Sánchez waar iedereen bij is: definitieve meningsverschillen of tot het uiterste gedreven strategie?

Er zijn nog maar vijf dagen over voor de inhuldigingssessie die de komende vier jaar de politieke toekomst van Spanje zal markeren, en er zijn nog maar weinig plekken om je te verstoppen of te wachten: Aanstaande maandag zijn eindelijk de brieven van iedereen zichtbaar voor iedereen.

De basisdraad van gesprekken ontwikkeld in de afgelopen maand (een evt overeenkomst tussen de PSOE en Podemos) is verbroken, of zo wordt er van de socialistische kant gezegd. Er is echter al zoveel gebeurd en er is zoveel komen en gaan, strategische zetten en drukpogingen geweest. sotto voce, wat niemand uitsluit (integendeel), dat er plotseling, en tijdens een marathonsessie die het komende weekend zal worden gehouden, eindelijk een akkoord zal worden bereikt in hoge mate tussen Sanchez en Iglesias.

Aan de PSOE, wat de peilingen ook zeggen, je moet het niet riskeren daarop verandert de wind plotseling en staat hij onverwachts, in november, voor enkele stembussen die hem een ​​inzinking of verlies van manoeuvreerbaarheid bezorgen. EN Podemos is nog minder handig, vanwege wat de peilingen zeggen en omdat de schaduw van Errejón op de loer ligt, waardoor het toch al verminderde volume van zijn parlementaire fractie in gevaar komt.

de socialisten, echter, ze hebben meer kaarten om uit de hoes te trekken. Als uiteindelijk de verbintenis met Podemos onmogelijk blijkt (wat verschillende territoriale baronnen enorm zou geruststellen), kan het nog steeds proberen, in juli of zelfs in september, om de onthouding van de oranje of blauwe rangen af ​​te dwingen.

De sinaasappels zijn bang, in een neerwaartse spiraal terechtkomen in de peilingen en ervan uitgaand dat nog enkele maanden van uitval hen zou kunnen leiden tot verkiezingen in november waarin niet kan worden uitgesloten dat ze onder hun record laag van 32 afgevaardigden. die zwakheid, die angst om kansen los te laten die misschien niet herhaald worden (dezelfde die hen ertoe brengt voortdurend te twijfelen aan hun cordon sanitaire tegenover Vox) zou Sánchez kunnen dienen om eindelijk een onthouding van Rivera af te dwingen dat zou de deuren open laten voor een eenkleurige socialistische regering. Zodra dit was bereikt, zocht de president kalm naar specifieke steun om elk van de wetten, elk van de projecten van de wetgevende macht en elk van de jaarlijkse begrotingen uit te voeren. Dat baart hem veel minder zorgen dan het behalen van de inauguratie.

Het valt niet eens uit te sluiten dat Sánchez nog verder wijst: naar de Gehuwde onthouding. Hoewel de huidige strategie van de populaire voor hen heel goed werkt (anderen de schuld geven van de verlamming, zwijgen en zichzelf presenteren als het enige consistente alternatief op de lange termijn), is het niet onmogelijk dat uiteindelijk moment dat ze konden arriveren om een ​​socialistische regering mogelijk te maken met als enige bedoeling het klassieke tweepartijenstelsel te benadrukken en de nieuwe politiek en de nieuwe partijen als enige boosdoeners achterlatend voor de blokkade van deze maanden.

Als we naar het geheel kijken, is de mogelijkheid dat we bij nieuwe verkiezingen terechtkomen heel reëel, Het lijkt nog steeds waarschijnlijker dat Sánchez op de een of andere manier de inhuldiging in juli of september zal bereiken. Misschien is dit de kaart die de waarnemend president heeft uitgespeeld en tot het einde zal blijven uitspelen, geleid door zijn adviseurs: langdurige stress bij de andere partijen, in het vertrouwen dat de angsten of belangen van een van hen er op de een of andere manier uiteindelijk toe zullen leiden dat hij toegeeft, en dat ze een presidentschap op een schotel zullen leggen met weinig of geen hypotheken.

Over een paar dagen weten we of hij geslaagd is.