A revolución dos aplausos

Onte ás dez da noite, mentres a sociedade aínda comezaba a dixerir os efectos da declaración institucional do presidente do goberno Pedro Sánchez, cando aínda non se publicou no BOE o texto do decreto polo que se regula o estado de alarma. , centos de miles de cidadáns tomaron os seus balcóns, terrazas, fiestras... para aplaudir.

Hoxe, probablemente millóns o farán.

Pouco importa o difícil que sexa o acordo adoptadas polo Consello de Ministros, as amargas discrepancias ou os mínimos acadados. Pouco importan as reticencias dalgúns presidentes da Comunidade Autónoma, que viron como a toma de posesión do Goberno supoñía a asunción de competencias que en tempos de normalidade lles corresponden.

O importante, o primordial, é que a sociedade entenda iso dunha vez por todas O básico é respectar o dereito a vivir dos demais, e, concretamente, de o máis débil. O importante é entender que, cun sistema sanitario ao bordo do colapso, A vida dos demais non é algo que dependa de terceiros, pero está nas nosas mans: no feito de que non nos acheguemos a eles para contaxialos.

Cando remate a crise, cando a enfermidade se converta en outra, xa non será necesario centrarse nisto: poderemos descargar a responsabilidade, unha vez máis, ao "sistema". Pero Agora o sistema somos nós. Todos somos os primeiros sanitarios e, polo tanto, a nosa responsabilidade é cumprir co noso deber.

Onte fíxose fincapé nos balcóns nos que están en primeira fila, tratando directamente de salvar vidas: os médicos e as enfermeiras. EuÉ fundamental que sexa así e que nunca os esquezamos nin deixemos de apoialos.

Pereira Non é recomendable esquecer todos os demais. Eses aplausos que se merecen, tanto coma ninguén, supermercados supermercados, que son o noso encoro contra a histeria; o transportistas, arriscando as súas vidas nas estradas, lonxe das súas familias, para seguir levando aos andeis o que necesitamos; o farmacéuticos, exposto cara a cara ás demandas de atención dos máis propensos a contaxialos; o Forzas de seguridade, que deben velar por que todos respectamos as normas, dende a rúa, arriscando, mentres os demais permanecen seguros nas súas casas. O interno dos centros penitenciarios, que deben aguantar sen recibir visitas nin permisos, e o funcionarios dos mesmos centros, que se enfrontarán a situacións tensas derivadas desas mesmas restricións, tendo deixado lonxe a familiares preocupados, ás veces a decenas e decenas de quilómetros. O autónomo que continuarán ao pé do canón, como poden, onde poden, cada un na súa zona imprescindible. O traballadores dos servizos esenciais que deben saír da casa todos os días para traballar. O agricultores que terán que seguir enchendo mercados de produtos, para que comemos... e tantos outros.

Son tantos, tan diferentes, os que hai que aplaudir cada día, ás dez da noite, que moitos esqueceremos. Pedimos desculpas de antemán.

Por último, hai que dar un aplauso a todos aqueles cuxa contribución á sociedade será, precisamente, inacción. Haberá millóns e millóns, e serán imprescindibles. Quédese na casa, non contaxie, non sexa irresponsable, coida a vida dos demais. Ese será o maior acto de heroísmo, tanto como a do traballador sanitario que, arriscando o seu risco, salva directamente vidas.

Recibamos todos, pois, ese aplauso. Pero imos gañalo. Tódolos días.

Isto non é cousa doutra persoa. Isto é cousa túa.