[Ketina bikarhêner] Hemwelatî, an doktrîna nefretê.

Tevî ku ev gelek sal in ku ez ji Eûskadî derketim jî, zarokatiya min bi zelalî tê bîra min; zarokatiyeke bêdeng û bextewar li cihekî di navbera salên 80 û 90-an de jiyaye, ji wê atmosfera ku wê demê li wir hebû, ji bîr nekiriye, ku ez tenê niha, piştî gelek salan, ez dikarim xwezaya wê binirxînim. Bi rastî, tenê paşê min qîmeta xof û nefreta bêaqil a tiştê ku min wê hingê bi ewqas xwezayîbûn û bêgunehiyê difikirî: ya "ETA-ya wan bikuje" ku bajarê kevn vedihewîne, ji armancên ku portreyên li ser posterên hilbijartinê nîşan didin, ya ew stranên biçûk ên hovane yên ku hevalekî xwe li ser maseya ku cenazeyan pîroz dikir, li çepikan li mala cînar dema ku nûçeyek êrîşek ragihand ...

Ez texmîn dikim ku yên ku ne li wir bûn, dê jixwe tirsiyabin, difikirin ka çi celeb dînbûnek totalîter dikare di nav kesên ku bi vî rengî tevdigerin û difikirin de veşêre. Meraq dike, belkî bi çi rengî krîmînalîzekirina dijminê siyasî, nemirovanekirina kesên ku cuda difikirin an jî bombekirina propagandayê vê dejenerasyona exlaqî ya ku dibe sedema çepikên sûc rave dike. Belê, yê ku bixwaze bizane, ne hewce ye ku di wextê xwe de li wê Euskadiyê bigere. Û hê kêm jî balafirê bigire û li Caracas bimîne. Hûn dikarin tiştek hêsan bikin wekî dakêşin ber kiosk an vekirina TV-yê.

Hûn ê tenê tiştek bibînin: axaftina nefret. Krîmînalîzasyona saf, bê nuans, di her sernivîsa her rojnameyekê de û her navnîşek di her nûçeyek nûçeyê de bi rengekî hovane vedireşe. Nefreteke ku li ser derewan hatiye avakirin, îftirayên xerab, derewên ku nehatine îspatkirin, karîkaturan, heqaretên şexsî; ku tenê dikare di teknîkên propagandaya Hîtlerî de paralelan bibîne. Kampanyayek ku bi mezinahî û dijwariya xwe venabe tiştekî ku çavên zarokê min lê dihizire û ez ditirsim ku ger di wextê xwe de neyê sekinandin dê bi heman encamên xirab biqede.

Bi rastî, yên ku ji cihên pîs, cihên bêaqil, welatên Panamayê an alfabeyên tunekirinê, bi zanebûnek tam derewan diweşînin da ku xizmeta berjewendîyên pargîdanî yên qirêj ên axayên xwe yên gunehkar bikin, dê baş bikin ku bandorên kirinên xwe binirxînin û encamên wan binirxînin. çalakiyên. Baş e, ger wiha bidome, zû ji dereng yekî ronakbîr dê li dijî kesên ku "Îspanya dixin xeterê" û dixwazin "dîktatoriya çawîsta" li ser me ferz bikin, tevbigere; hin dînên tenê yên ku di alê de pêçandî dê tevbigerin. Û paşê poşman dê hindik kêrî xwe be: ew ê pir dereng be.

Lê bê şik, tu kes, tu medya, ne rojnamevanek kirêt û ne jî ji gelek dijminên ku Podemos heta niha çewisandiye û bi qasî C-yê kêfa xwe ji gêrbûna di nav heriyê de nekiriye. Partiyek ku di hewildana xwe ya bêhêvî de ji bo ku xwe ji belayên mezinbûna karesatê rizgar bike, an jî belkî ji bo qenciyek mezintir bibe sedema xwekuştinê, her rekorek ku tê texmîn kirin ji bindestî, îftira, îftira û populîzma pîs şikand.

C çi ye? Cinawirek, cinawirek, anomalîyek teratogenîk ji dema xwe derketiye. Mîna ruhê Şeytan, "tiştekî mirî ku ji bo kêliyan hîn zindî xuya dike." Encama hêrsa reaktîf a cûreyek koçberan, ku nekariye xwe bigihîne dînamîzma civaka Katalan, Spanyolîzma herî hov hembêz kiriye, digel hin pseudo-rewşenbîrî ku, gava pêşveçûyî, berbi tundiya berbiçav ve çûye. rast (bi xwezayî, wek "lîberalîzmê" veşartiye) û ew niha serdestiya axaftinên 13 TV û RAE dike. Cûreyek bastûrek kurê frankoîzma sosyolojîk, ku êdî ji karektera xwe ya îtîrafkar û hemû tevliheviyan hatiye dûrxistin, ji gora xwe derdikeve. Û ev hemî, wekî ku her pisporek kirrûbirrê pêşniyar dike, di bin qatek ciwanî û nûjeniyê de veşartî. Partî, em bînin bîra xwe, ku, bi guman bi awayê xwe yê têgihîştina cîhanê re hevaheng e, di sala 2009-an de razî bû ku di hilbijartinên Ewropî de bi Libertas-a biyanofobîk û rastgira tund re di nav koalîsyonê de cih bigire.

