Katalonia i jebany język

Reakcja władz na zamachy w Barcelonie była całkiem dobra. Chociaż zdarzały się dziwactwa i próby spierdolenia sardynek, politycy na ogół stanęli na wysokości zadania, ignorując nawet niezbyt fortunne wypowiedzi, gdy przychodzili z przeciwnicy. ON narzucił współpracę między administracjami, w odpowiednim tonie. Oczywiście takie wydarzenia zawsze pozostawiają rozliczenia w toku, ale generalnie we wszystkich doceniano próbę zapomnienia o zarzutach lub przynajmniej odłożenia ich do czasu, aż sytuacja się unormuje.

Sieci społecznościowe to coś innego. Niemal natychmiast po atakach pojawiła się tam nienawiść z całym ładunkiem łajdactwa. Wymówki, przypisywanie winy (kiedy jeszcze nie wiedziano nawet jednej dziesiątej tego, co się stało) natychmiast stały się normą. Liczni kamikadze natychmiast skupili się na swoim przeciwniku, a każdy z nich używał swojej flagi, a przede wszystkim języka, jako broni do rzucania według własnego uznania. dranie.

W makabrycznej metaforze tego, czym jest dzisiejsze społeczeństwo, prasa niemal natychmiast wiernie podążyła za tym samym schematem, który zapoczątkowali tweeterzy. Znani dziennikarze, zanim naprawdę dowiedzieli się, co się stało, już wypluwali swoje oburzenie, najpierw na Twitterze, a później w artykułach, plując nienawiścią do woli. Wielki wkład w koegzystencję, bez wątpienia; będziesz musiał im podziękować.

Teraz, pięć dni po ataku, kula śnieżna jest już nie do powstrzymania. Cała początkowa wielkość rozpływa się w morzu podziałów i nic nie zostanie uratowane: wina jest zawsze inna, nie ma wątpliwości, i trzeba to wcierać, aby uzyskać cięcie.

Nie ma znaczenia, że ci, którzy sieli kąkol, początkowo stanowili mniejszość zarówno po jednej stronie, jak i po drugiej stronie. Społeczeństwo w końcu kupuje mowę radykałów, jeśli mają głośniki, ponieważ ich mowa jest prostsza i oszczędza irytującej wady myślenia i doceniania niuansów.

Wyzwalaczem do podziału był po raz kolejny język. Różnorodność językowa, która powinna być naszą dumą i skrupulatnie szanowanym dziedzictwem, była przez półtorej dekady głównym bodźcem fundamentalistów, których jest coraz więcej. Tego samego argumentu używają nieświadomie barbarzyńcy i ich przeciwnicy, ponieważ obaj próbują narzucić swoją jednojęzyczną wizję tego, czym powinno być państwo. Twój pieprzony kraj.

Tweet Mossos w języku katalońskim, przesłany dalej dwa tysiące razy, może być przedmiotem słusznego gniewu kastylijskich fundamentalistów, którzy nieświadomie zignorują fakt, że ten sam tweet, w języku hiszpańskim i przesłany dalej trzy tysiące razy, współistnieje z poprzednim w sieciach . Puigdemont pojawi się w mediach mówiąc po katalońsku, ignorując najdrobniejsze odniesienia do hiszpańskiego, co może być do zaakceptowania, ale zapominając nawet o najmniejszych odniesieniach do istnienia czegoś, co nazywa się Hiszpania, co zmusi go do dziwacznych objazdów w swoim przemówieniu. nikogo ze swojej parafii nie zgorszył.

Za pomocą kilku takich małych knotów małostkowości sieci natychmiast zbudowały kulę śnieżną zwaną nienawiścią i zaczęły ją radośnie powiększać:

Za chwilę wszyscy wymknęli się spod kontroli, rozmawiając o słupkach, że gdyby burmistrz Barcelony była z PP, ukrzyżowaliby ją za to, że ich nie postawiła; a przeciwnicy mówiący o pozbawieniu mossos pewnych uprawnień w sprawach antyterrorystycznych, co pokazuje, że wina za wszystko leży po stronie faszystowskiego rządu hiszpańskiego; a inni z mapą Katalonii w wiadomościach, ze wszystkimi punktami pochodzenia i przeznaczenia dżihadystów wygodnie wyszczególnionymi, pokazując w ten sposób, że korzeń wszystkiego jest w Katalonii, tylko w Katalonii, nic więcej niż w Katalonii; i tych z zewnątrz z bojkotem niektórych władz w jednolitych demonstracjach; a potem wszystko inne, a przede wszystkim stały, ciągły wyrzut językowy, w wymiotującym krzyżowym ogniu.

#Well_well_go_you_all_to_fry_asparagus

Mieszkańcy Barcelony, pomimo rosnącej popularności, nadal dają przykład uprzejmości i wiedzą, jak zasłużyć na lepszą okazję. Nasi politycy (w pewnym momencie) i nasza prasa (w zbyt wielu) powinni się wstydzić. Ale nie zamierzają tego zrobić: będą nadal pożerać padlinę i nazywać sępami tylko te sępy, które są przed nimi, bez patrzenia w lustro ani na chwilę.

Koegzystencja, rozsądny dialog i wyważona ocena tego, co się wydarzyło, są wykluczone z tablicy, bo liczy się tylko zrzucenie winy na innych i żeby ta część opinii publicznej, która każdego interesuje, w końcu kupiła ten dyskurs.

W pewnym momencie powinien wybuchnąć obywatelski bunt normalnych ludzi, ludzi nie tak upolitycznionych i nie tak zidiotyzowanych przez slogany, którzy będą wysyłać te wszystkie mistyfikacje nienawiści, żeby usmażyć małpy. I to nie tylko poprzez bierność, ale poprzez aktywne głosowanie. Inne głosowanie, które być może dzisiaj, jeśli znajdzie nawet partie polityczne, może się na nim oprzeć.

Był czas, dwadzieścia pięć czy trzydzieści lat temu, kiedy mieliśmy realną szansę na zbudowanie dużego, otwartego i hojnego kraju. Kraj podobny do (kilku) więcej niż na świecie. Cywilizowany kraj, który dał przykład pluralizmu. Ale ten moment został w tyle. Zamiast tego, na własną odpowiedzialność, żyjemy teraz w mieszaninie niechęci i nieufności, prawdziwej beczce prochu, z której nikt, bez względu na to, jak bardzo jest arogancki, tak naprawdę nie wie, jak się wydostaniemy. Odpowiedzialni za to wszystko mają określone imiona i nazwiska. Jego ulubionym zajęciem jest wymyślanie resentymentów, powiększanie drobiazgów i czerpanie z nich korzyści politycznych. Obwiniają i demonizują, pakują swoją nienawiść, a następnie sprzedają ją w formie tweetów, w formie artykułów, w formie talk show z dużą publicznością.

Tak będą kontynuowane. A ty, czytelniku, będziesz nadal kupował te przemówienia. Więc ty też jesteś odpowiedzialny. wszyscy jesteśmy.