Vincent loopt alleen

De foto's circuleren door de netwerken en bereiken u via vier verschillende wegen. Zoals de memes. Zoals de slogans van die aan de ene en de andere kant. Dit is de XNUMXe eeuw, viraal.

De straat is verlaten. Vicente, gewend aan het feit dat terwijl hij door zijn stad liep, er altijd iemand aan zijn zijde was die hem begroette, met hem praatte, hem aanraakte, hem herkende, om een ​​foto of een handtekening vroeg, observeerde hij haar zwijgend. Je hebt alle tijd van de wereld om het te doen.

Op iets meer dan 1.000 passen afstand liggen 147 mensen in het ziekenhuis vanwege een plotseling opgekomen virus. 14 liggen op de IC. In hetzelfde ziekenhuis overleden de afgelopen dagen 21 mensen. De komende jaren zal het aantal nog veel groeien.

Maar de steen Vicente weet daar niets van. Gewend aan de drukte van de drukste straat, waar zijn landgenoten hem vijf jaar geleden plaatsten, dankbaar dat hij ze op de kaart zette, omringt hem nu de stilte. Laat de duiven, zachtmoedig en kalm, op zijn schouder zitten, lopen, poepen, de verlaten straten doorzoeken op voedsel dat schaars is in afwezigheid van menselijk afval.

Het zal binnenkort tien jaar geleden zijn sinds de mannen van Vicente Ze wonnen een wereldbeker voetbal. Casillas, Ramos, Piqué, Puyol, Capdevila, Alonso, Busquets, Xavi, Pedro, Iniesta, Villa, Navas, Fábregas, Torres...

Hoe ver alles

Tegenwoordig is Vicente, degene van vlees en bloed, waar hij ook is, gewoon een oudere persoon, een van de vele miljoenen die speciale zorg nodig hebben, nog een die we moeten beschermen. De ziekte maakt ons allemaal gelijk en het verstrijken van de jaren, meer.

We doen er dus goed aan ze met rust te laten, Vicente de Piedra en die andere. Voorbij zijn de tijden van knuffels, glimlachen en selfies midden op straat Er zijn geen competities of sterren meer: groenten van toen. Binnenkort zullen de jongere kinderen niet eens weten wie die stenen heer was.

Laten we hem, zolang het nodig is, met het enige gezelschap van de duiven laten.