[Eniro de uzanto] Civitanoj, aŭ la doktrino de malamo.

Kvankam pasis multaj, multaj jaroj de kiam mi forlasis Eŭskujon, mi klare memoras mian infanaĝon; kvieta kaj feliĉa infanaĝo vivis ie inter la 80-aj kaj 90-aj jaroj, indiferenta al la atmosfero, kiu ekzistis tie tiam, kies naturon mi kapablas taksi nur nun, multajn jarojn poste. Fakte, nur poste mi aprezis la hororon kaj malracian malamon de tio, kion mi tiam kun tiom da natureco kaj senkulpeco kontemplis: de la "ETA mortigu ilin" kovrante la malnovan urbon, de la celoj montrantaj portretojn sur balotafiŝoj, de tiuj kruelaj kantoj, kiuj elbuŝis kolegon ĉe skribotablo festanta entombigojn, de aplaŭdo en la apuda domo kiam novaĵraporto raportis atakon...

Mi supozas, ke tiuj, kiuj ne estis tie, jam teruriĝis, pensante, kia totalisma frenezo povas kaŝi tiujn, kiuj agas kaj pensas tiel. Demandante, eble, kia krimigo de la politika kontraŭulo, malhumanigo de tiuj, kiuj pensas malsame aŭ propaganda bombado klarigas ĉi tiun moralan degeneron, kiu kondukas al la aplaŭdo de krimo. Nu, kiu volas scii, tiu ne bezonas vojaĝi reen en la tempo al tiu Eŭskio. Kaj eĉ malpli prenu aviadilon kaj restu en Karakaso. Vi povas fari ion tiel simplan kiel malsupreniri al la kiosko aŭ ŝalti la televidilon.

Vi trovos nur unu aferon: malamparolado. Pura krimigo, sen nuancoj, obscene vomita en ĉiu titolo de ĉiu gazeto kaj ĉiu enskribo en ĉiu novaĵraporto. Malamo konstruita sur mensogoj, mizeraj kalumnioj, nepruvitaj mensogoj, karikaturoj, personaj insultoj; kiu povas trovi nur paralelojn en hitleraj propagandteknikoj. Kampanjo kiu laŭ skalo kaj intenseco paliĝas en nenio, kion la okuloj de mia infano kontemplis kaj ke, mi timas, neeviteble finiĝos kun la samaj malgajaj rezultoj, se ĝi ne estas ĉesigita ĝustatempe.

Efektive, tiuj, kiuj el malpuraj lokoj, neraciaj lokoj, panamaj landoj aŭ alfabetoj de neniigo, kun kompleta scio, publikigas mensogojn por servi la koruptajn kompaniajn interesojn de siaj sinistraj mastroj, farus bone taksi la efikojn de siaj agoj kaj pesi la sekvojn de siaj. agoj. Nu, se tio daŭras, pli frue ol malfrue iu klerulo agos kontraŭ tiuj, kiuj "danĝerigas Hispanion" kaj klopodas trudi al ni "ĉavistan diktatorecon"; iu soleca frenezulo envolvita en la flago agos. Kaj tiam bedaŭroj malmulte utilos: estos tro malfrue.

Sed sendube neniu, neniu amaskomunikilaro, neniu soldulĵurnalisto kaj neniu el la multaj malamikoj kiujn Podemos prenis ĝis nun la persekutadon kaj tiel amuziĝis rampante en la koto kiel C's. Partio kiu en sia malespera provo savi sin de la kreskantaj antaŭsignoj de katastrofo, aŭ eble instigita al memmortigo por pli granda bono, rompis ĉiun imageblan rekordon de malnobleco, kalumnio, kalumnio kaj malpura popolismo.

Kio estas C-oj? Monstro, monstraĵo, teratogena anomalio el sia tempo. Kiel la fantomo de la Spino de la Diablo, "io morta, kiu dum momentoj ŝajnas ankoraŭ viva." La sekvo de la reaktiva rankoro de certa tipo de enmigrinto, kiu, ne povante integriĝi en la dinamismon de la kataluna socio, akceptis la plej rancian hispanismon, kunigitan kun certa pseŭdo-intelektualeco kiu, iam progresema, kondukis al la rekta ekstremo. dekstre (alivestita, nature, kiel "liberalismo") kaj kiu nun regas la intervjuspektaklojn en 13 TV kaj la RAE. Ia bastarda filo de sociologia frankismo, kiu, nun senigita je sia konfesa karaktero kaj ĉiuj kompleksaĵoj, eliras el sia tombo. Kaj ĉio ĉi, kiel ĉiu merkata fakulo rekomendus, kamuflita sub tavolo de juneco kaj moderneco. La partio, ni memoru, kiu, supozeble kongrua kun sia maniero kompreni la mondon, konsentis en 2009 prezentiĝi en koalicio ĉe la eŭropaj elektoj kun la ksenofoba kaj ekstremdekstra Libertas.

