[OPINIA] Mit braku elastyczności hiszpańskiego rynku pracy.

[artykuł autorstwa liber_all]

Elastyczny: RAE 3. przym. Nie podlega to ścisłym regułom, dogmatom i przeszkodom.

Bardzo często zdarza się, że ludzie, zwłaszcza ci, którzy nazywają siebie liberałami, elastycznie odwołują się do ram prawnych pozbawionych przeszkód i przepisów dotyczących zatrudniania i zwalniania pracowników przez prywatne firmy.

Kiedy osoby te wymieniają sztywność jako przyczynę bezrobocia strukturalnego, mówią nam, że hiszpańskie ramy prawne są restrykcyjne w odniesieniu do zatrudniania i zwalniania.

Elastyczność: Możliwość łatwego dostosowania się do różnych okoliczności lub dostosowania standardów do różnych sytuacji lub potrzeb.

Prawda jest taka, że ​​hiszpański rynek pracy jest dość elastyczny, co jest wynikiem kilku reform przeprowadzonych w ciągu ostatnich 35 lat. W obecnych czasach pracodawca może zwolnić pracownika bez powodu i uzasadnienia innego niż zwykła chęć i może zatrudnić nawet na godzinę. Istnieje wiele umów, które dostosowują się do prawie wszystkich sytuacji, w jakich może się znaleźć pracownik, można go zatrudniać na czas nieokreślony, ale na okresy nieciągłe, można zatrudniać wyłącznie w celu wykonania pracy lub świadczenia usług, w celu zastąpienia innego pracownika, na określony czas Ustalono, że może to być nawet jeden dzień, na czas nieokreślony, istnieją nawet szczególne przypadki dla pracowników odbywających staże lub umowy szkoleniowe.

To samo dzieje się w przypadku zwolnienia, pracodawca może zwolnić w dowolnym momencie i bez podania przyczyny w zamian za odszkodowanie, które jest po prostu doliczane do kosztów pracownika. Rekompensata ta maleje wraz z każdą reformą, zdarzają się jednak przypadki, w których zanika lub jest jeszcze bardziej zmniejszana. Dzieje się tak w przypadku zwolnień dyscyplinarnych lub zwolnień z przyczyn obiektywnych.

Tym samym prawo pracy jest bardzo elastyczne, łatwo dostosowuje się do bardzo różnych okoliczności, sytuacji czy potrzeb.

Następne pytanie brzmi: czy elastyczność przyczyniła się do położenia kresu bezrobociu strukturalnemu? Odpowiedź jest oczywiście negatywna, co widzimy na co dzień. Widzimy, jak to wyglądało w przeszłości.

Najważniejsze reformy rynku pracy zaznaczono na czerwono:

9 października 1984

CEOE, UGT i rząd socjalistyczny podpisały Porozumienie Gospodarczo-Społeczne w celu wspierania zatrudnienia i zdecydowano otworzyć drzwi do zatrudnienia tymczasowego.

http://elpais.com/diario/1984/10/10/economia/466210807_850215.html

13 de junio de 1994

Była to najintensywniejsza reforma pracy na hiszpańskim rynku pracy, promowana przez rząd socjalistyczny bez udziału związków zawodowych.

Nowe środki oznaczały złagodzenie przepisów dotyczących zawierania umów i rokowań zbiorowych. Przedsiębiorstwa otrzymały nowe narzędzie, wraz ze wzrostem przyczyn zwolnień z przyczyn technologicznych lub ekonomicznych siły wyższej oraz przyjęto mobilność funkcjonalną i geograficzną ze względów technicznych, organizacyjnych i ekonomicznych. Powstała nowa umowa o naukę, tzw. umowa śmieciowa, która regulowała agencje pracy tymczasowej (ETT).

http://elpais.com/diario/1994/06/14/economia/771544808_850215.html

28 kwietnia 1997

Organizacje pracodawców CEOE i CEPYME oraz związki UGT i CCOO podpisały Porozumienie o Stabilności Zatrudnienia i Rokowaniach Zbiorowych, które obowiązywać będzie przez cztery lata. Porozumienie podzielono na trzy części: środki mające na celu zwalczanie niepewnego zatrudnienia, reformę rokowań zbiorowych i pokrycie luk regulacyjnych. Konsensus doprowadził do podpisania nowej umowy na czas nieokreślony z niższą odprawą (33 dni w porównaniu z 45 obowiązującymi). Zatrudnianie na stałe stało się tańsze

http://elpais.com/diario/1997/04/29/economia/862264820_850215.html

Pełną chronologię można znaleźć tutaj http://economia.elpais.com/economia/2010/06/15/actualidad/1276587186_850215.html

