अनेक आपत्ती जाहीर झाल्या... आणि शेवटी हेच झाले

ची पत्रकारिता झाली तर 10 चे दशक वरवरचे कारण होते.

आम्ही ते दशक अजून सुरू केले हाताखाली वर्तमानपत्र. त्यानंतर अनेकांनी आठवड्यातून एक किंवा दोनदा विशेषत: रविवारी किओस्कवर जाऊन वर्तमानपत्र विकत घेतले. कुठल्यातरी वेड्या माणसाने तर रोजच केले...

2010 मध्ये वृत्तपत्र, ही एक भौतिक गोष्ट होती जी न्यूजरूममध्ये, तास आणि तासांच्या कामात डिझाइन केली गेली होती आणि होती उत्पादित एका भौतिक प्रिंटिंग प्रेसमध्ये, हजारो लोकांसाठी किंवा शेकडो हजारो, टन आणि टन शाई आणि कागदासह. तो रस्त्यावर निघून गेला तोपर्यंत त्यात कालची बातमी होती. हे आता आपल्याला जवळजवळ अनाकलनीय वाटत आहे, परंतु त्या काळातील गोष्टी अशाच होत्या प्रागैतिहासिक. अगदी काही आठवडे तयार करण्यात आलेले अभिप्राय आणि तपास देखील होते. चकित व्हा. तात्काळ, स्वयंपाकघरात, दिवाणखान्यात अनेक तास टीव्ही नेहमीच चालू असायचा.

तेव्हा सगळंच छान होतं असं नाही. हाताळणी आणि खोटे बोलणे, विस्तृत ब्रश आणि सोपे शीर्षक देखील होते, परंतु कमीतकमी प्रतिबिंब आणि दीर्घकालीन काही मोकळ्या जागा होत्या. आता असे दिसते की तेही नाही.

कारण अवघ्या दोन वर्षांत सर्व काही बदलले. अचानक इंटरनेट झाले व्हायरल आणि लोकांना असे वाटू लागले की कालबाह्य बातम्या वाचण्यासाठी दिवसाला दोन युरो देणे म्हणजे वेडेपणा आहे. ची लाट एकूण विनामूल्य पुस्तकांपासून ते चित्रपटांपर्यंत आणि अर्थातच प्रेसपर्यंत सर्व गोष्टींचा पूर आला. तिच्याबरोबर दुसरा आला: तो "सुलभ क्लिक".

वाचकाला यापुढे वृत्तपत्र स्टँडवर एक किंवा दुसरे वृत्तपत्र हळू हळू निवडावे लागले नाही, त्याच्या खिशातून घेतलेल्या दोन नाण्यांनी जागेवरच पैसे द्यावे लागतील, परंतु त्याच्या स्वत: च्या घरात सर्वकाही त्याच्या बोटांच्या टोकावर होते. हे काहीतरी विलक्षण होते, नाही का? बरं हो, पण तिथे होता दोन समस्या: एक अधिक विचित्र आणि दुसरी मानसिक.

El गद्य की वर्तमानपत्रे सुरू झाली कठीण वेळ आहे पूर्ण करण्यासाठी: कागदी कारण कमी आणि कमी लोकांनी ते विकत घेतले आणि नवीन डिजिटल कारण कोणीही ते विकत घेतले नाहीत; ते मुक्तपणे बाहेर पडले. कोणालाही बंद राहणे आवडत नाही, म्हणून ते लक्ष वेधण्यासाठी आणि जिंकण्यासाठी वेड्यावाकड्या लढाईत उतरले. वाचक.

समस्या मानसिक किंवा मानसिक-सामाजिक, हे असे होते की लोकांची मागणी कमी झाली आणि कोणत्या वृत्तपत्रातून माहिती मिळवायची याचा पारंपारिक आणि महत्त्वाचा निर्णय त्वरीत बदलला, त्या क्षणाच्या आवेगांवर आधारित चौदा पूर्णपणे विसंगत दैनंदिन निर्णय (येथे क्लिक करा, तिथे क्लिक करा...).

दोन्ही घटनांनी प्रेसला एकाच मार्गावर नेले: भेटी फायदेशीर व्हायला हव्या होत्या, लक्षवेधी जाहिराती भाड्याने घ्या, उत्पन्नात शिल्लक राहा, अनुदानासाठी भीक मागणाऱ्या प्रशासनाचा दरवाजा ठोठावा, कमी खर्च (पगार) आणि शेवटी, निर्णायक, लक्षवेधी, नेत्रदीपक मथळ्यांसह लहरी वाचकाचे त्वरित लक्ष वेधून घ्या. ..