Nature, io kun tiaj trajtoj estis kondamnita al la tereno de la voĉdona anekdoto: Esti minoritata forto kaj limigita al la kataluna teritorio: reduktita al nutrado de la militakiro, kiun ĝi povus ronĝi de la lokaj markoj PSOE aŭ PP... Ĝis S-ro. Alvenis Oliú, prezidanto de Banco Sabadell kaj anoncis la alvenon de sia "Dekstrula Podemos".

Efektive, kaj tute nerespondece, la ranca komerca oligarkio (kion ni ĉiuj konas kiel "la Ibekso"), volante ludi tiel malpure kiel necese por malhelpi ajnan demokratian renovigon kaj konservi ĝiajn mafiajn strukturojn, decidis uzi ĝin kiel skeleto de lia eksperimento, de lia Frankenstein, ĝis Ciudadanos. Io logika, aliflanke: neniu tiel akordigita kun sia propra programo kaj tiel moldebla: tiel donata al oportunismo kaj preta prosperi ĉiakoste. La rezulto, kaj estis antaŭvidebla, estis perfekte paralela al tio, kio okazis en Germanio fine de la dudekaj jaroj: dekstrula partio konstruita sur la rankoro altigita al la altaroj de la tiamaj Krupps kaj Bayers; artefarite metita en la centron de la nacia sceno. Ŝveligita al la skalo de zepelino.

Kaj jen ni havas la monstron, plene disvolvitan, deĉenigitan de la regado de siaj mastroj, freneziĝinta; gvidante la doktrinon de malamo; kalumniaj, starigitaj sur la plej ranca popolismo, kaj ripetante la samajn argumentojn, kiujn ili tiel bone lernis en la ekstremdekstraj amaskomunikiloj, kiel Libertad Digital, el kiu ili suĉis kiam ili estis ankoraŭ nenio alia ol embrio de rankoro. Ni ŝaltas niajn televidojn kaj estas Rivera: ploras larmoj de karnovora, novliberala reptilio pro malriĉeco en Venezuelo. Larmo, kiu neniam estis plorita por la 8 milionoj da hispanoj en situacioj de ekstrema malriĉeco; plendante pri la elektroprovizproblemoj en Karakaso, kiam en Hispanio ĝi kontraŭstaris ĉiun proponon kontraŭ energimalriĉeco (Ĉu oni povus atendi ion alian de la marionetoj de la listigitaj elektrokompanioj?).

Jes, jen li: kune kun la elektitaj opoziciaj gvidantoj, kiuj regas la Leĝdonadon, denuncante la venezuelan “diktaturon”: La sama Rivera, kiu eskapis kun sia tuta grupo el la kataluna parlamento por ne devi kondamni la frankismon; tiu, kiu ĉiam kontraŭstaris al la parencoj de tiuj, kiuj estis rebatitaj, ke finfine povu doni decan enterigon al siaj mortintoj. Kaj tie denove: alvokante la liberigon de puĉistoj respondecaj pri dekoj da mortoj kaj foti kune kun tiuj, kiuj laŭdis Pinochet.
Estos kiuj diros, ke ĝi estas pura oportunismo, ke Rivera cinike troigas la tonon por kolekti voĉojn dekstre. Kaj eble estas vero, sed tio ne malpli gravas la fakton: la kredo, ke la krimigo de la politika malamiko estas legitima vojo por atingi potencon.

Ja la monstro vekiĝis, la serpentovo elkoviĝis. Kaj indas demandi, kiom da tempo daŭros antaŭ ol ni komencos paroli pri “kontraŭleĝigoj” aŭ por iu, movita de reformisma entuziasmo, pentri celon sur la vizaĝo de Iglesias.

*** Artikolo de Victorino García.