Seria zawierająca wykres sięga dopiero 2004 roku, ale wszyscy znamy tę historię. Brutalny wzrost bezrobocia i nowa reforma rynku pracy przeprowadzona przez Zapatero w 2009 r., która nie zapobiegła dalszemu niszczeniu zatrudnienia w bardzo wysokim tempie przez kolejne 3 lata.

6 marca 2009

Rada Ministrów zatwierdziła dekretem z mocą ustawy sześć nadzwyczajnych środków utrzymania i promocji zatrudnienia oraz ochrony osób bezrobotnych, biorąc pod uwagę, że propozycje te zostały już wystarczająco przedyskutowane przy stole dialogu społecznego.

http://elpais.com/diario/2009/03/07/economia/1236380402_850215.html

Podsumowaniem tych 35 lat jest ciągły wysiłek na rzecz ułatwienia zwalniania i zatrudniania, pośrednie środki promujące zatrudnienie, takie jak obniżka składek, środki ograniczające płace itp. Krótko mówiąc, zwiększenie elastyczności.

Nie możemy jednak dostrzec związku przyczynowego między tymi środkami a spadkiem bezrobocia; w żadnym wypadku tendencja nie uległa załamaniu i po 35 latach elastyczności bezrobocie strukturalne jest stałym elementem hiszpańskiej gospodarki, a wielkość zatrudnienia jest niezwykle wrażliwa na zmiany rozwój ekonomiczny.

Dlatego nie ma sensu nalegać na jeszcze większą elastyczność w rozwiązywaniu problemu, skoro 35 lat doświadczenia pokazało nam, że takie działania są bezużyteczne.

W tym miejscu należy coś wyjaśnić, tytuł „błędu braku elastyczności hiszpańskiego rynku pracy” jest tylko częściowo prawdziwy, ponieważ odnosi się jedynie do tego, co zdecydowana większość ludzi rozumie pod pojęciem „elastyczności”, czyli tego, co zostało o czym do tej pory rozmawialiśmy. Ale to odnosi się tylko do elastyczności zewnętrznej, ewidentnie obecnej na rynku, na którym można zniszczyć i odtworzyć 2 miliony miejsc pracy w ciągu zaledwie 6 lat, a nie uwzględnia elastyczności wewnętrznej, która jest czymś bardzo ważnym i gdzie może być prawdziwą przyczyną powtarzającego się bezrobocia.

Polecam przeczytać, nie jest długi i jest dość bezpośredni. Z tego dokumentu wyodrębniam następujące pomysły.

https://www.uam.es/otros/jaeet13/comunicaciones/14_Macroeconomia_y_MT1/Lebrancon_Nieto.pdf

W tabeli i na wykresie widać liczbę godzin przepracowanych na pracownika oraz zróżnicowanie godzin przepracowanych w latach 2007–2011, w środku kryzysu.

W latach 2007/2008 tendencja została przełamana i w czasie kryzysu wzrosło bezrobocie, ale wzrosła liczba godzin przepracowanych na jednego pracownika, inaczej niż w zdecydowanej większości krajów OECD. Pokazuje to charakterystykę hiszpańskiego rynku pracy, który jest w stanie szybko zniszczyć i stworzyć miejsca pracy, ale jest bardzo nieefektywny w rozkładaniu obciążenia pracą.

Poniżej przedstawiono stopę bezrobocia przy dwóch założeniach, przy których obciążenie pracą i liczba ludności aktywnej zawodowo zostają utrzymane, ale utrzymuje się tendencja do zmniejszania się liczby przepracowanych godzin.

Dlaczego jednak zdolność hiszpańskiej gospodarki do rozłożenia obciążenia pracą jest tak ograniczona?

Jednego z powodów można doszukać się w skali biznesowej.