त्यामुळे अचानक 2011 ते 2015 दरम्यान आम्ही पृथ्वीशी टक्कर देणार्‍या उल्कापिंडांनी भरून गेलो होतो, सौर वादळे जे आपल्याला काही तासांत तळून काढतील, उडणाऱ्या गायी आणि इतर लाखो आपत्ती आणि हास्यास्पद गोष्टी. परिणाम, ओव्हरएक्सपोजरमुळे, ए लक्षवेधी मथळ्यांविरूद्ध सामान्य लसीकरण, जेणेकरून यापुढे कोणीही कशावर विश्वास ठेवणार नाही आणि कोणीही यापुढे कोणतीही गोष्ट गंभीरपणे घेणार नाही. सर्व काही एक स्पॅस्मोडिक क्लिक आहे जिथे वाचक (जो शेवटी मतदार म्हणून समान व्यक्ती आहे) सहजतेने उडी मारतो आणि गोंधळून जाऊ इच्छित नाही किंवा विचार करायला लावू इच्छित नाही.

त्याच वाटेवर राजकारण सुरू आहे, अर्थातच, कारण मतदान करणाऱ्यांच्या मागण्या पूर्ण केल्या पाहिजेत. तर, जर आमचे casta नेता नेहमी तेथील रहिवासी संतुष्ट करण्यासाठी पुरेसा मूर्खपणा म्हणाला, अ अलिकडच्या वर्षांच्या क्षुल्लकीकरणाने या प्रवृत्तीला आणखी जोर दिला आहे. वैचारिक स्पेक्ट्रमच्या सर्व बिंदूंवर लोकप्रिय प्रवचन मशरूमसारखे पसरले आहेत. ही उजवी किंवा डावी गोष्ट नाही: ती संपूर्ण समाजावर परिणाम करते.

आणि म्हणाले आणि केले. आम्ही 2014 किंवा 2015 मध्ये होतो, आणि आणखी एक लाख घोषित आपत्तींनी वेढलेले, त्यांनी आम्हाला चेतावणी दिली वास्तविक आपत्ती. पण आपण त्यावर हसतो. आम्ही ते वाचलेही नाही आणि माहीतही नव्हते. गोंगाट प्रत्येक गोष्टीला वेढून टाकतो आणि सर्वकाही अवास्तव बनवतो.

त्यामुळे साथीच्या रोगाची घोषणा, पुनरावृत्ती, गंभीर, डेटासह, वाचकांसाठी, हजारो मथळ्यांमधली ती आणखी एक मथळा होती. पंधराव्या वृत्ताप्रमाणे आणखी एक विसरण्याजोगी गोष्ट, अगदी सर्वात गंभीर असतानाही रोटरी (लेटिसिया सॅबॅटरचे काय झाले हे स्पष्ट करणाऱ्या जाहिरातीच्या अगदी बाजूला, किंवा आतडे चांगले काम करण्यासाठी आम्हाला कडक उकडलेले अंडी खावे लागतील असे सांगितले होते).

ज्यांनी इशारा दिला एका (किंवा अनेक) साथीच्या रोगांचे आगमन दुर्लक्षित होते. ते आकाशात दिसले याचाही उपयोग झाला नाही तारे ज्याने याची पुष्टी केली, कॉल “इबोला”, “बर्ड फ्लू”, “सार्स”, “इन्फ्लूएंझा ए”, इ इ. त्यांनी थेट आमचा दरवाजा ठोठावला नसल्यामुळे, आम्ही त्यांना आमच्या मेंदूमध्ये, किस्सा पलीकडे, जणू ते आणखी एक मूर्खपणा असल्यासारखे काढून टाकले.

येऊ घातलेल्या आपत्तीचे तंतोतंत वर्णन केले गेले होते, जवळजवळ मिलिमीटर पर्यंत अधिकृत आवाज, आणि काही होते मीडिया उपस्थितीसह बचावकर्ते. पण अंदाज देखील अशा सर्वांगीण ओव्हरटोन्सने रंगला होता की आम्ही त्यावर हसलो. जणू कोणी पाऊस ऐकतो.

अशा स्पष्ट धोक्याचा सामना केला, साथीच्या रोगाचा पुरेसा प्रतिबंध करणे आम्हाला महाग पडले असते, जर आम्ही वेळ आली तेव्हा ते केले असते, आपल्यासाठी आता ते भोगणे म्हणजे काय याचा हजारवा भाग. ते पैशात आहे, मानवी जीवनात सोडा.

