دور شو، مونته نگرو! (داستانی کوچک در مورد ناتو)

ناتو (سازمان پیمان آتلانتیک شمالی) پس از جنگ جهانی دوم متولد شد مکانیسم دفاعی کشورهای غربی در برابر قدرت اتحاد جماهیر شوروی. به نوبه خود، روس ها کشورهای اقماری خود را در یک پیمان نظامی مشابه دیگر گروه بندی کردند: پیمان ورشو. این به اصطلاح "جنگ سرد" بود.

پس از انحلال بلوک شوروی در آغاز دهه 90، ناتو به عنوان نهاد هماهنگی نظامی کشورهای توسعه یافته تنها ماند و به ایالات اروپای شرقی گسترش یافت (به جز روسیه).

ناتو در حال حاضر 28 کشور دارد و چندین کشور دیگر نیز نامزدهای قوی برای پیوستن به این سازمان هستند. به طور کلی، احساس نسبت به آن در همه کشورهای عضو مثبت است. یک اعتقاد عمومی وجود دارد که ناتو چتری است که از همه در برابر تهاجم احتمالی محافظت می کند. بیایید به چند نمونه نگاه کنیم:

شگفت آور است که چگونه اسپانیا تنها کشوری است که افکار عمومی واقعاً در آن تقسیم شده است. زیرا؟ شاید این نمودار دیگر کمی آن را روشن کند:

در سراسر اروپا، جمعیت محافظه کار بیشتر از چپ ها از ناتو حمایت می کنند. ولی در اسپانیا تفاوت بین راست و چپ بسیار بیشتر است، و علاوه بر این، کشور در کل به سمت مواضع متضاد متمایل است.

در زمان رژیم فرانکو، اسپانیا از پیوستن به این سازمان (و بسیاری دیگر) به دلیل طرد بین المللی رژیم منع شد. از همین رو، موضوع ناتو در اسپانیا خیلی دیر مطرح شد، زمانی که قبلاً بیش از حد تصور در سایر کشورهای غربی بود. زمانی که زمان فرا رسید، بین سال های 1977 و 1981، ورود احتمالی ما توسط چپ برای حمله به دولت های UCD استفاده شد، که با خجالت، گویی با شرم، تمایل خود را برای الحاق اسپانیا به باشگاه ابراز کردند.

فقط جناح چپ در مورد «ناتو» صحبت می کردند که همیشه با لحن منفی صحبت می کردند. حق به نفع بود، اما کم جآنها با آگاهی از این که در نبرد افکار عمومی شکست خورده اند، هرگز جرات کافی برای پیشنهاد الحاق به دست نیاوردند. تنها زمانی که تلاش برای کودتای 23-F (1981) رخ داد، رئیس جمهور کالوو سوتلو با استفاده از ترس دوباره ارتش، گام برداشت تا ما را مجبور به ورود به ساختاری کند که می تواند "دموکراتیزه کردن" ارتش را فراهم کند. به اشتراک گذاشتن مانورها، نگرش ها و روش های کاری با "رفقا" از دیگر ارتش های اروپایی. سرانجام، اسپانیا در دسامبر 1981 به آن ملحق شد.

اما افکار عمومی (چپ ها از روی اعتقاد و حق مشخصی به دلیل رنجش از سال های انزوای اجباری) همچنان بیشتر مخالف عضویت ما در آن باشگاه نظامی بودند. حزب سوسیالیست از این موقعیت استفاده کردو رهبر آن، فیلیپه گونزالس، در برنامه خود برای انتخابات 1982 وعده جشن یک همه پرسی "برای خروج" سازمان

پس از پیروزی در انتخابات 1982، همه پرسی برگزار شد به تعویق افتاد. دولت PSOE از مزایای معینی که عضویت در پی داشت آگاه شد و شعار قدیمی «ناتو، در ابتدا نه» ظریف‌تر شد تا اینکه به قول بد زبان‌ها به دیگری منتهی شد: «ناتو، در ابتدا، هیچکدام. ” ” .

