και είπε και έγινε. Ήμασταν το 2014 ή το 2015, και περικυκλωμένοι από άλλες εκατοντάδες χιλιάδες ανακοινωμένες καταστροφές, μας προειδοποίησαν για η πραγματική καταστροφή. Αλλά γελάμε με αυτό. Ούτε το διαβάσαμε ούτε το ξέραμε. Ο θόρυβος περιβάλλει τα πάντα και κάνει τα πάντα ασήμαντα.

έτσι η ανακοίνωση της πανδημίας, επαναλαμβανόμενα, σοβαρά, με δεδομένα, Για τον αναγνώστη, ήταν απλώς ένας άλλος τίτλος ανάμεσα σε χιλιάδες τίτλους. Άλλη μια για να ξεχάσω, όπως η δέκατη πέμπτη είδηση ​​που ήταν, ακόμα και στα πιο σοβαρά περιστροφικός (ακριβώς δίπλα στη διαφήμιση που διευκρίνιζε τι έγινε με τη Leticia Sabater ή που μας έλεγε ότι για να λειτουργήσει καλά το έντερο έπρεπε να τρώμε βραστά αυγά).

Αυτοί που προειδοποίησαν της άφιξης μιας (ή πολλών) πανδημιών παραμελήθηκαν. Δεν βοήθησε καν που εμφανίστηκαν στον ουρανό αστέρια που το επιβεβαίωσε, καλεί «Έμπολα», «γρίπη των πτηνών», «SARS», «γρίπη Α», κλπ κλπ. Εφόσον δεν μας χτύπησαν κατευθείαν την πόρτα, τα καταθέσαμε στον εγκέφαλό μας, πέρα ​​από το ανέκδοτο, σαν να ήταν μια άλλη ανοησία.

Η επικείμενη καταστροφή είχε περιγραφεί με ακρίβεια, σχεδόν στο χιλιοστό, από εξουσιοδοτημένες φωνές, και μάλιστα είχε μερικά υπερασπιστές με παρουσία στα ΜΜΕ. Αλλά ακόμη και η πρόβλεψη ήταν χρωματισμένη με τέτοιους αποκαλυπτικούς τόνους που γελάσαμε με αυτό. Σαν κάποιον που ακούει να βρέχει.

Μπροστά σε έναν τόσο προφανή κίνδυνο, Η επαρκής πρόληψη της πανδημίας θα μας κόστιζε, Αν το είχαμε κάνει όταν ήταν η ώρα, ένα χιλιοστό του τι θα σημαίνει για εμάς να το υποφέρουμε τώρα. Αυτά είναι σε χρήματα, πόσο μάλλον σε ανθρώπινες ζωές.

Ας αναλογιστούμε όμως για λίγο:Τι θα λέγαμε εμείς οι ψηφοφόροι; εάν κάποια κυβέρνηση, ή, καλύτερα, ένα σύνολο κυβερνήσεων, είχε ξοδέψει μερικά δισεκατομμύρια δολάρια κατά τη διάρκεια καθενός από αυτά τα χρόνια για να μας παράσχει τα απαραίτητα μέσα για να το αντιμετωπίσουμε; Ποιος κυβερνήτης θα μπορούσε να επωμιστεί το κόστος της κριτικής που «πέταξε» τέτοια ποσά στα σκουπίδια;

Η πρόληψη της πανδημίας θα σήμαινε ότι δεν θα είχε φτάσει ποτέ στη διάσταση που έχει αποκτήσει. Και αν ναι: Τι θα λέγαμε αυτή τη στιγμή για τα χρήματα που επενδύθηκαν για να αποφευχθεί κάτι που δεν θα είχε συμβεί ποτέ; Τι ζουμερό κομμάτι θα μπορούσε να αποκτήσει η αντιπολίτευση, οποιαδήποτε αντίθεση, με ένα τέτοιο διαλεκτικό οπλοστάσιο;

Ο Covid-19 θα πρέπει να μας κάνει να αναλογιστούμε τα κριτήρια με τα οποία κρίνουμε τις κυβερνητικές πολιτικές. Δεν έχουμε δώσει προτεραιότητα στην αμεσότητα, τα λαϊκιστικά μέτρα, με εκλογικές επιστροφές, αντί για μακροπρόθεσμα οράματα; Το να κατηγορείς αυτούς που βρίσκονται στην εξουσία είναι απλό, και είναι επίσης μια ουσιαστική δημοκρατική άσκηση, αλλά Δεν θα είμαστε όλοι, ως κοινωνία, σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνοι για την πορεία που ακολουθήθηκε;

Σήμερα κάποιοι κατηγορούν την κυβέρνηση επειδή αποφάσισε αργά και κακώς (λένε), και άλλοι κατηγορούν την αντιπολίτευση επειδή όταν κυβερνούσε διέλυσε το κοινό (λένε), αλλά περιέργως Κανένας από τους δύο δεν μπαίνει στον κόπο να επιχειρηματολογήσει ενάντια στην ευθύνη που τους αποδίδεται από τους αντιπάλους τους. Ο καθένας στη φούσκα του, ο καθένας με τον λόγο του, είναι πιο σημαντικό να πετάει βρωμιά ο εχθρός Αναγνωρίζουν τι έχουν κάνει λάθος Δικός μας.

Δεν μπορούμε να προτείνουμε στους ανθρώπους να επιστρέψουν στην ανάγνωση στοχαστικών εφημερίδων, γιατί ο κόσμος στον οποίο αυτό ήταν δυνατό δεν θα επιστρέψει ποτέ. Θα πρέπει όμως να κάνουμε λίγη παιδαγωγική για να σταματήσουν οι άνθρωποι να κάνουν τρελά κλικ, να αναλύουν περισσότερο και να έχουν κριτικό πνεύμα.. Το ότι κατά καιρούς θα ακούγονταν οι ειδικοί, οι επιστήμονες, όσοι γνωρίζουν και όχι ο τελευταίος πολιτικός που μιλάει, θα ήταν ανήκουστο. Κι αν επιβραβεύαμε τον ήρεμο λόγο και όχι τον υψωμένο, αυτό θα ήταν το τέλος.

Πρέπει να αποφασίσουμε να μην ξεχάσουμε ποτέ αυτό το δύσκολο μάθημα. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσουμε τα σκουπίδια που μας περιβάλλουν από το ποιοτικό περιεχόμενο., αλλά υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να το κάνετε: να χρησιμοποιήσετε χρόνο και κριτικό πνεύμα. Μην αφήνουμε τον εαυτό μας να παρασυρθεί από μια άμορφη κομματοκρατία, ον απαιτητικό με αυτά των πλευρά μας παρά με εκείνα του αντίθετου, θα κερδίζαμε πολλά. Μόνο τότε θα μπορούσαμε να απαιτήσουμε από τις κυβερνήσεις να υιοθετήσουν μακροπρόθεσμες πολιτικές και μόνο τότε θα ήταν πρόθυμες να τις αναλάβουν ακόμη κι αν δεν παρείχαν βραχυπρόθεσμα εκλογικά πλεονεκτήματα.

Γιατί αν όταν βγούμε από αυτό συνεχίσουμε όπως πριν, θα πάμε άσχημα, γαμημένα άσχημα, προς τον επόμενο.