पण क्षणभर विचार करूया:आम्ही मतदारांनी काय म्हटले असते? या प्रत्येक वर्षात कोणत्याही सरकारने, किंवा, त्याहूनही चांगले, सरकारच्या संचाने, आम्हाला त्याचा सामना करण्यासाठी आवश्यक साधन उपलब्ध करून देण्यासाठी काही अब्ज डॉलर्स खर्च केले असतील तर? एवढी रक्कम कचर्‍यात फेकल्याबद्दल टीकेची किंमत कोणत्या राज्यकर्त्याने सहन केली असेल?

साथीच्या रोगाला रोखणे म्हणजे ते मिळवलेल्या परिमाणापर्यंत कधीही पोहोचले नसते. आणि तसे असल्यास: जे कधीच घडले नसते ते टाळण्यासाठी गुंतवलेल्या पैशाबद्दल आत्ता काय म्हणायचे? विरोधी पक्ष, कोणताही विरोधक अशा द्वंद्वात्मक शस्त्रास्त्राने कोणता रसदार तुकडा मिळवू शकेल?

कोविड-19 ने आपण ज्या निकषांवर सरकारी धोरणांचा न्याय करतो त्यावर विचार करायला हवा. दीर्घकालीन दृष्टीकोनांच्या ऐवजी आपण तात्कालिकता, लोकसंख्येच्या उपाययोजनांना प्राधान्य दिले नाही का? सत्तेत असलेल्यांना दोष देणे सोपे आहे, आणि तो एक आवश्यक लोकशाही व्यायाम देखील आहे, परंतु घेतलेल्या मार्गाला समाज म्हणून आपण सर्वच मोठ्या प्रमाणावर जबाबदार असणार नाही का?

आज काहीजण सरकारला दोष देतात कारण त्यांनी उशीरा आणि चुकीचा निर्णय घेतला (ते म्हणतात), आणि काहीजण विरोधी पक्षाला दोष देतात कारण जेव्हा त्यांनी शासन केले तेव्हा त्यांनी जनतेला उद्ध्वस्त केले (ते म्हणतात), परंतु उत्सुकतेने त्यांच्या विरोधकांनी त्यांच्यावर लावलेल्या दोषाविरुद्ध वाद घालण्याची तसदी दोघांनाही नाही. प्रत्येकाने त्याच्या बुडबुड्यात, प्रत्येकाने आपल्या भाषणाने, त्यावर घाण फेकणे अधिक महत्त्वाचे आहे शत्रू त्यांनी काय चूक केली ते मान्य करतात आमचे.

आम्ही असे सुचवू शकत नाही की लोक विचारपूर्वक पेपर वर्तमानपत्रे वाचण्यासाठी परत जातील, कारण ज्या जगात हे शक्य होते ते कधीही परत येणार नाही. परंतु आपण थोडे अध्यापनशास्त्र केले पाहिजे जेणेकरुन लोक वेडेपणाने क्लिक करणे थांबवतील, अधिक विश्लेषण करू शकतील आणि त्यांच्यात गंभीर भावना असेल.. वेळोवेळी तज्ज्ञ, शास्त्रज्ञ, जाणणारे आणि अद्ययावत राजकारणी न बोलणारे ऐकले जातील, हे ऐकूनही न ऐकलेले असेल. आणि जर आपण शांत भाषणाला बक्षीस दिले आणि उच्च नाही तर ते शेवट होईल.

हा कठोर धडा कधीही विसरण्याचा संकल्प आपण केला पाहिजे. दर्जेदार सामग्रीपासून आपल्या सभोवतालचा कचरा वेगळे करणे कठीण आहे., परंतु ते करण्याचा एकच मार्ग आहे: वापरणे वेळ आणि गंभीर आत्मा. स्वतःला एक अनाकार पक्षपातीपणा, अस्तित्वाने वाहून जाऊ न देणे च्या त्या सह मागणी आमची बाजू उलट त्या पेक्षा, आम्ही खूप जिंकू. तेव्हाच आपण सरकारकडे दीर्घकालीन धोरणे स्वीकारण्याची मागणी करू शकतो आणि तेव्हाच त्यांनी अल्पकालीन निवडणूक फायदे प्रदान केले नसले तरीही ते स्वीकारण्यास ते तयार होतील.

कारण जेव्हा आपण यातून बाहेर पडलो तेव्हा आपण पूर्वीप्रमाणेच चालू राहिलो तर आपण वाईट रीतीने पुढे जाऊ.