مشکل این بود که تعهد قاطعانه ای برای برگزاری رفراندوم وجود داشت و حرف داده شده باید حفظ می شد. این تعهد سرانجام تقریباً در پایان دوره قانونگذاری با الف رئیس دولت برکنار شد، تقریباً تنها، در کمپین به نفع "بله". حق از اتحاد مردمی در یک حرکت غیرمعمول، برای ممتنع

پوسترهای PSOE 1981 و 1985.

این وضعیت منجر به تبدیل آن چیزی شد که موضوع بحث عمومی بود همه پرسی در مورد شخص رئیس دولت.

این حرکت استادانه بود: راست گرایان مرتجعین بیشتری از دستور نرفتن به رای دادن اطاعت کردند، اما بسیاری دیگر رفتند تا از آنچه که خیر بزرگتر می دانستند محافظت کنند، و آنها تقریباً به اتفاق آرا به نفع ماندگاری رأی دادند. چپ هابه نوبه خود، بین کسانی که به اعتقادات خود توجه کردند و "نه" رای دادند و کسانی که آنها قورت دادند و تصمیم گرفتند که یک رهبر را تنها نگذارند که هنوز غیرقابل انکار بود

گونزالس موفق شد به «اتحاد» رأی مثبت بدهد. (با تفاوت های ظریف، با رزرو، بدون ادغام در "ساختار نظامی") برنده خواهد شد به "نه" با سیزده امتیاز اختلاف.

مردم همچنان بیشتر مخالف ناتو بودند، اما شخصیت رهبر غالب بود. به داخل ادامه می دهیم.

متعاقبا، انحلال بلوک های جنگ سرد (1945-1991) به این معنی بود که جمعیت اسپانیا کم کم این موضوع را نادیده گرفته است، و رد این سازمان نظامی نرم شده است. اما همچنان، ما احتمالاً مشکوک ترین کشور عضو در مورد آن هستیم. او که داشت، حفظ کرد. اینکه لهستان یک کشور طرفدار ناتو است، به عنوان مثال، تاریخ آن نیز توضیح داده می شود. در این مورد، با سه دهه اخیر او توضیح داده می شود که در واکنش به گذشته خود، ضد کمونیسم-ضد روسیسم در آن غالب شده است.

و حالا چه اتفاقی برای ناتو می افتد؟

اتفاق می افتد که در آن سوی اقیانوس اطلس، متحد بزرگ (ایالات متحده) دارد دردسر درست می کند. مشکلات بزرگ بیایید به نمودار بالا نگاه کنیم، نمودار با میله ها: آنجا، در آمریکا، این محافظه کاران هستند که بیشترین مخالفت را با ناتو دارند. در حالی که "چپ" طرفدار آتلانتیک ترین در جهان است. چطور ممکنه؟ برای این:

منبع: بلومبرگ از طریق @politibot

متحدان اروپایی (به ویژه غربی ترین آنها، آنهایی که مرزهای کمتری با روسیه دارند، آنهایی که جمعیت ضد نظامی بیشتری دارند) ما از سازمان به عنوان «بهانه ای» استفاده کرده ایم تا به اندازه کافی در امور نظامی هزینه کنیم. در برخی موارد، مانند اسپانیا، داده ها آشکار است. برخی در ایالات متحده مدتی است که شکایت می کند که وظیفه آنها دفاع از غرب تقریبا به تنهایی است. (به استثنای «دوست بریتانیایی»). آنها بدون شک اغراق می کنند، اما حقیقتی در شکایت آنها وجود دارد. رئيس جمهور ترامپ به آسمان فریاد می زندنگرش خودخواهانه خود را به رخ می کشد، بدون توجه به اینکه به غیر از پول، دلایل دیگری نیز وجود دارد که ممکن است منطقی باشد که از کشورش تلاش بیشتری نسبت به دیگران بخواهد.

به همین دلیل است که در نشست دیروز ناتو اتفاقی که افتاد رخ داد و برخی معتقدند که حق دارند در صف اول قرار بگیرند.

بنابراین برخی از حرکات ترامپ ممکن است توضیحی داشته باشد. دیگر اینکه توجیه دارند.