Wou geet Europa hin?

E Geescht verfollegt Europa an et ass kee Populismus. Hien Populismus, wat och ëmmer dat heescht Wuert, ass net d'Ursaach, mee d'Konsequenz vun deem wat mat eis geschitt.

Wann d'Ëmwelt zouverlässeg ass, brauch d'Mënschheet net ze experimentéieren, fantaséieren oder parallel Welten ze sichen, fir Léisunge fir hir Problemer ze fannen: d'real Welt geet hinnen duer. Awer wann dat wat eis ëmgëtt wollekeg gëtt, voller Posen, vu Ligen, da flüchten e puer Bierger, villmol déi bewosst, vun all deem op der Sich no verschiddene Léisungen, richteg oder falsch, magesch oder net.

Eise Problem, dee vun Europa, ass, datt zënter dem Enn vum Weltkrich, an nach méi wéi d'Joerzéngte vergaange sinn, déi politesch Klass eng ganz Rei Assembléeën op d'Been gestallt huet. fir d'Wuel vun Societeit déi schlussendlech mat engem Crash an der Kris vun 2007 zesummegefall sinn.D’Europäesch Unioun, de Sozialstaat an alles wat et mat sech bréngt, ware fir eis e gudden Ausgangspunkt, an haten am Ufank enorm populär Ënnerstëtzung, déi se zum Deel nach hunn, mä si hunn um Enn eist Kräiz ginn.

Et feelt un Selbstkritik, konstanter Revisioun, Aktualiséierung a Kontakt tëscht den Ziler vun de Politiker an de Gefiller vun der Strooss. D'Konsequenz war, datt d'Onofhängegkeet vis-à-vis vun der Politik lues a lues gewuess ass, während se gewaart huet, datt säi Moment an de Virdergrond kënnt. A seng Zäit ass komm, wéi d'Rezessioun um Enn vum leschte Jorzéngt eis all beaflosst huet. Et ass wéineg wichteg, datt vill Länner sech direkt duerno erëmfonnt hunn, well anerer sinn um Wee gefall a mir waren all vun engem Echec Gefill betraff. Wann et drëms geet mat eeschte Problemer ze këmmeren, Gesellschaften ginn méi egoïstesch a manner empathesch vis-à-vis vun hiren Noperen. Et ass ëmmer d'Schold vun aneren. Dobäi koum d'Angscht virum Neien externe Feind (Islamisteschen Terrorismus) an, déif erof, d'Angscht eis Privilegien als Zentrum vun der Welt ze verléieren.

Well dat ass den Haaptgrond: mir wollten zwar nach net erausfannen, mir sinn net méi am Mëttelpunkt vun der Welt, mä eis Politiker trauen eis net offen ze soen, a mir refuséieren dat ze erkennen wa mir an de Spigel kucken vun eiser Realitéit.

D'Daten sinn zerstéierend. Puer Parteien erreechen, bannent hirem eegene Land, Majoritéit Genehmegung. Am Allgemengen, souwuel déi al Parteien, wéi och déi, déi am Laf vum Crash vum leschte Joerzéngt entstanen sinn, entstanen eng allgemeng Oflehnung. Ausserdem werfen déi nei, déi e puer "Populisten" nennen, net méi Ënnerstëtzung an all Land als Ganzt, am Géigendeel. Wat se kréien ass super Ënnerstëtzung an enger klenger Ënnergrupp vu Bierger, just dat.

An dësem Brutgebitt sichen d'Bierger (net grad déi mannst gebilt oder déi eelst) Alternativen, wéi logesch ass. D'Alternativen mussen eppes anescht bidden, eng Ried déi begeeschtert. Et ass wéineg wichteg ob dat wat se ubidden erreechbar ass oder net. Wat relevant ass ass datt se eis Häerzer beréieren, eis begeeschteren a fäeg sinn eis ze beweegen.

Well dat ass deen anere groussen Effekt vun der Kris: d’Gesellschaft ass net nëmme méi Mësstrauen an zréckzéien vis-à-vis vun de Politiker ginn, mä si huet sech gebrach. Mir sinn geschitt, ouni et ze realiséieren, eis a verschidden Ënnergruppen opzedeelen. D'Membere vun all Ënnergrupp deelen, hannert zouenen Dieren, gemeinsam Iwwerzeegungen an Illusiounen, déi awer staark vum Rescht vun der Gesellschaft verworf ginn.

Déi al Formelen stierwen am Diskreditatioun an Oflehnung vun de Jonken. Déi nei bréngen et fäerdeg, nëmmen en Deel (jo, ganz mobiliséiert) vun den neie Wieler a vun de Leit, déi am meeschte midd vun deem alen sinn, ze begeeschteren. Awer wann Dir d'Gesellschaft als Ganzt kuckt, erwächt jiddereen, al an nei, eng allgemeng Oflehnung vun de Rescht vun den Awunner aus hirem eegene Land. Ënnert dëse Konditiounen, wéi eng nei gemeinsam Projete kënne mir lancéieren?

Mir Europäer si scho fir de Rescht vun der Welt, dee viru geet ouni eis ze bemierken, wéi en Hausdéier fir mat ze spillen, ze fotograféieren, e bëssen ze strecken, an dann op der Säit ze setzen fir wierklech op d'Aarbecht ze kommen. A mir sinn nach ëmmer, fir deen Deel vun der Welt, dee wëll an der Vergaangenheet agespaart bleiwen, de Feind ze haassen.

Iergendwann muss an Europa eng politesch Klass (oder isoléiert Politiker) entstoen mat der Kraaft an der Fuerwen fir eis d'Wourecht ze soen: Mir mussen änneren, mir musse schaffen, zesummen, erëm. Mee, am Moment hu mir keng Ahnung wéi et ze maachen.