فاجعه های زیادی اعلام شد... و در نهایت این شد

اگر روزنامه نگاری از دهه 10 به خاطر سطحی نگری بود.

ما آن دهه را هنوز با آن شروع کردیم روزنامه زیر بغل. پس از آن بسیاری از مردم با مراجعه به کیوسک، هفته ای یک یا دو بار، مخصوصا یکشنبه ها، روزنامه را می خریدند. حتی یک دیوانه این کار را روزانه انجام می داد ...

روزنامه، در سال 2010، این یک چیز فیزیکی بود که در یک اتاق خبر، در طول ساعت ها و ساعت ها کار طراحی شد و بود ساخته در یک ماشین چاپ فیزیکی، برای هزاران یا صدها هزار، با تن و تن جوهر و کاغذ. زمانی که به خیابان رفت، آنچه در آن بود اخبار دیروز بود. اکنون برای ما تقریباً غیرقابل تصور به نظر می رسد، اما در آن زمان اوضاع اینگونه بود پیش از تاریخ. حتی نظرات و تحقیقاتی وجود داشت که هفته ها در جریان بود. شگفت زده شوید. برای فوری، همیشه تلویزیون، برای ساعات زیادی در آشپزخانه، در اتاق نشیمن روشن بود.

نه اینکه آن موقع همه چیز فوق العاده بود. همچنین دستکاری و دروغگویی، قلم موی گسترده و تیتر آسان وجود داشت، اما حداقل فضاهای آزاد برای تأمل و درازمدت وجود داشت. حالا به نظر می رسد که نه حتی آن.

زیرا همه چیز فقط در چند سال تغییر کرد. ناگهان اینترنت شد ویروسی و مردم شروع به این فکر کردند که پرداخت دو یورو در روز برای خواندن اخبار قدیمی دیوانه کننده است. موج از کاملا رایگان همه چیز، از کتاب گرفته تا فیلم، و البته مطبوعات را در بر گرفت. با او یکی دیگر آمد: آن از "کلیک آسان".

خواننده دیگر مجبور نبود به آرامی این یا آن روزنامه را در دکه روزنامه فروشی انتخاب کند، تا درجا با چند سکه از جیبش پولش را بپردازد، اما در خانه خودش همه چیز را در دست داشت. چیز فوق العاده ای بود، اینطور نیست؟ خوب بله، اما وجود داشت دو مشکل: یکی پیشروتر و دیگری روانی.

El منثور این است که روزنامه ها شروع به زمان سختی داشته باشی برای خرج کردن: کاغذهای کاغذی چون تعداد کمتری از مردم آنها را می‌خرند و دیجیتالی‌های جدید چون کسی آنها را نخریده است. آزادانه بیرون آمدند. هیچ کس دوست ندارد بسته باشد، بنابراین برای جلب توجه و پیروزی وارد یک نبرد دیوانه‌وار شدند. حضار.

مشکل روانشناسی یا روانی - اجتماعی، این بود که مردم کمتر خواستار شدند و به سرعت تصمیم سنتی و مهم در مورد اینکه از کدام روزنامه اطلاعات دریافت کنند را با چهارده تصمیم کاملاً بی‌اهمیت روزانه (اینجا کلیک کنید، آنجا کلیک کنید...) بر اساس انگیزه‌های لحظه جایگزین کردند.

هر دو رویداد مطبوعات را به یک مسیر هدایت کرد: بازدیدها باید سودآور باشد، تبلیغات چشم نواز را استخدام کنید، درآمد را متعادل کنید، درب ادارات التماس یارانه، هزینه های کمتر (حقوق و دستمزد) را بکوبید و در نهایت توجه یک خواننده دمدمی مزاج را با عناوین قاطع، چشم نواز و دیدنی جلب کنید. ..

بنابراین به طور ناگهانی، بین سال های 2011 و 2015 ما پر شدیم از شهاب سنگ هایی که در شرف برخورد با زمین بودند، طوفان های خورشیدی که در عرض چند ساعت ما را سرخ می کنند، گاوهای در حال پرواز و صد هزار فاجعه دیگر و چیزهای پوچ. نتیجه، به دلیل نوردهی بیش از حد، شده است ایمن سازی عمومی در برابر سرفصل های چشم نواز، به طوری که دیگر هیچ کس چیزی را باور نمی کند و هیچ کس دیگر چیزی را جدی نمی گیرد. همه چیز یک کلیک اسپاسمیک است که در آن خواننده (که در نهایت همان شخص رای دهنده است) از آسان به آسان می پرد و نمی خواهد گیج شود یا به فکر فرو رود.

سیاست در همین مسیر ادامه داشته استالبته به این دلیل که باید خواسته های رای دهندگان برآورده شود. بنابراین، اگر ما طبقه رهبر همیشه به اندازه کافی مزخرف می گفت تا مردم را خوشحال کند بی اهمیت بودن سال های اخیر این روند را بیشتر تشدید کرده است. گفتمان های پوپولیستی مانند قارچ در همه نقاط طیف ایدئولوژیک گسترش یافته است. این یک چیز راست یا چپ نیست: کل جامعه را تحت تأثیر قرار می دهد.

و گفت و انجام داد. ما در سال 2014 یا 2015 بودیم و در محاصره صدها هزار فاجعه اعلام شده دیگر، آنها به ما هشدار دادند. فاجعه واقعی اما ما به آن می خندیم. ما نه آن را خواندیم و نه می دانستیم. سر و صدا همه چیز را احاطه می کند و همه چیز را بی اهمیت می کند.

