[Wpis użytkownika] Odpowiedź na artykuł „Co to jest transwersalność?”

od koleżanki Joan Pérez

Przez Aragońskiego Demokratę.

To pierwszy artykuł, który napisałem dla tej strony i mam nadzieję, że posłuży jako wkład i będzie konstruktywny w debacie. Nie ma to na celu dyskredytacji ani potępienia, ale raczej krytykę aspektów rozwiniętych przez kolegę oraz momentów, w których moim zdaniem jego analiza zawodzi.

W debacie, którą toczy się obecnie w Podemos, pytanie o to, czym jest przekrojowość, nie może być bardziej trafne, ponieważ to właśnie w obrębie przekroju musimy ustalić zwycięską strategię. Zwycięska strategia, której celem jest zastosowanie programu wyborczego, w ramach którego odwrócimy prowadzoną politykę, która zagraża modelowi społeczeństwa, którego potrzebuje Hiszpania. Na szczęście w Podemos nikt nie kwestionuje treści programu; Debata toczy się nie tyle na „co”, ile na „jak”. Dylemat polega na tym, jakie powinny być kierunki działania na cztery lata, abyśmy w następnych wyborach mogli rządzić, aby łatwiej i zgodnie z prawem realizować program, co musi być celem Podemos.

To, że Podemos odniosło taki sukces od chwili swego powstania, nie polega na tym, że różni się od klasycznych partii postawą instytucjonalną, dyskursem czy słynnym „tonem”, lecz polega na oferowaniu rozwiązań problemów ludzi, takich jak wdrożenie podstawowego dochodu lub referendum w Katalonii. Gesty takie jak nieobecność na przyjęciach były już wykonywane bez naszej pomocy przez IU lub ERC przed Podemos. Sukces Podemos polega na czymś zupełnie przeciwnym – na umiejętności zapewnienia programowi socjaldemokratycznemu atrakcyjnego dyskursu dla tych, którzy nie uważają się za lewicowców. Kiedy Pablo Iglesias mówił o UBI jako o miarze „zdrowego rozsądku”, oddzielał te środki od pewnych sentymentów, których wiele osób nie podziela. Sukces polega na tym, że program dotarł do osób, do których w innym przypadku by nie dotarł.

Ale to nie znaczy, że mamy przypominać stare partie, tutaj nikt nie zamierza wprowadzać dyscypliny wyborczej, karierowiczostwa czy drzwi obrotowych. W każdym razie musimy zbudować nową partię przy użyciu nowych metod, ale niech te metody posłużą do tego, aby propozycje obywateli mogły zostać zastosowane za pośrednictwem obecnie obowiązujących kanałów, które choć mniej lub bardziej nam się podobają, są jedynymi gwarantujące ich zgodność.

Ale właśnie z tego powodu nie powinniśmy być kolejną partią, jeśli cokolwiek zostało pokazane, to to, że strategia „Wyciągniętej ręki” 26J była poważnym błędem, gdyż po „wstrzymaniu się” nie możemy liczyć na ewentualny sojusz PSOE z podjąć się zmiany, ale powinno to nas bardziej zachęcić do podboju przestrzeni opuszczonej przez PSOE, która porzuciła wszelkie pragnienia bycia agentem rywalizującym o zwycięstwo i ponownie potwierdziła swoją pozycję siły podporządkowanej PP.

Dlatego też, choć drogi się rozeszły, dotarliśmy do tego samego kamienia milowego, jakim jest ogromna szansa, przed jaką stoimy, aby zbudować większość kwalifikowaną i uwieść, aby osiągnąć zwycięstwo. Teraz ta większość, którą towarzysz utożsamia się z tradycyjną lewicą, ci, którzy tęsknią za regeneracją instytucji i ludźmi odideologizowanymi, mogą czuć się bardziej atrakcyjni, jeśli są zlokalizowani w tym, co nazywa się „centrum”; i które partner opisuje jako fałszywe lub nie do zdobycia dla partii takiej jak Podemos

Moim zdaniem te grupy ludności nie zrozumieją wielu stwierdzeń Podemos, jeśli nie wykorzystają ataku na reżim własną bronią. Julio Anguita powiedział dwie rzeczy: Przestrzegać Konstytucji i Programu, Programu, Programu. Nie możemy dawać reżimowi nawet najmniejszego narzędzia uwodzenia, a porzucając dyskurs, który może przyciągnąć wszystkich tych ludzi, rozmawiając z nimi w języku, którego nie rozumieją i postrzegając ich jako rzeczy, z którymi się nie identyfikują, nie robić nic innego, jak tylko budować mur pomiędzy projektem Podemos a zaufaniem takich osób.

Dlatego nie warto być w tych aspektach kategoryczny, bo jeśli przedstawimy program jako coś, co nie jest umiarkowane i ukierunkowane, stracimy legitymację do jego stosowania. Używając jego terminów, nie dajemy reżimowi przewagi, między innymi dlatego, że użyte prawidłowo stanowią najpotężniejszą broń pozwalającą jasno i jednoznacznie wskazać jego sprzeczności. Kiedy odwołują się do konstytucji, której nie przestrzegają, dajemy ludziom możliwość odkrycia, że ​​nasz projekt jest słuszną decyzją w obronie ich interesów.

Kolega mówił też o upolitycznianiu życia codziennego i ma rację, trzeba powiedzieć, że problemy codziennych obywateli są problemami politycznymi, a więc mają polityczne rozwiązanie, tym bardziej chcę rozwinąć moją tezę, że musimy się wzmocnić instytucjonalnie, aby dać gwarancje, że te problemy znajdą rozwiązanie z naszej strony, co z pewnością będzie miało większą legitymację, jeśli zostanie osiągnięte kanałami instytucjonalnymi. Nie powinno to w żadnym wypadku oznaczać dyskredytowania pracy wykonanej przez społeczeństwo obywatelskie, ale raczej gwarancję wobec naszych przeciwników, którzy ją dyskredytują.

Jeśli chodzi o feminizację polityki, chcę zwrócić uwagę na coś, co polega na tym, że należy ją utożsamiać z wartościami macierzyńskimi, czego nie znalazłem u Thatcher, Merkel czy Le Pen jako przykładów kobiet w polityce. Bronienie tych wartości jest ważne, niemniej jednak uważam, że nie możemy zapominać, że celem jest wdrożenie programu, o który musimy wygrać, a kto będzie rywalizował, wygrywa. Model polityczny opiera się przede wszystkim na dychotomii konfliktu, na rywalizacji, więc nawet jeśli nie chcemy, musimy konkurować, aby wygrać.

Na koniec przytoczę analizę, którą García Linera (wiceprezydent Boliwii) przeprowadził jakiś czas temu w Otra Vuelta de Tuerka: Aby osiągnąć nasze cele, musimy zrobić Gramsci-Lenin-Gramsci. Oznacza to, że kiedy już upolityczniliśmy życie codzienne, co zostało już osiągnięte, ponieważ jesteśmy w centrum zarządu, nadszedł czas, aby pokonać wroga. Aby to osiągnąć, musimy zadbać o to, aby wszyscy widzieli w nas legitymizację, ponieważ chcąc usunąć podstawy reżimu, musimy być partią większości oraz ilościowo i jakościowo przezwyciężyć „konstytucjonalizm” i zmusić obrońców reżimu do zaakceptowania naszych paradygmaty. Osiągniemy to tylko wtedy, gdy odrzucimy stare definicje, które podobnie jak Hiszpania w 78 r. pozostały w tyle. Musimy uwieść społeczeństwo obywatelskie, aby ustanowiło nowe hegemonie i w ten sposób pokonało reżim.