Avrupa nereye gidiyor?

Avrupa'da bir hayalet dolaşıyor ve bu popülizm değil. O populismo, her ne demekse sözcükbaşımıza gelenlerin nedeni değil sonucudur.

Ortam güvenilir olduğunda insanların deneme yapmasına, hayal kurmasına veya sorunlarına çözüm bulmak için paralel dünyalar aramasına gerek kalmaz: Gerçek dünya onlara yeter. Ancak etrafımızdaki her şey bulanıklaştığında, tavırlarla ve yalanlarla dolu olduğunda, çoğu zaman en bilinçli olan bazı vatandaşlar, doğru ya da yanlış, büyülü ya da değil, farklı çözümler arayarak her şeyden kaçarlar.

Bizim, yani Avrupa'nın sorunu, dünya savaşının sona ermesinden bu yana, hatta onlarca yıl geçtikçe, siyasi sınıfın bir dizi montaj başlatması. toplumun iyiliği için Avrupa Birliği, refah devleti ve onun gerektirdiği her şey bizim için iyi bir başlangıç ​​noktası oldu ve başlangıçta muazzam bir halk desteğine sahiptiler ve hâlâ kısmen koruyorlar. sonunda bizim haçımız haline geldiler.

Politikacıların hedefleri ile sokağın duyguları arasında özeleştiri, sürekli gözden geçirme, güncelleme ve temas eksikliği yaşandı. Sonuç olarak siyasete karşı hoşnutsuzluk, ön saflara çıkma anını beklerken, yavaş yavaş arttı. Ve son on yılın sonundaki ekonomik durgunluğun hepimizi etkileme zamanı geldi. Pek çok ülkenin hemen ardından toparlanmasının pek önemi yok, çünkü diğerleri bir kenara bırakıldı ve hepimiz başarısızlık duygusundan etkilendik. Ciddi sorunlar söz konusu olduğunda toplumlar daha bencilleşiyor, komşularına karşı daha az empati duyuyorlar. Hata her zaman başkalarındadır. Buna yeni korkusu da eklendi yabancı düşman (İslamcı terörizm) ve derinlerde dünyanın merkezi olarak ayrıcalıklarımızı kaybetme korkusu.

Çünkü işin temelinde yatan mesele şu: Henüz öğrenmek istemesek de artık dünyanın merkezi değiliz ama siyasetçilerimiz bunu bize açıkça söylemeye cesaret edemiyor, biz de kendimize baktığımızda bunu tanımayı reddediyoruz. gerçekliğimizin aynası.

Veriler yıkıcı. Kendi ülkelerinde çok az parti çoğunluk onayına ulaşabiliyor. Genel olarak hem eski partiler hem de son on yılda yaşanan felaketin ardından ortaya çıkan partiler genel olarak reddedilmeye neden oluyor. Üstelik bazılarının “popülist” olarak adlandırdığı yeniler, bir bütün olarak her ülkede daha fazla destek görmüyor, tam tersi. Elde ettikleri şey, vatandaşların küçük bir alt kümesinden büyük bir destek, hepsi bu.

Bu üreme alanında vatandaşlar (tam olarak en az eğitimli veya en yaşlı olanlar değil) mantıksal olarak alternatifler ararlar. Alternatiflerin farklı bir şey, ilham veren bir söylem sunması gerekiyor. Sunduklarının uygulanabilir olup olmaması pek önemli değil. Önemli olan kalplerimize dokunmaları, bizi heyecanlandırmaları ve bizi harekete geçirebilmeleridir.

Çünkü krizin bir diğer büyük etkisi de bu: Toplum politikacılara karşı güvensiz ve isteksiz hale gelmekle kalmadı, aynı zamanda parçalandı. Farkında olmadan kendimizi birkaç alt gruba ayırmaya başladık. Her alt grubun üyeleri, kapalı kapılar ardında, toplumun geri kalanı tarafından zorla reddedilen ortak kanaatleri ve yanılsamaları paylaşırlar.

Gençlerin itibarsızlaştırılması ve reddedilmesi nedeniyle eski formüller ölüyor. Yeniler, yeni seçmenlerin ve eskilerden en çok bıkmış olanların yalnızca bir kısmını (her ne kadar çok harekete geçmiş olsa da) heyecanlandırmayı başarıyor. Ancak topluma bir bütün olarak baktığınızda, eski ve yeni herkes, kendi ülkesinin geri kalanında genel bir reddedilme uyandırır. Bu koşullar altında ne tür yeni ortak projelere imza atabileceğiz?

Biz Avrupalılar, dünyanın geri kalanı için, bizi fark etmeden ilerleyen, oynayacak, fotoğraf çekecek, biraz okşayacak ve sonra gerçek işe koyulacak bir evcil hayvan gibiyiz. Ve biz, dünyanın geçmişe takılıp kalmak isteyen kesimi için hâlâ nefret edilecek düşmanız.

Bir noktada Avrupa'da bize gerçeği söyleyecek yeterli güce ve dürtüye sahip bir siyasi sınıfın (veya yalıtılmış politikacıların) ortaya çıkması gerekiyor: Değişmeliyiz, yeniden birlikte çalışmaya başlamalıyız. Ancak şu anda bunu nasıl yapacağımıza dair hiçbir fikrimiz yok.