Zoveel catastrofes aangekondigd... en uiteindelijk was het dit

Als de journalistiek van de 10 jaar Het kwam door de oppervlakkigheid.

We begonnen dat decennium nog steeds met de krant onder de arm. In die tijd kochten veel mensen de krant door naar de kiosk te gaan, een of twee keer per week, vooral op zondag. Een gek deed het zelfs dagelijks...

De krant, in 2010, het was iets fysieks dat werd ontworpen in een redactiekamer, uren en uren werk, en vervaardigd in een fysieke printer, voor duizenden of met honderdduizenden, met tonnen en tonnen inkt en papier. Tegen de tijd dat het uitging, was het nieuws van gisteren. Dit lijkt ons nu bijna ondenkbaar, maar zo was het... in die tijd van de prehistorie. Er waren zelfs opiniestukken en onderzoeken waar weken aan gewerkt werden. ontspan. Voor de nabije toekomst was er altijd de tv, vele uren aan in de keuken, in de woonkamer.

Niet dat toen alles geweldig was. Er was ook manipulatie en leugens, de brede penseelstreek en de gemakkelijke kop, maar er waren tenminste wat vrije ruimte voor reflectie en de lange termijn. Nu lijkt het er zelfs niet op.

Omdat Alles veranderde in slechts een paar jaar tijd. opeens was het internet gemaakt virale en mensen begonnen te denken dat het gek was om twee euro per dag te betalen om het laatste nieuws te lezen. de golf van totaal gratis het overspoelde alles, van boeken tot films, en natuurlijk de pers. Daarmee kwam er nog een: de "gemakkelijke klik".

De lezer hoefde niet langer voor de kioskero langzaam de ene of de andere krant te kiezen om die ter plekke te betalen met een paar munten uit zijn zak, maar had liever alles binnen handbereik in zijn eigen huis. Het was iets fantastisch, toch? nou ja maar había twee problemen: het ene meer prozaïsch en het andere psychologisch.

El prozaïsch is dat de kranten begonnen het moeilijk hebben om de eindjes aan elkaar te knopen: de papieren omdat steeds minder mensen ze kochten en de nieuwe digitale omdat niemand ze kocht; ze gingen vrijuit. Niemand sluit graag af, dus raakten ze verwikkeld in een gekke strijd om aandacht te krijgen en te winnen toehoorders.

Het probleem psychologisch een psycho-sociaal, het was dat mensen minder veeleisend werden en haastig de traditionele en belangrijke beslissing over van welke krant ze informatie moesten halen, vervingen door veertien totaal onbelangrijke dagelijkse beslissingen (klik hier, pik daar...) op basis van impulsen van het moment.

Beide evenementen leidden de pers op hetzelfde pad: bezoeken moesten winstgevend worden gemaakt, Huur opvallende advertenties in, breng als het ware inkomsten in evenwicht, klop aan bij administraties die om subsidies smeken, verlaag de kosten (loonlijst) en trek uiteindelijk de aandacht van een grillige lezer met overtuigende, opvallende, spectaculaire koppen. ..

Dus ineens tussen 2011 en 2015 we waren gevuld met meteorieten die op het punt stonden de aarde te raken, zonnestormen die ons in een paar uur tijd zouden verbranden, vliegende koeien en honderdduizend catastrofes en andere absurde dingen. Het resultaat, als gevolg van overbelichting, is een algemene immunisatie tegen flitsende krantenkoppen, zodat niemand meer iets gelooft en niemand meer serieus neemt. Alles is een krampachtige klik waarbij de lezer (die uiteindelijk dezelfde persoon is als de kiezer) van gemakkelijk naar gemakkelijk springt en niet in de war wil raken of aan het denken gezet wil worden.

De politiek heeft dezelfde weg gevolgd, natuurlijk, want je moet voldoen aan de eisen van de kiezer. Dus als onze kaste leider zei altijd genoeg onzin om de parochie te plezieren, de de banalisering van de afgelopen jaren heeft deze trend nog meer geaccentueerd. Populistische discoursen zijn als paddestoelen uit de grond geschoten op alle punten van het ideologische spectrum. Het is geen kwestie van links of rechts: het raakt de hele samenleving.

En gezegd en gedaan. We waren in 2014 of 2015, en omringd door nog eens honderdduizend aangekondigde rampen, werden we gewaarschuwd de echte catastrofe. Maar we lachen erom. We hebben het niet gelezen en wisten het ook niet. Lawaai omringt alles en maakt alles onbelangrijk.

