De here, birêz Sanchez.

Gelek ji me bi PSOEyeke hegemonîk mezin bûn. Partî dikaribû di hilbijartinan de bi ser biketa an jî têk biçe (bi giştî bi ser ketibû) lê armanca wê her dem hukûmeta Spanyayê bû û ji 130-200 wekîlan derneket. Wisa bû û wisa dixuya ku dê her tim wisa be.

Lêbelê, heft meh berê, PSOE 90 wekîl bi dest xist û bi zorê di nav partiyên Spanyayê de cihê duyemîn girt. Tiştekî nedîtî, felaket bû, lê tiştek nebû. Dûv re, mehek berê, wê 85 bi dest xist, avantaja wê ya di kursiyên li hember partiya sêyemîn de hinekî din jî kêm bû, û dûrahiya li hember yekem gihîştiye astên ku berê nehatine dîtin.

Nirxandina encamên hilbijartinan her tim li ser bingeha hevbendiya wan bi hêviyên dawî re ye. Û ji ber ku hêviyên ji bo PSOE, ji bo hilbijartinên 26-J, ji encamên hilbijartinê yên dawîn jî xerabtir bûn, têkçûna yên din ji mejiyê sosyalîstan karesata wan a abîdeyê derxist.

Lê dane, dane ye. Cihê ku xwe veşêre û xwe bixapîne tune ye. Pedro Sánchez di dîroka xwe de, heya niha, PSOE ber bi du encamên herî xirab ve bir. Ew partiya xwe wek tu carî li paş xwe hiştiye, li hember xurtbûna Partiya Gel bêparastin. Sánchez PSOE veguherand partiyek bêçare, di şerên piçûk ên ji bo hegemonyayê de winda kir ... li çepê. Kê we dîtiye û kê we dibîne, Partiya Sosyalîst, ku hûn ji bo rola di rêza duyemîn de şer dikin.

Naha PSOE divê di navbera hêsankirina veberhênana Rajoy, çêkirina parsekek nû ya muzakereyê, an zorkirina hilbijartinên sêyemîn de hilbijêrin. Kes nizane, îro, dê Sánchez çi bike, û heman nakokî delîla herî mezin a têkçûna wî ye. Lê eger ew dawî li Rajoy bîne yan jî bibe sedem ku hilbijartinên sêyem bên kirin, ew ê ti rola wî nemîne, ne wekî serokê opozîsyonê û hem jî wekî berbijarek ji bo serokatiya hikûmetê di hilbijartinên nû de.

Kongreyek Federal a li bendê ye, ku qet nayê li dar xistin ji ber ku partî her gav li ser lingê xelet e, li benda mucîzeya ku qet nayê, hukûmeta ku qet nagihîje, biryara efsûnî ya ku mijê paqij dike...

Lê bes ji balkêşan: ew êdî nikarin li bendê bin. Pêdivî ye ku ew bi lez li cîhgirek bigerin û pêdivî ye ku di rewşekê de bin ku gava qursa nû dest pê dike, ango pir zû, wê ji raya giştî re bidin destpêkirin.

Ew ê bikin? Dema? Divê ew li ku binêrin?

PSOE di rewşeke awarte de ye, û divê bi lezgînî wê nas bike. Heger xelet be dê partî bêbandoriya ku ev demek e tê de maye kûrtir bike. Wekî din, nûbûnek heye: di panoramaya siyasî de cîhgirek heye ku tam li bendê ye ku PSOE xeletiyek dawî bike, amade ye ku li şûna wê bike: navê wî Podemos e. Podemos encax wê bikaribe bigihêje wê dema ku sosyalîst rê li ber wê vekin. Û Sánchez lîstikvanê mezin e.

Ji ber vê yekê, PSOE divê nirxek ewledar hilbijêrin. Ew nikare ceribandinan bike. Divê hûn namzedek naskirî hilbijêrin (hilbijartin beriya dawiya salê werin kirin an na, wextek tune ku nûciwan ezmûnek bi dest bixe û di raya giştî de bandorek çêbike). Rêberê nû divê dengek zexm û hevgirtî peyda bike ku PSOE garantî dike ku ew ê ji destpêkê ve erdek ji çar mîlyon dengan winda neke. Tê gotin, divê namzet sumar hin nirxa lêzêdekirî ya wan kesên ku, îroj, dikarin beşek ji hilbijêran seferber bikin, çi qas hindik be jî: kelekek ku hinan girêdide bêyî ku yên din bitirsîne. Namzed, bo nimûne, dibe ku kêmendamek hebe, an jin be, an bi devokek başûrî be, ji bilî kariyera siyasî ya ku jixwe dest pê kiriye. Bê guman, hûn nikarin ji pêncî salî derbas bibin (tercîhkirin, divê hûn di binê çil de bin). Çi qas taybetmendiyên mîna van, ku îro ji hêla civakî ve pir bi nirx bêne girtin, ku plusek peyda dikin, çêtir e: namzed divê romana bi nermî bi hevgirtî re bike yek.

Ew kes heye û bi rastî tenê yek heye. Rastiya ku Susana Díaz ji hêla hin sektoran ve nayê ecibandin, rafînerî an nazik, hinekî zêdetir di berjewendiya wê de ye. Rastiya ku ew ji dilê herî çepgir ê Spanyayê re, ku nuha ji hêla nîvê hilbijêrên Podemos ve hatî kesayet kirin, nefret dike. Xemgîniya PSOE ya bi Podemos re hema bêje lêçûna wê bi xwe ye, û ji ber vê yekê dem hatiye ku partî bala xwe bide ser xwe û nirxên xwe, çi yên derdorê wê bixwazin an nexwazin. Tenê bi vî awayî ew ê bikaribe erdê vegerîne. Dûv re, bi çenteyek ku careke din bi heft-heşt mîlyon hilbijêran dagirtî ye, ew ê karibe bi aliyên sêyemîn re ji pozîsyona yekane ya ku PSOE her gav jê re weha kiriye re muzakereyê bike: hegemonya. Lê, di vê navberê de, ji bo Partiya Sosyalîst hin xweragirbûnek rehet e, paşvekişîna ber bi cewhera xwe ve, vê yekê bi hin nûbûnên ku dibe ku tenê kozmetîkî bin, lê ji dengdêrek navînî ku ne zêde sîyasetkirî û ne eleqedar e re balkêş be temam dike: dengdêrek ku nûbûnê dixwaze lê ne kûrahiyê. . Ev dengdêr rêberek nû, ku bi hêsanî tê nas kirin, dengek cûda ku nêzî erdê ye, axaftinek zelal, bi hêz ku vedigere tiştê ku Partiya Sosyalîst bû û formên xwe yên nerm ên Sánchez di quncikekê de bihêle, heya ku paşê werin vegerandin. danûstendinê bikin, lê her tim ji pozîsyona hêz û serweriyê.

Namzedê ku dikare van hemîyan bi dest bixe, tenê navek wî heye û em hemî dizanin ew çi ye. Jixwe dereng mane.