انقلاب کف زدن

دیروز در ساعت ده شب، در حالی که جامعه هنوز در حال هضم اثرات اعلامیه نهادی رئیس جمهور دولت پدرو سانچز بود، در حالی که هنوز متن فرمان تنظیم وضعیت هشدار در B.O.E منتشر نشده بود. ، صدها هزار شهروند به بالکن های خود رفتند، تراس ، ویندوز ... برای تحسین.

امروز، میلیون ها نفر احتمالا این کار را خواهند کرد.

کمی مهم است که توافق چقدر دشوار است تصویب شده توسط هیات وزیران، تناقضات تلخ یا حداقل های به دست آمده است. بی میلی برخی از رؤسای جامعه خودمختار اهمیت چندانی ندارد، زیرا می‌دانستند که چگونه تصاحب دولت به معنای تصاحب اختیاراتی است که در زمان‌های عادی با آنها مطابقت دارد.

مهم این است که جامعه یک بار برای همیشه آن را درک کند نکته اساسی احترام به حق زندگی دیگران است، و، به طور خاص، از ضعیفترین. نکته مهم این است که درک کنیم، با یک سیستم بهداشتی در آستانه سقوط، زندگی دیگران چیزی نیست که به اشخاص ثالث وابسته باشد، اما این در دست ماست: در این حقیقت که ما به آنها نزدیک نمی شویم تا آنها را آلوده کنیم.

تا زمانی که بحران به پایان برسد، زمانی که بیماری تبدیل به یک بیماری دیگر شده است، دیگر نیازی به تمرکز بر این نخواهد بود: ما قادر خواهیم بود یک بار دیگر مسئولیت را به "سیستم" واگذار کنیم. ولی الان سیستم ما هستیم. همه ما اولین کارکنان بهداشتی و درمانی هستیم و بنابراین وظیفه ما انجام وظیفه است.

دیروز تأکید بر بالکن ها بر کسانی بود که در ردیف اول هستند و مستقیماً برای نجات جانها تلاش می کنند: پزشکان و پرستاران. یوضروری است که اینگونه باشد و هرگز آنها را فراموش نکنیم یا از حمایت از آنها دست بر نداریم.

اما توصیه نمی شود همه دیگران را فراموش کنید. آن تشویقی که آنها به اندازه هر کس دیگری سزاوار آن هستند، سهامداران سوپرمارکتکه سد ما در برابر هیستری هستند; را حمل و نقل، به خطر انداختن جان خود در جاده ها، دور از خانواده هایشان، برای ادامه آوردن آنچه ما نیاز داریم به قفسه ها. را داروسازان، مواجهه چهره به چهره در معرض تقاضای توجه کسانی که به احتمال زیاد آنها را آلوده می کنند. را نیروهای امنیتی، که باید اطمینان حاصل کنند که همه ما به قوانین احترام می گذاریم، از خیابان، ریسک می کنیم، در حالی که دیگران در خانه های خود ایمن می مانند. را درونی؛ داخلی از مراکز ندامتگاهی که باید بدون مراجعه و مجوز تحمل کنند و مقامات از همین مراکز، که با رها کردن اقوام نگران دور، گاهی ده ها و ده ها کیلومتر دورتر، با موقعیت های پرتنشی ناشی از همین محدودیت ها مواجه خواهند شد. را خود مختار که در پای دره ادامه خواهند داد، تا آنجا که بتوانند، هر کدام در منطقه ضروری خود. را کارگران خدمات ضروری که باید هر روز خانه را ترک کند تا کار کند. را کشاورزان که آنها باید همچنان بازارها را با محصولات پر کنند تا ما بتوانیم غذا بخوریم... و بسیاری دیگر.

آنقدر زیاد هستند، آنقدر متفاوت، کسانی که باید هر روز، ساعت ده شب برایشان کف زد، که بسیاری از ما فراموش خواهیم کرد. پیشاپیش عذرخواهی می کنیم.

در نهایت، ما باید برای همه کسانی که سهمشان در جامعه این است، یک دور تشویق کنیم، بی عملی. میلیون ها و میلیون ها نفر خواهند بود و ضروری خواهند بود. در خانه بمانید، آلوده نشوید، بی مسئولیت نباشید، مراقب زندگی دیگران باشید. این بزرگترین عمل قهرمانی خواهد بود، به همان اندازه که کارمند بهداشتی با به خطر انداختن خطر خود مستقیماً جان افراد را نجات می دهد.

بنابراین، بیایید همه ما این تشویق را دریافت کنیم. اما بیایید آن را ببریم. هر روز.

این کار کس دیگری نیست. این موضوع شماست.