De applausrevolutie

Gisteren om tien uur 's avonds, terwijl de samenleving nog de gevolgen begon te verwerken van de institutionele verklaring van de president van de regering Pedro Sánchez, toen de tekst van het decreet dat de alarmtoestand reguleert nog niet was gepubliceerd in de BOE, Honderdduizenden burgers kwamen naar hun balkons, terrassen, ramen... om te applaudisseren.

Vandaag zullen waarschijnlijk miljoenen dat doen.

Het maakt niet uit hoe moeilijk de overeenkomst is goedgekeurd door de ministerraad, de bittere verschillen of de bereikte minima. De onwil van sommige presidenten van de Autonome Gemeenschap is van weinig belang, die zagen hoe de overname door de regering betekende dat ze bevoegdheden kregen die in normale tijden bij hen passen.

Het belangrijkste, het belangrijkste, is dat de samenleving dat voor eens en voor altijd begrijpt Het fundamentele is om het recht op leven van anderen te respecteren, en, specifiek, van de zwakste. Het belangrijkste is om te begrijpen dat, met een gezondheidszorgsysteem dat op instorten staat, het leven van anderen is niet iets dat afhankelijk is van derden, maar het ligt in onze handen: in het feit dat we ze niet benaderen om ze te infecteren.

Tegen de tijd dat de crisis voorbij is, als de ziekte er weer een is geworden, is het niet meer nodig om hier de nadruk op te leggen: we zullen de verantwoordelijkheid weer bij het "systeem" kunnen leggen. Maar nu zijn wij het systeem. Wij, wij allemaal, zijn de eerste gezondheidswerkers en daarom is het onze verantwoordelijkheid om onze plicht te doen.

Gisteren werd op de balkons het accent gelegd op degenen die op de eerste rij staan ​​en direct levens proberen te redden: de doktoren en verpleegsters. YoHet is essentieel dat dit zo is en dat we ze nooit vergeten of stoppen met hen te steunen.

Maar mag iedereen niet vergeten. Dat applaus dat ze, net als ieder ander, verdienen suppletie van supermarkten, die onze dam zijn tegen hysterie; de dragers, het type op de weg riskeren, ver van hun families, om door te gaan met het op de markt brengen van wat we nodig hebben; de apothekers, van aangezicht tot aangezicht blootgesteld aan de vraag om aandacht van degenen die hen waarschijnlijk zullen infecteren; de veiligheidstroepen, die ervoor moeten zorgen dat we allemaal de regels respecteren, vanaf de straat risico's nemen, terwijl anderen veilig in hun huis blijven. De intern van de penitentiaire centra, die het zonder bezoek of vergunning moeten volhouden, en de funcionarios uit dezelfde centra, die te maken zullen krijgen met gespannen situaties die voortkomen uit diezelfde beperkingen, waarbij ze bezorgde familieleden ver weg hebben achtergelaten, soms tientallen en tientallen kilometers verderop. De zelfstandigen dat ze zullen doorgaan aan de voet van de kloof, hoe ze maar kunnen, waar ze kunnen, elk op hun essentiële plot. De essentiële dienstverleners Ze moeten elke dag het huis uit om te werken. De Agricultores dat ze markten moeten blijven vullen met producten, zodat we kunnen eten... en vele anderen.

Er zijn er zo veel, zo verschillend, die elke dag om tien uur 's avonds moeten worden toegejuicht, dat velen van ons het zullen vergeten. Bij voorbaat onze excuses.

Tot slot moeten we iedereen toejuichen wier bijdrage aan de samenleving precies passiviteit. Het zullen er miljoenen en miljoenen zijn, en ze zullen essentieel zijn. Blijf thuis, besmet niet, wees niet onverantwoordelijk, waak over het leven van anderen. Dat zal de grootste daad van heldenmoed zijn, net zoveel als dat van het toilet dat, met gevaar voor eigen risico, direct levens redt.

Laten we daarom allemaal dat applaus aannemen. Maar laten we het winnen. Elke dag.

Dit is niet voor anderen. Dit is aan jou.