Prepárate para o que ninguén está preparado

Sábado pola noite. Os españois seguimos dende a soidade dos nosos fogares (no mellor dos casos) a comparecencia do presidente do Goberno. E de súpeto, algunhas palabras pegan en nós coma puñais no corazón: “o peor está por vir, espérannos días moi duros (…) axudámonos entre todos, porque unidos, e só unidos, o superaremos”.

Esa frase, esas palabras, anticipannos o que está por vir. Son coma un mar que se retira ante os nosos ollos, que anticipa unha onda, un tsunami, que nos golpeará con forza e nos arrasará. E por moito que soe agora a sirena, xa é tarde para evitar o impacto na costa, Só nos queda esperar a súa chegada e esperar que o faga coa menor forza posible..

Como se prepara un, como individuo, como sociedade, para o que ninguén está preparado? Non nos malinterpreten, falamos de preparación psicolóxica, non de anticipación de acontecementos (que serán analizados no futuro).

Esta mañá chegan ata nós as primeiras imaxes dos pavillóns de IFEMA cheos de camas, aínda baleira, á espera da chegada dos soldados feridos. Isto é a guerra.

Os pisos parecen fríos, así como a soidade dos que loitan neste combate.

Na sociedade avanzada e dixital na que nos tocou vivir, volvemos ver fotografías non moi diferentes ás de hai un século.. Agardamos unha vez máis a crónica diaria da batalla, o informe de guerra, confiando en que as nosas tropas, sen apenas medios, conseguiron facer que hoxe recuase o inimigo.

E como no pasado, as costureiras cosen mentres a xente constrúe 'armas' (a través de impresoras 3D). Búscanse soldados entre os que antes eran civís, miles de "veteranos" voluntarios e a primeira liña de batalla aférrase ás pequenas vitorias para levantar a moral das súas tropas.

Pídennos que nos preparemos para días moi duros. Nestes tempos nos que moitos cren que son Churchill, Como se prepara para o que ninguén está preparado?

Coa única forza... dos nosos aplausos.