Odejdź, panie Sanchez.

Wielu z nas dorastało z hegemonicznym PSOE. Partia mogła wygrać lub przegrać wybory (na ogół je wygrywała), ale jej celem zawsze był rząd Hiszpanii i nigdy nie opuściła orbity 130-200 posłów. Tak było i wydawało się, że tak będzie zawsze.

Jednak siedem miesięcy temu PSOE uzyskała 90 posłów i ledwie utrzymała drugie miejsce wśród partii hiszpańskich. To było coś niesłychanego, katastrofalnego, ale nic się nie stało. Miesiąc temu osiągnął 85, przewaga miejsca nad trzecim miejscem zmniejszyła się jeszcze bardziej, a różnica do pierwszego miejsca osiągnęła poziom niespotykany wcześniej.

Ocena wyników wyborczych zawsze opiera się na ich skrzyżowaniu z ostatnimi oczekiwaniami. A ponieważ oczekiwania wobec PSOE były, co do wyborów 26-J, jeszcze gorsze niż ostateczny wynik wyborczy, klęska innych wymazała z pamięci socjalistów ich własną i monumentalną katastrofę.

Ale dane to dane. Nie ma się gdzie ukryć i nie ma sposobu, aby się oszukać. Pedro Sánchez doprowadził PSOE do dwóch najgorszych wyników w historii. Został za swoją partią jak nigdy dotąd, bezbronny wobec solidności Partii Ludowej. Sánchez zmienił PSOE w partię bezbronną, przegraną w drobnych bitwach o hegemonię… na lewicy. Kto cię widział i kto cię widzi, Partio Socjalistyczna, podporządkowującego się walce o rolę drugorzędnego.

Teraz PSOE musi wybrać między ułatwieniem inwestytury Rajoya, stworzeniem nowego paripé negocjacyjnego lub wymuszeniem trzecich wyborów. Dziś nikt nie wie, co do diabła zrobi Sánchez i właśnie ta niekonsekwencja jest największym dowodem jego porażki. Ale czy ostatecznie ulegnie Rajoyowi, czy doprowadzi do rozpisania trzecich wyborów, nie będzie miał do odegrania żadnej roli, ani jako lider opozycji, ani jako kandydat na prezydenta rządu w nowych wyborach.

Trwa Kongres Federalny, który nigdy się nie kończy, ponieważ partia zawsze idzie niewłaściwą stopą, czekając na cud, który nigdy nie nadejdzie, na rząd, na który nigdy się nie zgodzi, na magiczną decyzję, która rozwieje mgłę…

Ale dość rozpraszania uwagi: nie mogą dłużej czekać. Muszą pilnie szukać zastępstwa i powinni być w stanie udostępnić go publicznie, gdy rozpocznie się nowy kurs, czyli bardzo szybko.

Zrobią to? Jak? Gdzie mają szukać?

PSOE znajduje się w sytuacji nadzwyczajnej i musi ją pilnie rozpoznać. Jeśli się myli, partia pogłębi nieefektywność, w której od dawna jest pogrążona. Do tego nowość: na scenie politycznej jest substytut, który właśnie czeka, aż PSOE popełni ostatni błąd, chcąc go zastąpić: nazywa się Podemos. Podemos może to osiągnąć tylko wtedy, gdy socjaliści utorują mu drogę. A Sánchez jest wielkim jasnowidzem.

Tym samym PSOE musi zdecydować się na bezpieczną wartość. Nie stać cię na eksperymenty. Trzeba wybrać znanego kandydata (czy wybory przed końcem roku, czy nie, debiutant nie ma czasu na rozgrzewkę i chłonięcie opinii publicznej). Nowy lider musi zapewnić solidną, skonsolidowaną obsadę głosów, która gwarantuje PSOE, że już na starcie nie straci gruntu około XNUMX mln głosów. W tym przypadku kandydat powinien sumar jakąś dodatkową wartość dodaną tych, które dziś mogą zmobilizować część elektoratu, nieważne jak małą: przynętę, która angażuje jednych, nie odstraszając innych. Kandydat może na przykład być niepełnosprawny, być kobietą lub mieć południowy akcent, a do tego mieć już rozpoczętą karierę polityczną. Oczywiście nie możesz mieć więcej niż pięćdziesiąt lat (najlepiej poniżej czterdziestki). Im więcej takich cech, które mogą być dziś społecznie cenione i dają plus, tym lepiej: kandydat musi łączyć nieco nowatorskie z konsekwentnym.

Ta osoba istnieje i tak naprawdę jest tylko jedna. Nieco bardziej przemawia na jej korzyść fakt, że Susana Díaz nie jest lubiana przez niektóre sektory, wyrafinowane lub wykwintne. Fakt, że jest to odrażające dla najbardziej lewicowego serca Hiszpanii, uosabianego obecnie przez połowę elektoratu Podemos, jest również odrażający. Obsesja PSOE na punkcie Podemos prawie kosztowała ją przetrwanie, więc nadszedł czas, aby partia skupiła się na sobie i własnych wartościach, czy to się ludziom wokół niej podoba, czy nie. Tylko wtedy będzie mógł odzyskać grunt. Następnie, z sakwą ponownie wypełnioną siedmioma lub ośmioma milionami wyborców, będzie mogła negocjować z osobami trzecimi z jedynej pozycji, z której PSOE zawsze to robiła: hegemonii. Ale w międzyczasie Partia Socjalistyczna potrzebuje pewnej dozy skupienia się na sobie, wycofania się w swoją istotę, uzupełnienia tego kilkoma nowościami, które mogą być jedynie kosmetyczne, ale będą atrakcyjne dla przeciętnego wyborcy, który nie jest zbyt upolityczniony ani zainteresowany: wyborca, który chce nowości, ale nie głębi. Ten wyborca ​​domaga się nowego, łatwo rozpoznawalnego przywódcy, innego tonu i przyziemnego, ostrego, jasnego, mocnego przemówienia, które powraca do tego, czym była Partia Socjalistyczna i pozostawia nijakie formy Sáncheza w kącie, dopóki nie będzie można ich później odzyskać negocjować, ale zawsze z pozycji siły i wyższości.

Kandydat, który może osiągnąć wszystko, ma tylko imię i wszyscy wiemy, czym ono jest. Są już spóźnieni.