Met wie zal de PSOE het eens zijn?

Gisteren was een historische dag waarin de Spaanse politieke kaart nam een ​​spectaculaire wending die we ons nog tientallen jaren zullen herinneren. Het was het moment van electorale heropleving van de PSOEmaar ook de dag dat de Popular Party zakte onder het niveau van 1982 en zag hoe Ciudadanos presenteerde zich niet langer als mogelijke partner, en werd een solide rivaal in de strijd om centrumrechts te leiden.

Gisteren betekent ook iets dat voor iedereen bekend is: hoe je kunt winnen door te verliezen, of als Unidas Podemos, het behalen van een middelmatig resultaat, kan een fundamentele pijler van de nieuwe regering worden, met macht en invloed.

28 april 2019 zal ook herdacht worden met de dag van de uitbarsting van Vox in het Congres. Een bitterzoete verschijning dat gisteren een zekere teleurstelling uitstraalde in elk woord van zijn leiders. Eens te meer wordt aangetoond (het gebeurde al met Podemos in 2015) dat het één ding is om de straten, rally's of de wereld van sociale netwerken te domineren, en iets heel anders is de wil van burgers uitgedrukt in de vrije daad van stemmen. Voor de peilingen bleef Vox halverwege en deed overigens elke hoop op een alternatieve regering voor die van de PSOE oplaaien.

En nu dat? Ciudadanos, zoals vermeld in de verkiezingscampagne, ziet af van het bereiken van een akkoord met Sánchez en is van plan zich te concentreren op de taak van lood de oppositie. Zo blijft het veld vrij voor a PSOE-regering en Unidas Podemos. Maar die regering zal meer steun nodig hebben om zich te kunnen vestigen, of in ieder geval de actieve onthouding van één of meerdere fracties, want de PNV alleen is niet genoeg. Is het mogelijk om tot overeenstemming te komen? Gisteren stelde Pedro Sánchez een grens: respect voor de Grondwet.

Hier verlaten we het “Pacatorium”. Het zal een essentieel hulpmiddel zijn voor de komende weken... of maanden.