2017: Terroryzm w Europie Zachodniej

Ci z Państwa, którzy urodzili się w 1990 lub 2000 roku, mogą pomyśleć, że żyjemy w szczególnie złych czasach, jeśli chodzi o terroryzm i przemoc. W szczególności wydaje się, że terroryzm jest marnować Europa. Tu i ówdzie co miesiąc pojawiają się wiadomości, informacje o akcjach policji, które rozbijają komórki dżihadystów, które miały dokonać strasznych ataków. A innym razem nic się nie psuje, więc w końcu cierpimy z powodu ataków. Zdarzają się, kiedy najmniej się tego spodziewasz, w kraju, w którym najmniej się tego spodziewasz, i często powodują ogromne szkody ludzkie.

Jednak wygodnie jest otworzyć krąg i spojrzeć z perspektywy. Prawda jest taka, że ​​terroryzm w Europie nie rośnie. To prawda, że ​​w ciągu ostatnich dwóch, trzech lat nastąpiła poprawa, ale dane długoterminowe (to jedyna rzecz, na którą warto zwrócić uwagę, jeśli chce się poznać prawdę) są przekonujące.

Szczególnie lata XNUMX. i XNUMX. były znacznie gorsze niż obecnie. Terroryzm wpłynął zatem na serca niektórych społeczeństw europejskich o wiele bardziej niż obecnie, ponieważ co więcej, jego źródło nie tkwiło w importowanych ideologiach czy fanatyzmie religijnym, ale w samej rzeczywistości naszych krajów.

Ten prosty fakt powinien dać nam do myślenia, kiedy oskarżamy innych, zwłaszcza islamski terroryzm, o powodowanie całego zła. Terrorysta prawie zawsze wyrządza znacznie większe szkody na własnym terenie lub w jego otoczeniu niż daleko od nich. Tak stało się z naszym europejskim terroryzmem w drugiej połowie XX wieku i dzieje się dzisiaj z terrorem, który pochodzi z Bliskiego Wschodu. Tam, w Egipcie, w Tunezji, w Iraku czy w Afryce Północnej i Środkowej, znacznie częściej niż tutaj, powoduje największe szkody. Europejskie media skupione na naszych własnych lękach mówią nam praktycznie tylko o zamachach w Madrycie, Berlinie, Brukseli czy Londynie. Ale jest dużo terroryzmu, znacznie poważniejszego i, jeśli to możliwe, okrutniejszego, który odbywa się bezkarnie, tysiące kilometrów od Europy.

Czy to oznacza, że ​​nie powinniśmy być czujni, że możemy rozluźnić napięcie w walce z terrorem? Nie. Wręcz przeciwnie. Walka z przemocą jest być może najważniejszą bitwą, jaką ludzkość musi nadal toczyć, a Europa musi być na czele. Bo jeśli my, Europejczycy, powinniśmy się czegoś nauczyć z naszego własnego terroryzmu XX wieku, to tego, że agresorów stawia się w szeregu z działaniami policji lub wymiaru sprawiedliwości, ale ostatecznie pokonuje się ich dopiero wtedy, gdy ich poparcie w społeczeństwach słabnie, choćby minimalnie. one pokrywają.

Nadal będziemy narażeni na ataki, ale prędzej czy później kraje, na których terror gromadzi poparcie i liderów, zaczną odwracać się od tych idei. Niewątpliwie wielu już w miejscach, które były ich pierwotną wylęgarnią, odrzuca brutalny fanatyzm, chociaż proces ten będzie powolny i będzie przychodził i odchodził przez lata, ponieważ są to złożone społeczeństwa, a bieda zawsze jest bodźcem do przemocy. Ale w końcu to szaleństwo skończy się rozpuszczeniem, jak to zwykle bywa z tymi, którzy próbują zmienić koegzystencję, aby narzucić się przemocą. Ludzie na całym świecie chcą po prostu żyć w pokoju. Terroryści, jeśli społeczeństwo jest im przeciwne, nigdy nie osiągają swoich celów. Tak więc islamski terroryzm w końcu wymrze, tak jak wszystkie inne przed nim i tak samo jak wszystkie te, które pojawią się w przyszłości. Jego własne społeczeństwo, to, w którym powstał i dorastał, pokona go.