Foriru, sinjoro Sánchez

Multaj el ni kreskis kun hegemonia PSOE. La partio povis venki aŭ perdi elektojn (ĝi ĝenerale gajnis ilin) ​​sed ĝia celo ĉiam estis la registaro de Hispanio kaj ĝi neniam forlasis la orbiton de 130-200 deputitoj. Estis tiel kaj tiel ŝajnis, ke ĝi ĉiam estos.

Tamen antaŭ sep monatoj la PSOE akiris 90 deputitojn kaj apenaŭ konservis la duan lokon inter la hispanaj partioj. Estis io senprecedenca, katastrofa, sed nenio okazis. Tiam, antaŭ unu monato, ĝi atingis 85, ĝia avantaĝo en sidlokoj kontraŭ la tria estis reduktita eĉ iomete pli, kaj la distanco kontraŭ la unuaj atingis nivelojn neniam antaŭe viditajn.

La taksado de balotrezultoj ĉiam baziĝas sur ilia intersekco kun lastatempaj atendoj. Kaj ĉar la atendoj por la PSOE estis, por la elektoj de la 26-J, eĉ pli malbonaj ol la fina balotrezulto, la fiasko de aliaj forprenis de la mensoj de la socialistoj sian propran monumentan katastrofon.

Sed datumoj estas datumoj. Estas nenie kaŝiĝi kaj neniu maniero trompi vin mem. Pedro Sánchez kondukis la PSOE al la du plej malbonaj rezultoj en sia historio, senkompare. Li postlasis sian partion kiel neniam antaŭe, sendefenda kontraŭ la solideco de la Popola Partio. Sánchez igis la PSOEn senhelpan partion, perditan en etaj bataloj por hegemonio... maldekstre. Kiu vidis vin kaj kiu vidas vin, Socialista Partio, kontentiĝante je la batalo por la rolo de vickomandanto.

Nun la PSOE devas elekti inter faciligi la investiton de Rajoy, fari novan intertraktadon paripé aŭ devigi triajn elektojn. Neniu scias, hodiaŭ, kion diable faros Sánchez, kaj tiu sama nekonsekvenco estas la plej granda pruvo de lia fiasko. Sed ĉu li finas cedi al Rajoy aŭ kaŭzi la triajn elektojn, li havus neniun rolon, ĉu kiel gvidanto de la opozicio aŭ kiel kandidato por la prezidanteco de la registaro en novaj elektoj.

Estas pritraktata Federacia Kongreso, kiu neniam okazas ĉar la partio ĉiam estas sur la malĝusta piedo, atendante la miraklon kiu neniam alvenas, la registaron kiu neniam estas alirebla, la magia decido kiu purigas la nebulon...

Sed sufiĉe da distraĵoj: ili ne povas atendi pli longe. Ili devas urĝe serĉi anstataŭaĵon kaj devus esti en pozicio por lanĉi ĝin al la publiko kiam la nova kurso komenciĝos, tio estas, tre baldaŭ.

Ĉu ili faros ĝin? Kiel? Kien ili rigardu?

La PSOE estas en urĝa situacio, kaj devas urĝe rekoni ĝin. Se ĝi estas malĝusta, la partio profundigos la neefikecon, en kiu ĝi estas enŝlimigita de iom da tempo. Krome, estas novaĵo: ekzistas anstataŭanto en la politika panoramo, kiu ĝuste atendas la lastan eraron de la PSOE, preta anstataŭi ĝin: lia nomo estas Podemos. Podemos nur povos atingi ĝin se la socialistoj liberigas por ĝi la vojon. Kaj Sánchez estas la granda ĵetanto.

Tiel, la PSOE devas elekti sekuran valoron. Li ne povas pagi eksperimentojn. Oni devas elekti konatan kandidaton (ĉu elektoj okazas antaŭ la fino de la jaro aŭ ne, ne estas tempo por novulo akiri sperton kaj fini efiki en la publika opinio). La nova gvidanto devas disponigi solidan, firmigitan voĉdonejon, kiu garantias al la PSOE, ke ĝi ne perdos ekde la komenco teron de proksimume kvar milionoj da voĉoj. Dirite, la kandidato devus sumar iun aldonan valoron de tiuj, kiuj hodiaŭ povas mobilizi parton de la elektantaro, kiom ajn malgranda: logilo, kiu hokas iujn sen fortimigi aliajn. La kandidato, ekzemple, povus havi handikapon, aŭ esti virino, aŭ havi sudan akĉenton, krom havi politikan karieron jam komencitan. Kompreneble, vi ne povas superi kvindek jarojn (prefere, vi devas esti malpli ol kvardekjara). Ju pli da karakterizaĵoj kiel ĉi tiuj, kiuj povas esti socie alte taksataj hodiaŭ, kiuj donas pluson, des pli bone: la kandidato devas kombini la milde romanon kun la konsekvenca.

Tiu homo ekzistas kaj vere estas nur unu. La fakto, ke Susana Díaz ne estas ŝatata de certaj sektoroj, rafinitaj aŭ delikataj, estas iom pli favora al ŝi. La fakto, ke ĝi abomenas al la plej maldekstra koro de Hispanio, nun personigita de duono de la elektantaro de Podemos, estas ankaŭ abomena. La obsedo de la PSOE pri Podemos preskaŭ kostis al ĝi sian supervivon, kaj tial venis la tempo, ke la partio koncentriĝu pri si mem kaj pri siaj propraj valoroj, ĉu plaĉas aŭ ne al la ĉirkaŭaĵoj. Nur tiel li povos reakiri teron. Tiam, kun selsako denove plenigita de sep aŭ ok milionoj da voĉdonantoj, ĝi povos intertrakti kun triaj partioj el la sola pozicio el kiu la PSOE ĉiam faris tion: hegemonio. Sed, intertempe, la Socialista Partio bezonas certan sinsorbiĝon, retiriĝante en sian esencon, kompletigante tion per kelkaj novecoj, kiuj povas esti nur kosmetikaj sed kiuj allogas al meza balotanto, kiu ne estas tro politikigita aŭ interesita: balotanto. kiu volas novecon sed ne profundon. . Ĉi tiu voĉdonanto postulas novan, facile rekoneblan gvidanton, malsaman kaj realan tonon, klaran, fortan paroladon, kiu revenas al tio, kio estis la Socialista Partio kaj lasas la proprajn molajn formojn de Sánchez en angulo ĝis ili poste estos reakiritaj. intertrakti, sed ĉiam el pozicio de forto kaj supereco.

La kandidato, kiu povas atingi ĉion ĉi, havas nur unu nomon kaj ni ĉiuj scias, kio ĝi estas. Ili jam malfruas.