ویسنته تنها راه می رود

عکس ها در شبکه ها پخش می شوند و به چهار روش مختلف به دست شما می رسند. مثل میم ها. مثل شعارهای آن طرف و آن طرف. این قرن بیست و یکم، ویروسی است.

خیابان خلوت است. ویسنته، عادت داشت که در حین قدم زدن در شهرش، همیشه یک نفر در کنارش بود که به او سلام می کرد، با او صحبت می کرد، او را لمس می کرد، او را می شناخت، درخواست عکس یا امضا می کرد، او در سکوت او را تماشا می کرد. شما تمام وقت دنیا را برای انجام آن دارید.

کمی بیش از 1.000 قدم دورتر، 147 نفر به دلیل ویروسی که ناگهان وارد بیمارستان شده است، در بیمارستان بستری هستند. 14 نفر در آی سی یو هستند. در روزهای اخیر 21 نفر در همان بیمارستان جان باختند. در سال های آینده این رقم بسیار بیشتر خواهد شد.

اما استون ویسنته چیزی در مورد آن نمی داند. عادت به شلوغی شلوغ ترین خیابان، جایی که هموطنانش پنج سال پیش او را جای دادند و سپاسگزار بودند که آنها را روی نقشه قرار داد، اکنون سکوت او را احاطه کرده است. او به کبوتران رام و آرام اجازه می‌دهد روی شانه‌هایش نشسته، راه بروند، مدفوع کنند، در خیابان‌های متروک به دنبال غذایی بگردند که در نبود فضولات انسانی کمیاب است.

به زودی ده سال از مردان ویسنته می گذرد آنها قهرمان جام جهانی فوتبال شدند. کاسیاس، راموس، پیکه، پویول، کاپدویلا، آلونسو، بوسکتس، ژاوی، پدرو، اینیستا، ویلا، ناواس، فابرگاس، تورس...

چقدر همه چیز دور است.

امروز ویسنته، کسی که در گوشت و خون است، هر کجا که باشد، فقط یک فرد مسن دیگر است، یکی از میلیون ها نفری که باید مراقبت ویژه ای داشته باشند، یکی دیگر از آنها باید محافظت کنیم. این بیماری همه ما را یکسان می کند و با گذشت سالها، بیشتر.

بنابراین خوب است که آنها را تنها بگذاریم، وینسنت سنگی و دیگری. زمان در آغوش گرفتن، لبخند و سلفی در وسط خیابان دیگر لیگ یا ستاره ای وجود ندارد: سبزیجات اعصار. به زودی کوچکترین بچه ها حتی نمی دانند که آن مرد سنگی کی بود.

بیایید او را تا زمانی که طول می کشد با تنها همراهی کبوترها رها کنیم.