Pablo Iglesias: 2018 kiel lambastonon

Necesis, ke ĝi naskiĝu: okazis socia kriado, kaj la kriado realiĝis al politika partio, ĉar la ĝustaj homoj faris la necesajn paŝojn por atingi ĝin. Podemos naskiĝis kiam ĝi estis bezonata kaj triumfis pro la sama kialo. Tio resumas la tutan historion de la "partio" de 2011 ĝis 2014.

Komence de 2015 Podemos estis partio kun realaj esperoj atingi registaron. Ĝi ĝuis same multe aŭ pli da subteno ol la PP kaj la PSOE, kaj ĝi estis ankaŭ mobilizita, juna kaj batalema subteno. Iglesias gvidis la unuan matĉon en Hispanio, laŭ la enketoj, dum kelkaj monatoj.

Sed aferoj, de tiam, pli kaj pli komplikiĝis. Dum kelkaj pliaj monatoj, ankoraŭ ŝajnis, ke Podemos povus anstataŭigi la PSOE kiel referenco por la maldekstro. Sed la tempo baldaŭ pasis, kaj Dum la somero de 2015, atendoj estis malŝveligitaj. Poste venis 20-D, kie la knaboj de Iglesias estis malantaŭ la socialistoj, sed ili ne tute komprenis la mesaĝon. Poste la kunfluo kun Izquierda Unida servis kiel utila forlogaĵo por daŭre inspiri, sed ĝi ne ŝanĝis la subestajn problemojn sed prefere plimalbonigis ilin. La lasta ŝanco, jam sufiĉe superfortita, estis tiu de Iglesias dum la aŭtuno de 2016. En tiuj monatoj, meze de brutala socialisma krizo, kiu kondukis la PSOE al malorientiĝo kaj la eksigo de Pedro Sánchez, la PSOE proponis dekstre- flugilbildo kiu permesis al Podemos antaŭenigi ĝin denove, dum pluraj monatoj, eĉ pli klare ol en la pasinteco.

Sed Inter septembro 2016 kaj marto 2017, al Podemos mankis talio kaj havis multe da interna dividado.. Ĝuste kiam ili povintus doni al la socialistoj la finan tuŝon okupante la spacon, kiun ili lasis forlasita, ili faris estis doni al ili la necesan tempon por resaniĝi, embarasante inter Pabloistoj, Errejonistoj kaj kontraŭkapitalistoj. Fine, por fini la sensencaĵon, triumfis en Podemos la sektoro, kiu rezignis okupi la terenon dekstre ke la socialistoj kompleze donis al li. Podemos koncentriĝis pri tio, kio estis sia propra, pri siaj etaj aferoj, anstataŭ esti atenta pri tio, kion postulis de li la socio kaj la ŝanco. Tia strategia mallerteco tuj kostos lin kare kelkajn monatojn poste.

Tiel, la socialistoj aĉetis tempon, kaj dum la monatoj pasis, logike, atendoj estis reakiritaj pro la pura laceco de la balotantaro. La centro-maldekstra kampo restis forlasita, atendante ke iu transprenus ĝin. Kaj tie ni estis, kiam, jam en 2017, La reveno de Pedro Sánchez permesis brilan reakiron de la socialistoj, kiuj trankvile okupis antaŭ la publika opinio la spacon, kiu restis libera al ili kaj ion pli: ili iris sur la ofensivon. Danke al la ekstra legitimeco, kun kiu Sánchez revenis, venkante "la dekstrulojn" de sia partio, li plu invadis, trankvile kaj sen rezisto de ĝiaj okupantoj, areojn de la maldekstro, kiujn Podemos kredis definitive konkeritaj.

Ne estas pli granda mallerteco flanke de Pablo Iglesias kaj lia popolo.

Ni atingis la duan duonon de 2017 kaj ĉio jam estas decidita. Ne estas surprizoj nek estos. La PSOE estas kaj estos por eterne, almenaŭ, la dua matĉo de Hispanio. Por esti unua denove, vi nur devas sidi kaj atendi la katastrofon de la PP, kio estas io (la katastrofo de la unua) kiu ĉiam finas veni. Do la socialistoj ne plu rigardas maldekstren kun timo sed kun korinklino: tie estas ilia lambastono, diskreta, preskaŭ sendanĝera, al kiu ili povas teni, kiam ili bezonas ĝin por atingi Moncloa.