Bi awayekî xwezayî, tiştekî bi van taybetmendiyan di warê anekdota hilbijartinê de hate mehkûmkirin: Hêzek hindikahî be û bi xaka Katalan re sînordar be: ji xwarina xenîmetên ku dikare ji markayên herêmî yên PSOE an PP biqulipîne kêm bû... Heta ku Mr. Oliú hat, serokê Banco Sabadell û hatina "Podemosa rastgir" ji me re ragihand.

Bi rastî, û bi rengekî bi tevahî bêberpirsiyarî, olîgarşiya karsaziya nerazî (ya ku em hemî wekî "Ibex" dizanin), amade bû ku bi qasî ku hewce bike pîs bilîze da ku pêşî li nûvekirinek demokratîk bigire û strukturên xwe yên mafyayê biparêze, biryar da ku wê wekî bikar bîne. îskeletek ceribandina wî, ji Frankensteinê wî, heya Ciudadanos. Tiştek mentiqî ye, ji hêla din ve: kesek ew qas bi bernameya xwe re têkildar nebû û ew qas jêhatî nebû: ew qas ji fersendperestiyê re hatî dayîn û bi her tiştî re dilxwazê ​​pêşkeftinê ye. Encam, û ev jî dihat pêşbînîkirin, bi temamî paralel bû ya ku li Almanyayê di dawiya salên bîstan de qewimî: partiyek rastgir ku li ser hêrsa ku ji aliyê Krupps û Bayersên wê demê ve ber bi gorîgehê ve hatibû avakirin; bi awayekî sûnî li navenda sehneya neteweyî bi cih kirin. Bi qasê zebeşanê vemirî.

Û li vir me cinawirê ku bi tevahî pêşketiye, ji kontrola axayên xwe derketiye, dîn bûye; pêşengiya doktrîna nefretê; îftirakirin, li ser populîzma herî hovane, û dubarekirina heman argumanên ku wan ew qas baş di medyaya rastgir a tundrew de fêr bûne, wek Libertad Digital, ya ku wan jê dixwar, dema ku ew hîn ji embriyona hêrsbûnê pêve ne tiştek din bûn. Em televizyonên xwe vedikin û li wir Rivera heye: hêsirên goştxwar, neolîberal li ser xizaniyê li Venezuelayê digirîn. Hêsirek ku ji bo 8 mîlyon Spaniyên di rewşên xizaniya giran de qet negirîn; gazindan ji pirsgirêkên dabînkirina elektrîkê li Caracas dike, dema ku li Spanyayê ew li dijî her tedbîrên li dijî xizaniya enerjiyê yên ku hatine pêşniyar kirin (Gelo meriv dikare tiştekî din ji pûtperestên pargîdaniyên elektrîkê yên navnîşkirî hêvî bike?).

Erê, ew li wir e: bi hev re digel serokên opozîsyonê yên bijartî yên ku Meclisa Zagonsaz kontrol dikin, "dîktatoriya" Venezuelayê şermezar dike: Heman Rivera ku bi tevahiya koma xwe re ji parlementoya Katalonî reviya, da ku neçar bimîne Françoîzmê şermezar bike; yê ku her tim li dij xizmên kesên ku tolhildan li wan hatiye kirin, di dawiyê de karîbûn cenazeyên xwe bi minetdarî defin bikin. Û dîsa li wir: banga serbestberdana darbekarên ku ji bi dehan mirinan berpirsyar in û kişandina wêneyan ligel kesên ku pesnê Pinochet didin.
Dê hebin yên ku bibêjin ku ew oportunîzma safî ye, ku Rivera bi awayekî cinîkî dengên berhevkirina dengên rastê xwe zêde dike. Û belkî rast be jî, lê ev yeka rastiyê kêm nake: baweriya ku krîmînalîzekirina dijminê siyasî rêyeke rewa ye ji bo bidestxistina desthilatdariyê.

Bi rastî jî cinawir şiyar bûye, hêka mar derketiye. Û hêjayî meraqkirinê ye ku heta kengî em dest bi "îlegalîzekirinê" bikin an jî kesek, ku ji coşa reformxwazan pê ketiye, armancekê li ser rûyê Iglesias xêz bike.

*** Gotarek Victorino García.