ज्यासाठी कोणी तयार नाही त्याची तयारी करा

शनिवार रात्र. आम्ही स्पॅनिश लोक आमच्या घरांच्या एकांतातून (सर्वोत्तम प्रकरणांमध्ये) सरकारच्या अध्यक्षांच्या देखाव्याचे अनुसरण करतो. आणि अचानक, काही शब्द खंजीर सारखे आपल्यात अडकतात अंतःकरणात: "सर्वात वाईट अजून येणे बाकी आहे, खूप कठीण दिवस आपली वाट पाहत आहेत (...) आपण सर्वांनी एकमेकांना मदत करूया, कारण एकजूट आणि फक्त एकजुटीने आपण त्यावर मात करू."

ते वाक्प्रचार, ते शब्द, आपल्याला काय होणार आहे याचा अंदाज येतो. ते आपल्या डोळ्यांसमोर मागे सरकणाऱ्या समुद्रासारखे आहेत, जी लाटेची, त्सुनामीची अपेक्षा करते, जी आपल्यावर जोरदार आघात करेल आणि आपला नाश करेल. आणि आता कितीही सायरन वाजला तरी किनारपट्टीवर होणारा परिणाम टाळण्यासाठी खूप उशीर झालेला आहे, आम्ही फक्त त्याच्या आगमनाची प्रतीक्षा करू शकतो आणि आशा करू शकतो की ते शक्य तितक्या कमी शक्तीने तसे करेल..

ज्यासाठी कोणीही तयार नाही, एक व्यक्ती म्हणून, एक समाज म्हणून, कसे तयार करावे? आम्हाला चुकीचे समजू नका, आम्ही मनोवैज्ञानिक तयारीबद्दल बोलत आहोत, घटनांच्या अपेक्षेबद्दल नाही (जे भविष्यात विश्लेषण केले जाईल).

आज सकाळी ते आमच्याकडे आले पलंगांनी भरलेल्या IFEMA पॅव्हिलियनच्या पहिल्या प्रतिमा, अजूनही रिकामे आहे, जखमी सैनिकांच्या आगमनाची वाट पाहत आहे. हे युद्ध आहे.

या लढाईत लढणाऱ्यांचा एकटेपणा जसा असेल तसाच मजला थंड वाटतो.

आपल्याला ज्या प्रगत आणि डिजिटल समाजात राहावे लागले आहे, त्यामध्ये आपल्याला पुन्हा एकदा एक शतकापूर्वीची छायाचित्रे फार वेगळी नाहीत.. आम्ही पुन्हा एकदा युद्धाच्या दैनंदिन इतिवृत्ताची, युद्धाच्या अहवालाची वाट पाहत आहोत, विश्वास ठेवतो की आमच्या सैन्याने, क्वचितच संसाधनांसह, शत्रूला आज माघार घेण्यास यश मिळविले आहे.

आणि पूर्वीप्रमाणे, लोक 'शस्त्रे' (थ्रीडी प्रिंटरद्वारे) बनवताना शिवणकाम शिवतात. जे पूर्वी सामान्य नागरिक होते, हजारो 'दिग्गज' स्वयंसेवक होते, आणि युद्धाची पहिली ओळ लहान विजयांना चिकटून राहते त्याच्या सैन्याचे मनोबल वाढवण्यासाठी.

ते आम्हाला खूप कठीण दिवसांची तयारी करण्यास सांगतात. या काळात जिथे अनेकांना विश्वास आहे की ते चर्चिल आहेत, ज्यासाठी कोणी तयार नाही त्याची तयारी कशी करायची?

एकमेव शक्तीने… आमच्या टाळ्या.