Załóżmy, że próbujemy rozdzielić dane obciążenie pracą między określoną liczbę pracowników. Aby móc zwiększyć siłę roboczą o nowego pracownika, firma potrzebowałaby 51 pracowników w pierwszym scenariuszu alternatywnym i 17 w drugim. Operację tę przeprowadzono przy założeniu, że firma nie może zmienić całkowitego obciążenia pracą i że wszyscy pracownicy zrezygnują z pracy w tym samym czasie do czasu otrzymania nowego stanowiska z identycznym harmonogramem. Nie rozważa się tutaj kombinacji stanowisk o różnym obciążeniu pracą. W pierwszym scenariuszu alternatywnym, przy średnim dniu pracy wynoszącym 33,8 godzin, zatrudnionych jest 52 pracowników sumarByła to taka sama łączna liczba godzin, jak kolejnych 51 w przypadku prawdziwego dnia: 1.756 godzin. W drugim scenariuszu alternatywnym 18 pracowników przy 32 godzinach osiągnęłoby takie samo obciążenie pracą jak 17 przy 35,4: 585 godzin tygodniowo. W 2011 r. w Hiszpanii jedynie od 6 do 6,5% przedsiębiorstw zatrudniających pracowników zatrudniało co najmniej 17 osób. Firm zatrudniających powyżej 50 pracowników było jeszcze mniej: zaledwie 1,7 proc. Należy wziąć pod uwagę, że w 55 roku 2011% firm miało jednoosobową działalność gospodarczą, a więc nie zatrudniało pracowników, a w poprzednich latach ekspansji odsetek ten nigdy nie spadł poniżej 51%. Ponadto spośród firm zatrudniających pracowników prawie 80% z nich zatrudnia 5 lub mniej osób. Wymiary te drastycznie ograniczają zdolność firm do elastycznej redystrybucji swojego obciążenia wewnętrznie.

W rzeczywistości wielkość przedsiębiorstw, kwestia całkowicie zapomniana, wykracza poza problem elastyczności siły roboczej i jest silnie powiązana z produktywnością, inwestycjami w badania i rozwój, skłonnością do eksportu, a wszystkie one są wadami hiszpańskiej gospodarki w porównaniu ze środowiskiem.

Drugie można spotkać w środowisku biznesowym.

Stosowanie przez pracodawców umów o pracę w niepełnym wymiarze czasu pracy i innych formuł wewnętrznej elastyczności, które implikują odmienny rozkład czasu i nakładu pracy, może być ograniczone z trzech powodów. Pierwsza odnosi się do przyzwyczajenia lub zwyczaju, dzięki któremu praca w niepełnym wymiarze godzin jest typowa dla określonych sektorów, zawodów i grup.

Drugi powód związany jest z prostotą naliczania i stosowania zwolnienia jako mechanizmu dostosowawczego. Kiedy pracodawca musi zmniejszyć obciążenie pracą lub masę wynagrodzeń, o wiele łatwiej i szybciej jest dopuścić do wygaśnięcia umowy tymczasowej lub zwolnić jednego lub więcej pracowników, niż zaczynać przeliczanie godzin i płac, aby utrzymać siłę roboczą w nienaruszonym stanie.

Trzeci powód jest powiązany z tym drugim. Możliwość zwolnienia może mieć wpływ dyscyplinujący na pracowników.

Dwie z tych trzech przyczyn są związane z dualnością rynku pracy, dualnością stworzoną sztucznie przez ustawodawstwo i która pociąga za sobą inne problemy, takie jak nadmierna rotacja, a co za tym idzie brak specjalizacji, słabe poczucie jedności między pracownikiem a jego firmą, itp.

Podsumowując, po wybraniu elastyczności jako przyczyny/rozwiązania bezrobocia (oczywiście nie jest to jedyny czynnik, który należy wziąć pod uwagę, kwestię niższych wynagrodzeń pozostawimy na inny wpis) musimy skupić się na działaniach promujących elastyczność wewnętrzną, zwłaszcza poprzez stworzenie warunków mających na celu zwiększenie wielkości przedsiębiorstw i skorygowanie błędów prawnych, które spowodowały dualizm rynku pracy, nie powodując przy tym zmniejszenia ochrony zatrudnienia (i tak już dość rzadkiej).