Zo de aankondiging van de pandemie, herhaald, serieus, met gegevens, het was voor de lezer nog maar één kop tussen duizenden koppen. Weer een om te vergeten, zoals het vijftiende nieuwsbericht dat het was, zelfs in de ernstigste roterend (Direct naast de advertentie die duidelijk maakte wat er met Leticia Sabater was gebeurd, of die ons vertelde dat om de darm goed te laten werken, je hardgekookte eieren moest eten).

wie waarschuwde de komst van één (of meerdere) pandemieën werden verwaarloosd. Het hielp niet eens dat ze in de lucht verschenen sterren dat bevestigde het, roept "ebola", "vogelgriep", "SARS", "influenza A", Etc etc. Omdat ze niet rechtstreeks bij ons aanklopten, hebben we ze in onze hersenen gearchiveerd, voorbij de anekdote, alsof ze gewoon weer onzin waren.

De dreigende catastrofe was tot op de millimeter nauwkeurig beschreven door geautoriseerde stemmen, en had zelfs wat verdedigers met een aanwezigheid in de media. Maar zelfs de voorspelling was getint met zulke apocalyptische ondertonen dat we erom lachten. Zoals wie regen hoort.

Geconfronteerd met zo'n duidelijk risico, Het voldoende voorkomen van de pandemie zou ons hebben gekost, als we het hadden gedaan toen het tijd was, een duizendste deel van wat het nu voor ons zal betekenen om het te ondergaan. Dat in geld, laat staan ​​in mensenlevens.

Maar laten we even nadenken:wat zouden wij kiezers hebben gezegd als een regering, of beter nog, een groep regeringen, gedurende elk van deze jaren een paar miljard dollar had uitgegeven om ons de nodige middelen te verschaffen om het hoofd te bieden? Welke heerser zou de kosten van kritiek kunnen dragen voor het "weggooien" van dergelijke bedragen?

Het voorkomen van de pandemie zou hebben betekend dat het nooit de dimensie zou hebben bereikt die het nu heeft. En als het zo is: Wat zouden we nu zeggen over het geïnvesteerde geld om iets te voorkomen dat nooit zou zijn gebeurd? Welk sappig stukje zou de oppositie, welke oppositie dan ook, kunnen krijgen met zo'n dialectisch arsenaal?

Covid-19 zou ons moeten doen nadenken over de criteria waarmee we het overheidsbeleid beoordelen. Hebben we geen prioriteit gegeven aan onmiddellijke, populistische maatregelen, met electoraal gewin, in plaats van langetermijnvisies? De verantwoordelijken de schuld geven is gemakkelijk, en het is ook een essentiële democratische exercitie, maar Zullen we niet allemaal als samenleving grotendeels verantwoordelijk zijn voor de ingeslagen weg?

Tegenwoordig geven sommigen de regering de schuld omdat ze te laat en slecht heeft besloten (ze zeggen), en anderen geven de oppositie de schuld omdat ze het publiek ontmantelde toen ze regeerde (ze zeggen), maar merkwaardig genoeg Noch de een noch de ander neemt de moeite om te argumenteren tegen de schuld die hen door hun tegenstanders wordt toegedicht. Ieder in zijn bubbel, ieder met zijn spraak, het doet er meer toe om er vuil op te gooien de vijand om toe te geven wat ze verkeerd hebben gedaan De onze.

We kunnen niet voorstellen dat mensen terug gaan naar het lezen van slimme papieren kranten, want de wereld waarin dat mogelijk was, zal nooit meer terugkeren. Maar we zouden een beetje pedagogiek moeten doen om te stoppen met gek klikken, om meer opnieuw te analyseren en een kritische geest te hebben. Dat van tijd tot tijd de experts, de wetenschappers, degenen die weten, en niet de laatste politicus die roept, ongehoord zou zijn. En dat we de kalme toespraak zouden belonen en niet de verhevene zou het einde zijn.

We moeten ernaar streven deze harde les nooit te vergeten. Het onderscheiden van de slop die ons omringt van kwaliteitsinhoud is moeilijk, maar er is maar één manier om dit te doen: met behulp van tijd en kritische geest. Ons niet laten meeslepen door een amorfe partijdigheid, zijn veeleisend met die van onze kant eerder met die van het tegenovergesteldewe zouden veel winnen. Alleen dan zouden we van regeringen kunnen eisen dat ze een langetermijnbeleid voeren, en alleen dan zouden ze bereid zijn om dat beleid te voeren, zelfs als ze hun op korte termijn geen electorale voordelen zouden opleveren.

Want als we, als we hieruit komen, doorgaan zoals voorheen, gaan we slecht, verdomd slecht, om de volgende te ontmoeten.