Kaj kie do estas Podemos?

Ĝia plej batalema paroĥo daŭre estas feliĉa, alkroĉiĝanta al revoluciaj proklamoj kaj sloganoj, sed tio ne sufiĉas por ataki la ĉielon. Tiuj, kiuj gajnas elektojn, ne estas la konvinkitaj aktivuloj, sed la anonimaj balotantoj, kaj tiuj ĉiam montriĝas malpli impetaj kaj, ĉefe, malpli radikalaj. Ĝuste la elemento, kiu ĉiam kunigis balotantojn ĉirkaŭ Podemos, estis iluzio. La espero pri vera ŝanĝo, por fini netolereblan staton en nia lando. La kapablo konservi tiun rektan kaj aŭtentan iluzion estas kio ĉiam distingis Podemos de Ciudadanos, kaj kio donis al tiuj de Iglesias pli grandan elektan pezon ol tiuj de Rivera.

Sed kian iluzion, kian "ĝojon" oni povas transdoni al lando, kiam oni nur aspiras esti la dua partio maldekstre? Kia aŭtentika ŝanĝo povas esti proponita kiam ĝi nur implikas fini subteni registaron gviditan de aliaj?

La paradokso en kiu troviĝas engaĝita la partio de Iglesias estas, ke ĝia rifuzo okupi la ideologian spacon, kiun la PSOE lasis libera en 2016, devigas ĝin, nun, kapitulaci al ĝi.

La polusiĝo, la koncentriĝo de la voĉoj, kiuj en antaŭaj elektoj povus esti favorataj lin (kaj la PP), nun klare favoros la PSOE. Tial Iglesias subite tiom hastas devigi la prezenton de mocio de cenzuro fare de la PSOE, ĉar bezonas reakiri eminentecon, kiun ĝi perdas en ŝprucaĵoj. Se la situacio ne ŝanĝiĝos kaj daŭras kiel en la lastaj monatoj, post kelkaj jaroj ni finus kun ĝeneralaj elektoj sur la tablo, en kiuj Podemos povus perdi grandan parton de sia balotantaro, ĉar la utila voĉdono sendube koncentriĝos. en la PSOE, kun la sola celo forpeli la PP el la registaro.

La sola situacio kiu povus doni iom da aero al Iglesias estas tra atingi la centran registaron kiel eble plej baldaŭ, havante kelkajn ministeriojn kun ĉeesto en la amaskomunikilaro. La riskoj de ĉi tiu strategio, tamen, ankaŭ estas klaraj. La decido prenita en Kastilio-Manĉo por subteni la PSOE-registaron, kiu antaŭ unu jaro povus esti intertraktata el pozicio de forto, nun estas interpretata de iuj tia, kia ĝi estas: kiel la konfirmo de la subordigita rolo, kiun Podemos jam supozas fronte al la PSOE.

Preskaŭ La nura forta punkto kiun Podemos lasis estas municipa potenco. Kaj eĉ ĉi tio ne estas sekura, ĉar nek en Madrido nek en Barcelono, iliaj koncernaj fortikaĵoj, ili mem ekzercas potencon, sed per proksimaj urbestroj, kiuj povas fini turni la dorson al ili iam ajn, se estas malkonsentoj.

Nun al Eklezioj povas nur batali por konservi certan socian videblecon tio permesas al li konservi la entuziasmon de liaj multaj balotantoj, por ne esti reduktita al la sensignifeco, kiun la maldekstro ekster la PSOE ĉiam havis en Hispanio. Necesos multaj neprobablaj batoj de sorto por atingi ĝin.

La deziro atingi la ĉielon, kio altigis Podemos, estas tiu kiu, kiam malkaŝita neebla, povas fini mallevi ĝin. Íñigo scias tion tre bone.