پس اعلام همه گیری، تکراری، جدی، با داده، برای خواننده، این فقط یک تیتر دیگر در میان هزاران عنوان بود. یکی دیگر برای فراموش کردن، مانند پانزدهمین خبر که حتی در جدی ترین آن بود چرخشی (دقیقا در کنار تبلیغی که روشن می‌کرد لتیشیا ساباتر چه می‌شود، یا به ما می‌گفت برای اینکه روده خوب کار کند باید تخم‌مرغ پخته شده بخوریم).

کسانی که هشدار دادند از رسیدن یک (یا چند) همه گیر مورد غفلت قرار گرفتند. حتی ظاهر شدن آنها در آسمان هم فایده ای نداشت ستارگان که آن را تایید کرد، تماس می گیرد "ابولا"، "آنفولانزای پرندگان"، "سارس"، "آنفولانزای A"و غیره و غیره از آنجایی که آنها مستقیماً در خانه ما را نمی زدند، ما آنها را در مغز خود، فراتر از حکایت، جمع کردیم، گویی آنها فقط یک مزخرف دیگر بودند.

فاجعه قریب الوقوع به طور دقیق، تقریباً به میلی متر، توسط صداهای مجاز، و حتی مقداری داشت مدافعان با حضور رسانه ها اما حتی پیش‌بینی‌ها با چنان رنگ‌های آخرالزمانی همراه بود که ما به آن خندیدیم. مثل کسی که باران را می شنود.

در مواجهه با چنین خطر آشکاری، پیشگیری کافی از بیماری همه گیر برای ما هزینه دارد، اگر زمانی که وقتش بود این کار را کرده بودیم، یک هزارم آن چیزی که برای ما در حال حاضر رنج می برد. این به پول است، چه رسد به زندگی انسان ها.

اما بیایید یک لحظه تأمل کنیم:ما رای دهندگان چه می گفتیم؟ آیا هیچ دولتی یا بهتر بگوییم مجموعه ای از دولت ها در طول هر یک از این سال ها چند میلیارد دلار هزینه کرده اند تا ابزار لازم برای مقابله با آن را در اختیار ما قرار دهند؟ کدام حاکمی می‌توانست هزینه انتقاد را برای «پرتاب کردن» چنین مقادیری در سطل زباله متحمل شود؟

جلوگیری از همه گیری به این معنی بود که هرگز به ابعادی که به دست آورده بود نمی رسید. و اگر چنین است: ما در حال حاضر در مورد پول سرمایه گذاری شده برای جلوگیری از چیزی که هرگز اتفاق نمی افتاد چه خواهیم گفت؟ اپوزیسیون، هر اپوزیسیونی، با چنین زرادخانه دیالکتیکی، چه برش آبدار می تواند به دست آورد؟

کووید-۱۹ باید ما را وادار کند تا در مورد معیارهایی که با آن سیاست‌های دولت را قضاوت می‌کنیم فکر کنیم. آیا ما به جای دیدگاه های بلندمدت، فوریت، اقدامات پوپولیستی، با بازگشت انتخاباتی را در اولویت قرار نداده ایم؟ سرزنش صاحبان قدرت ساده است، و همچنین یک تمرین دموکراتیک ضروری است، اما آیا همه ما به عنوان یک جامعه تا حد زیادی مسئول مسیر طی شده نخواهیم بود؟

امروز برخی دولت را سرزنش می کنند زیرا دیر و ضعیف تصمیم گرفت (می گویند) و برخی دیگر مخالفان را سرزنش می کنند زیرا زمانی که حکومت کردند مردم را متلاشی کردند (می گویند) اما عجیب است. هیچ یک از آنها به خود زحمت نمی دهند که در برابر سرزنشی که دشمنانشان به آنها نسبت می دهند، استدلال کنند. هرکسی در حبابش، هرکسی با حرفش، خاک ریختن روی آن مهمتر است دشمن آنها به اشتباه خود اعتراف می کنند مال ما.

ما نمی توانیم پیشنهاد کنیم که مردم به خواندن روزنامه های کاغذی متفکر برگردند، زیرا جهانی که در آن امکان پذیر بود هرگز باز نخواهد گشت. اما باید کمی آموزش بکنیم تا مردم دیوانه وار کلیک نکنند و بیشتر تحلیل کنند و روحیه انتقادی داشته باشند.. اینکه هر از گاهی به کارشناسان، دانشمندان، کسانی که می‌دانند و نه آخرین سیاستمداری که صحبت می‌کند گوش داده می‌شوند، چیزی شنیده نمی‌شود. و اگر گفتار آرام را ثواب می‌دادیم نه به تعالی، آخرش.

ما باید تصمیم بگیریم که این درس سخت را هرگز فراموش نکنیم. تشخیص زباله هایی که ما را احاطه کرده اند از محتوای با کیفیت دشوار است.، اما تنها یک راه برای انجام آن وجود دارد: استفاده از زمان و روحیه انتقادی اجازه ندهیم خودمان را با وجود یک حزب‌گرایی بی‌شکل سوق دهد خواستار با کسانی که از طرف ما به جای آنهایی که طرف مقابل هستند، ما خیلی پیروز می شدیم. تنها در این صورت است که می‌توانیم از دولت‌ها بخواهیم که سیاست‌های بلندمدت اتخاذ کنند و تنها در این صورت است که آنها مایل به اجرای آن‌ها خواهند بود، حتی اگر مزیت‌های انتخاباتی کوتاه‌مدت ارائه نکنند.

چون اگر وقتی از این وضعیت خارج شدیم مثل قبل ادامه دهیم بد، لعنتی بد به سمت بعدی خواهیم رفت.